Όλα όσα δεν κάναμε για κάποιον που ερωτευτήκαμε

Πόσες φορές ερωτευτήκαμε; Και πόσες φορές θέλαμε να πούμε πράγματα και δεν τα είπαμε; Πόσες φορές θελήσαμε να ακούσουμε μια φωνή αλλά δεν το τολμήσαμε; Για αυτά και άλλα τέτοια θα μιλήσουμε, για σχέσεις που πόνεσαν και μας κράτησαν αμέτοχους από φόβο. Για έρωτες που έκαναν την καρδιά μας να χτυπάει μ’ ένα άγγιγμα κι ένα κοίταγμα. Για όλα όσα θέλαμε να εκφράσουμε αλλά δεν μπορέσαμε να το κάνουμε ποτέ -έως τώρα τουλάχιστον.

Μηνύματα που τολμήσαμε να ξεκινήσουμε να γράφουμε κι έμειναν εν τέλει στα πρόχειρα. Μηνύματα που γράφαμε και σβήναμε, αλλάζαμε το κόμματα, για να αλλάξει το νόημα. Τα ξαναδιαβάζαμε, ίσως για να τα στείλουμε κάποια άλλη πιο κατάλληλη στιγμή και τελικά δεν το κάναμε ποτέ. Λόγια που έμειναν στη μνήμη του κινητού.

Γράμματα που γράψαμε σε τετράδια, κι έχουν γεμίσει ντοσιέ και συρτάρια, με σκέψεις, και συναισθήματα που ο παραλήπτης τους πολύ πιθανό να μην τα έμαθε ποτέ. Ίσως γιατί ήμασταν πολύ πληγωμένοι, ίσως γιατί νιώθαμε τρομαγμένοι από τον έρωτα και δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε, αυτό που μας συμβαίνει.

Όπως και να ‘χει, όλα αυτά που δεν είπαμε μέσα από μηνύματα, τηλέφωνα και γράμματα, κατέληξαν να μας πονάνε και να μας γεμίζουν με αισθήματα που δεν ταιριάζουν σ’ έναν έρωτα ακόμα κι αν είναι μονόπλευρος. Μας πόνεσαν τα τραγούδια που θα θέλαμε να ακούσουμε μαζί, να τα χορέψουμε μαζί, να τα σιγοτραγουδήσουμε -και αντ’ αυτού τα αφιερώσαμε ανώνυμα με ένα τηλεφώνημα. 

Μας πόνεσαν τα δώρα που έχουμε αγοράσει και δεν τα δώσαμε ποτέ. Αυτά που διαλέξαμε με αγάπη και προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, γιατί γιορτάζαμε κάτι ή απλά γιατί έτσι νιώσαμε. Αλλά και αυτά δε βρήκαν τον παραλήπτη τους. Μας πόνεσαν τα «μείνε» που θέλαμε να ουρλιάξουμε σε κάποια «φεύγω». Και δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Μας πόνεσαν όλα όσα δεν κάναμε -και δεν κάναμε πολλά.

Δε δώσαμε εκείνο το φιλί που θέλαμε .

Δεν αγγίξαμε εκείνο το χέρι που ήταν τόσο κοντά στο δικό μας, όταν σχεδόν ακουμπούσαν τα δάχτυλά μας. 

Δεν κεράσαμε εκείνο το ποτό σ’ εκείνο το μπαρ. Και ας κοιτιόμασταν όλη τη νύχτα.

Δεν είπαμε τις συγνώμες μας, τα «όχι» και τα «ναι» μας. 

Δε μιλήσαμε, δε θυμώσαμε, δε διεκδικήσαμε.

Πολλά γίνονται στο παρελθόν όμως και πρέπει μένουν εκεί. Εκεί είναι η θέση τους, ώστε να γίνονται μαθήματα και εμπειρίες. 

 Όπως πολύ διαφορετική είναι η κάθε ιστορία, και η κάθε εμπειρία μας έτσι είναι και οι σχέσεις μας και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε σε κάθε φάση της ζωής μας. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να διστάσαμε, να φοβηθήκαμε, που αναγκαστήκαμε να κρύψουμε όσα νιώθουμε. Κάποιες από αυτές τις φορές ίσως να χάσαμε, αλλά ίσως σε κάποιες από αυτές τις ιστορίες να κερδίσαμε κιόλας, μάλλον όμως δε θα το μάθουμε ποτέ αυτό. 

Μπορούμε όμως να κάνουμε τώρα όσα τότε δεν τολμήσαμε. Και αν πάλι μια φωνούλα μέσα μας μάς λέει μη, είναι οκ. Ας μείνει το γράμμα στο συρτάρι. Ας μείνει το μήνυμα στα πρόχειρα. Και ίσως το φιλί που δε θα δώσουμε να συμβαίνει για να δώσουμε ένα άλλο. Καλύτερο. Γιατί όταν η ψυχή είναι ήρεμη, η καρδιά δε φοβάται.