Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι όσο ιδανικές τις έχουμε στο μυαλό μας. Για κάποιους είναι πιο εύκολες και ξεκάθαρες, για άλλους πιο δύσκολες. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι σχέσεις που επιλέγει κανείς για ταίρι έναν άνθρωπο που είναι νάρκισσος, που έχει αισθήματα κατωτερότητας, που αποφεύγει ευθύνες και συναισθηματικό δέσιμο ή γενικά πάσχει από συμπλέγματα που δεν του επιτρέπουν να αναπτύξει μια υγιή σχέση.
Τι είναι όμως αυτό που κάποιους τους τραβάει προς άτομα που εκδηλώνουν τέτοιες συμπεριφορές; Ποια ανάγκη και ποια ανασφάλεια; Ίσως κάποιο ανεπούλωτο τραύμα ή άγνοια του τι πραγματικά αξίζουν; Και περιμένουν πως μια τέτοια αγάπη θα τους χαρίσει κάτι ωραίο, απ’ τη στιγμή που θα καταφέρουν οι ίδιοι να αλλάξουν τις συνθήκες. Πρόκειται για άτομα που πιστεύουν πως μπορούν να φτιάξουν τον άλλον, που ικανοποιούνται με το λίγο και δεν κουράζονται να πέφτουν στην ίδια λούπα ξανά και ξανά. Όμως με αυτόν τον τρόπο, αδυνατούν να βρουν τον εαυτό τους, αλλά και ένα πρόσωπο να τους ταιριάζει πραγματικά.
Το να συνάψει κάποιος σχέση με κάποιον που πάσχει από συμπλέγματα θέλει ενέργεια και σπάνια επιστρέφεται η τόση ενέργεια που ξοδεύεις. Ενέργεια για να προσπαθήσεις να διορθώσεις τον άλλο, να υπάρχει μια μόνιμη ανασφάλεια που θα κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό. Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε αυτό το έργο και παίζουν αυτόν τον ρόλο είναι συνήθως και οι ίδιοι σημαδεμένοι από κάτι εξίσου αρνητικό. Έτσι, ακολουθεί ένα ατελείωτο κυνηγητό, ένας φαύλος κύκλος, που δεν καταλήγει πουθενά και κάποιοι βολεύονται σε αυτό γιατί αυτό έχουν μάθει. Αυτό τους φαίνεται οικείο, και από ένα σημείο και μετά και εύκολο. Γιατί έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους τόσο χαμηλά που μόνο μέσα από την επίτευξη του στόχου τους, δηλαδή την «επισκευή» του άλλου, θα μπορέσουν να νιώσουν πως τα κατάφεραν. Πως κάτι αξίζουν. Πως μπορούν. Και αυτό γίνεται ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και εγκλωβίζονται σε ένα αίσθημα ανεπάρκειας από τη μία, ικανοποίησης από την άλλη. Και σε όλον αυτό τον δρόμο που δε βγάζει πουθενά, αφήνουν πίσω τους κομμάτια από τον εαυτό τους. Την αξιοπρέπειά τους, την αυτοεκτίμησή τους, την αυτοφροντίδα τους.
Φυσικά δεν υπάρχει ιδανικό, όσο και αν το φανταζόμαστε. Και συνήθως οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι απλές, γιατί απλοί δεν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όμως σε μια σχέση που υπάρχει σεβασμός προς τον άλλον, πολλά μπορούν να αλλάξουν. Αντίθετα, σε μια σχέση με κάποιον που κουβαλάει τα δικά του προβλήματα, τη δική του συντριβή και ανεπάρκεια, δύσκολα χωράει ο σεβασμός και η κατανόηση. Γιατί τα τόσα άλυτα θέματα δεν αφήνουν χώρο για τίποτα άλλο. Και εκεί έρχεται το άτομο που προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημα. Αυτός που θα δεχθεί κάθε ταπείνωση, απλώς για να αποδείξει πως τα κατάφερε. Για να πείσει τον εαυτό του πως αυτό αξίζει και πως μόνο μέσα από την επιβράβευση θα βρει το νόημα. Όταν όμως σταματάει το χειροκρότημα, αυτός ο τέλειος performer θέλει κι άλλο. Επειδή έμαθε να χορταίνει με την υποβίβαση, την ταπείνωση, την κοροϊδία. Σαν κάποιον χρήστη που επιμένει να ζητάει τη δόση του, έστω και νοθευμένη.
Και κάπως έτσι τα καλά σε κάποιους ανθρώπους θάβονται αθέλητα. Τα τραύματα δε γιατρεύονται και μέσα τους απλώνεται μια παγωνιά. Κάποιοι δεν το βλέπουν. Άλλοι το γνωρίζουν, αλλά τους έχει γίνει τόσο οικεία η κατάσταση που την συνηθίζουν. Ανασφάλεια, άγνοια, τραυματικές εμπειρίες, αρνητικές σκέψεις και η έλλειψη των κατάλληλων ανθρώπων στη ζωή κάποιου μπορούν να οδηγήσουν σε σκοτεινούς δρόμους. Κι εκεί, κινδυνεύει να χαθεί για πάντα, να μάθει να ζει στον ίδιο λαβύρινθο, να παίρνει τις ίδιες στροφές και να ακολουθεί ξανά και ξανά τα ίδια μονοπάτια.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
