Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές, που όλα μας φαίνονται βουνό. Που νιώθουμε κουρασμένοι από την καθημερινότητα. Που είμαστε θλιμμένοι, στεναχωρημένοι. Που θέλουμε απλώς ν’ ανοίξουμε μια τρύπα και να χωθούμε μέσα. Κι επειδή αυτό είναι λίγο δύσκολο, μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Να δημιουργήσουμε το δικό μας safe place. Το ασφαλές μέρος μας στο μυαλό μας, όπου μπορούμε να πηγαίνουμε όποια στιγμή θέλουμε και μπορούμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Μια νοητή τοποθεσία όπου νιώθουμε άνετα και μπορούμε να χαλαρώσουμε και να ξεφύγουμε. Ένα καταφύγιο που θα το έχουμε φτιάξει όπως εμείς θέλουμε και θα συναντάμε ανθρώπους που θέλουμε, που μας έχουν λείψει, που ίσως δεν μπορούμε να τους έχουμε. Ή μπορεί να είναι ένας κόσμος μόνο για εμάς. Που απλώς θα πάμε με το μυαλό μας για να σκεφτούμε, να θυμηθούμε, ή να το αδειάσουμε από τις σκέψεις μας για λίγο.
Μπορεί να είναι ένας κόσμος φανταστικός και να μοιάζει με ταινία. Με πρωταγωνιστές, σκηνοθέτες και σεναριογράφους εμάς τους ίδιους. ‘Ο,τι είδος ταινία θέλουμε. Μπορεί να είναι κι ένα μέρος που κάποτε επισκεφτήκαμε, που θέλουμε να πάμε, αναμνήσεις που μας κάνουν ευτυχισμένους- ακόμα κι όνειρα.
Μπορούμε να δημιουργήσουμε διαφορετικά δωμάτια σ’ αυτόν τον κόσμο. Ανάλογα με τα συναισθήματά μας και τις ανάγκες μας. Έτσι ώστε να μπορούμε κάθε φορά να πηγαίνουμε και σε κάποιο άλλο. Σε μια άλλη κατάσταση, αν αυτό έχουμε ανάγκη. Μπορούμε σ’ ένα από αυτά τα δωμάτια, ή σ’ ένα από αυτά τα μέρη να κλείσουμε μέσα τα προβλήματά μας για να τ’ αντιμετωπίσουμε όταν θα είμαστε έτοιμοι. Ένα ρευστό μέρος κάπου βαθιά στο μυαλό μας, που κρύβει ένα σωρό μαγικούς κόσμους που εμείς έχουμε φτιάξει. Κι αφού έχουμε δημιουργήσει αυτό το ασφαλές μέρος, πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε εκεί όποτε θέλουμε. Να κάνουμε το μυαλό μας να σωπαίνει για λίγο.
Στην αρχή χαλαρώνουμε και το οραματιζόμαστε. Κλείνουμε τα μάτια μας και το φανταζόμαστε. Αφήνουμε κάθε αρνητική σκέψη, θυμό, ή απογοήτευση. Δημιουργούμε μια πόρτα και τ’ αφήνουμε απ’ έξω. Πρέπει να θυμόμαστε πως στο ασφαλές μας μέρος δεν μπορεί τίποτα να μας προβληματίσει η να μας απογοητεύσει. Διαλέγουμε το μέρος που μας αρέσει πολύ. Που θέλουμε. Που μας ηρεμεί. Που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Ίσως ένα να σπίτι που πάντα θέλαμε να ζήσουμε εκεί. Μια παραλία. Ένα σκηνικό βγαλμένο από τη φαντασία μας. Κάποιο μέρος που έχουμε επισκεφθεί κι είχαμε περάσει πολύ ωραία. Οτιδήποτε μας κάνει να νιώσουμε οικεία κι ήρεμα.
Αυτό το μέρος το διακοσμούμε όπως θέλουμε. Σκεφτόμαστε τον εαυτό μας να στέκεται ή να κινείται σ’ αυτό το μέρος. Το νιώθουμε και το αγγίζουμε, το βλέπουμε. Ακούμε τους ήχους του. Αρχίζουμε και βάζουμε ανθρώπους αν θέλουμε. Φανταστικούς ή υπαρκτούς. Είναι το δικό μας μέρος και κάνουμε ό,τι εμείς θέλουμε. Μπορούμε να ζήσουμε έναν έρωτα που ποτέ δεν καταφέραμε να βιώσουμε. Ή να πιούμε καφέ μ’ έναν άνθρωπο που μας λείπει. Μπορούμε να γνωρίσουμε τον αγαπημένο μας ηθοποιό. Ή να τραγουδήσουμε στο μεγαλύτερο στάδιο. Κάθε φορά μπορούμε να πηγαίνουμε στο ίδιο μέρος, να συνεχίζουμε την ιστορία μας από εκεί που την αφήσαμε, ή να πάμε σε μια καινούρια.
Το να μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν δικό μας κόσμο στο μυαλό μας, και να πηγαίνουμε εκεί όποτε θέλουμε να νιώσουμε ασφαλείς, είναι ένα πολύ σημαντικό όπλο κατά του άγχους, για την καθημερινότητά μας, που κάποιες φορές είναι βαριά να τη σηκώσουμε. Ένα μέρος, που υπάρχει πάντα μαζί μας και μόνο εμείς ξέρουμε πού βρίσκεται και πώς θα πάμε. Φτάνει να κλείσουμε τα μάτια μας, και να φανταστούμε εκεί τον εαυτό μας. Τι ρούχα φοράμε, πώς είναι τα μαλλιά μας, τι νιώθουμε, ποιον συναντάμε και τι λέμε. Να τους ακούσουμε. Ν’ αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί σ’ αυτό το νοητικό ταξίδι, που για όσο κρατάει, δεν μπορεί κανείς να μας βλάψει και τίποτα να μας πληγώσει.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
