Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που κάτι μέσα μας φωνάζει. Αρχίζει να διαμαρτύρεται. Κλωτσάει κι επιμένει να κάνουμε κάτι, να δράσουμε. Να πάρουμε μια απόφαση, να διαγράψουμε, να αναθεωρήσουμε και να κοιτάξουμε λίγο και τον εαυτό μας. Να σκουπίσουμε και να πετάξουμε όσα μαζεύουμε και μας βαραίνουν τόσο καιρό.
Είναι εκείνες οι στιγμές που λέμε πως φτάνει. Που ξεκινάει μια περίοδος εσωτερικής ίασης κι ανάρρωσης από καταστάσεις, ανθρώπους και τραύματα που ήρθε ο καιρός, εκείνα να γιατρευτούν, κι εμείς να νιώσουμε ξανά ελεύθεροι. Δεν είναι πάντα εύκολος ο δρόμος προς αυτές τις στιγμές αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που μέσα από αυτά μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως φτάνουμε εκεί που θέλουμε. Υπάρχουν κάποια σημάδια που είτε συνειδητά ή ασυνείδητα, μας πάνε προς αυτόν τον δρόμο του healing.
Κάποια από αυτά μπορεί να είναι η ανάγκη μας να σταματήσουμε κάποιες σχέσεις μας. Να απομακρυνθούμε από συγκεκριμένους ανθρώπους που δεν έχουν να μας δώσουν κάτι ουσιαστικό. Από ανθρώπους μίζερους που για λάθος λόγους κρατούσαμε στη ζωή μας. Που νομίζαμε πως ήταν τα σωσίβιά μας και ξαφνικά διαπιστώνουμε πως δεν τους χρειαζόμαστε. Έτσι, μόλις πάρουμε την απόστασή μας κάτι μέσα μας αλλάζει. Μαλακώνει κι ελευθερώνεται. Γινόμαστε πιο ειλικρινείς. Με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση και με τους άλλους. Αποφασίζουμε να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε και να λέμε τη γνώμη μας όταν κάτι δε μας αρέσει ή δε συμφωνούμε. Χωρίς να φοβόμαστε αν μας κρίνουν κι αν κάποιοι παρεξηγηθούν. Γιατρευόμαστε από μέσα μας και δε φοβόμαστε να λέμε τις αλήθειες μας και να υποστηρίζουμε πλέον τον εαυτό μας.
Αρχίζουμε και κοιτάμε το παρελθόν μας χωρίς υποκείμενα να επηρεάζουν την κρίση μας. Έχοντας παραγκωνίσει το βάρος εκείνο που κουβαλούσαμε από την παιδική μας ηλικία. Κοιτάμε πίσω και πλέον όλα μοιάζουν πιο εύκολα και μακρινά, σα να μην μπορούν να μας φτάσουν. Αυτές τις στιγμές, διαπιστώνουμε πως κάποιες πληγές αρχίζουν και κλείνουν. Όταν μιλάμε για τους γονείς μας, ή με τους γονείς μας κι η επιρροή τους και η κρίση τους σε εμάς και προς εμάς, αρχίζουν ν’ αλλάζουν κέντρο βάρους. Να γέρνουν λίγο, να φεύγουν από πάνω μας. Να τους βλέπουμε πια με πιο αντικειμενική ματιά και περισσότερο κεντραρισμένη στον εαυτό μας και στο τώρα.
Ζούμε τώρα, τη στιγμή, τη σημερινή ημέρα, το παρόν. Αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά σημάδια πως γιατρευόμαστε από τραύματα κι εμπειρίες. Τίποτα δεν αφήνουμε να επηρεάζει την ηρεμία μας. Αρχίζουμε κι απολαμβάνουμε ό,τι κάνουμε χωρίς να επηρεαζόμαστε από αρνητικές εμπειρίες. Κι έτσι, φτάνουμε να μπορούμε να ζούμε πιο ομαλά και πιο αγαπημένα, με τους σωστούς ανθρώπους γύρω μας. Κι αυτό είναι ένα ακόμα στοιχείο της γιατρειάς μας.
Σημάδια μπορεί να υπάρχουν στ’ αλήθεια πολλά, όπως να εμπιστευόμαστε πιο εύκολα και να μην είμαστε καχύποπτοι. Ν’ αρχίσουμε ν’ αφήνουμε το μυαλό μας και το κορμί μας να γείρει πάνω σε ένα άλλο για να ξεκουραστεί. Να παρατηρήσουμε πως μπορούμε σταδιακά να ανοιγόμαστε, να μιλάμε πιο εύκολα και ν’ ακούμε πιο δίκαια. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, να δίνουμε στον εαυτό μας μόνο ό,τι πραγματικά χρειάζεται.
Όταν περνάμε από διαδικασία healing, αρχίζουμε να κατανοούμε περισσότερο τους γύρω μας και να δημιουργούμε καινούργιες σχέσεις με τα παλιά μας δεσμά, κομμένα πια. Να βλέπουμε το καλό σε κάθε τι καινούριο και το κακό να μην το φοβόμαστε πια. Να το αναγνωρίζουμε και να το διώχνουμε. Το πιο σημαντικό από τα σημάδια που μπορούμε να αναγνωρίσουμε, όμως, είναι πως αρχίζουμε να γιατρευόμαστε, όταν μπορούμε και περνάμε χρόνο με τον εαυτό μας και δεν έχουμε ανάγκη τους άλλους. Όταν απολαμβάνουμε την παρέα του και τον αποδεχόμαστε με όσα ήταν, όσα είναι κι όσα θα είναι. Όταν μπορούμε πλέον να κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι αγαπάμε την εικόνα που βλέπουμε.
Έτσι θ’ αναγνωρίσουμε πως αρχίζουμε και γιατρευόμαστε από παλιά μας τραύματα, πως προχωράμε μπροστά. Με το να είμαστε αντικειμενικοί σε οικογενειακά μας και παιδικά μας θέματα. Να εμπιστευόμαστε και να μιλάμε για όσα μας έχουν πληγώσει. Να ακούμε τις ανάγκες του εαυτού μας και να τον φροντίζουμε. Να διεκδικούμε σχέσεις που μας αξίζουν και να σταματάμε όσες βάζουν φρένο στην εξέλιξή μας. Μα πάνω απ’ όλα, διαπιστώνουμε ότι αρχίζει το ταξίδι της προσωπικής κι εσωτερικής μας ίασης, όταν απολαμβάνουμε όσα έχουμε. ‘Οταν δε φοβόμαστε να γελάσουμε και διαπιστώσουμε πως ξέρουμε να ζούμε.
Και πια δε θα επιτρέψουμε σε τίποτα να μας στερήσει αυτό το δικαίωμα.
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
