Ζούμε καθημερινά με τον φόβο μην πάθουν κάτι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, σακατεύοντας την ψυχική και σωματική μας υγεία. Κάνουμε σκέψεις συνεχείς, δυσάρεστες. Νιώθουμε μια διάχυτη ανησυχία που ξεκινάει στο μυαλό και σιγά-σιγά απλώνεται σε όλο μας το κορμί. Σαν αρπακτικά πουλιά, πετάνε πάνω από το κεφάλι μας η αγωνία κι ο φόβος μήπως χάσουμε όσα αγαπάμε. Χτυπάνε τα τζάμια του σπιτιού μας με τα σκληρά τους φτερά και τα σπάνε. Τι κι αν εμείς προσπαθούμε να τ’ αμπαρώσουμε.
Φόβοι μήπως κάποιος πάθει κάτι. Έτσι, αφηρημένα. Μήπως χάσουμε ανθρώπους που μας είναι σημαντικοί, που χρειαζόμαστε ν’ αγαπάμε. Κι όσο περισσότερο ζούμε με τον φόβο μήπως τους χάσουμε, τόσο πιο πολύ βυθιζόμαστε σε μια ζωή γεμάτη στρες, μέχρι που παραλύουμε. Γιατί ο φόβος στην ιδέα της απώλειας, ακόμα κι όταν όλα είναι καλά, πάλι μας ακινητοποιεί. Καταστροφολογούμε και πανικοβαλλόμαστε, για καταστάσεις που ίσως και να μην είναι στο χέρι μας. Ίσως να μην μπορούμε να τις ελέγξουμε. Ίσως πάλι, να μη συμβούν και ποτέ. Παντού βλέπουμε κινδύνους κι έχουμε την αίσθηση ότι μπορεί να προκύψει κάτι κακό, που δεν είχαμε καταφέρει να προβλέψουμε.
Όμως, κάποιες φορές όλο αυτό το βάρος του φόβου, έρχεται από μέσα μας. Από εμάς τους ίδιους. Τρέφεται από μια εσωτερική μας ανασφάλεια. Νιώθουμε αδύναμοι, τρέμουμε πως αν συμβεί κάτι στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους φίλους μας, σε οποιονδήποτε αγαπημένο και κοντινό μας, είμαστε ανήμποροι να δράσουμε εγκαίρως. Κι αυτό ροκανίζει την καθημερινότητά μας. Το μυαλό μας. Μάς πνίγει. Δεν μπορούμε να το αποδεχτούμε. Κι έτσι, τυλιγμένοι μ’ αυτή μας την ανησυχία, δεν μπορούμε να δούμε καθαρά πως ο φόβος γιγαντώνεται. Με τη μη αποδοχή του, τον δυναμώνουμε. Προσφέρουμε στο πιάτο όλες τις συντεταγμένες που χρειάζεται για να βρει τον δρόμο και να βγει στην επιφάνεια σερβίροντας, με την ησυχία του, την ανησυχία σε κάθε μας σκέψη. Έτσι, καταλήγουμε να αισθανόμαστε διαρκώς ευάλωτοι και θλιμμένοι.
Η καθημερινότητα αλλάζει. Το μυαλό χάνεται σε λαβύρινθους γεμάτους άσχημες εκβάσεις, δύσκολων εικόνων κι ανησυχητικών σκέψεων. Γινόμαστε δυσλειτουργικοί. Ακούμε μια σειρήνα και νομίζουμε πως κάτι έπαθε κάποιος γνωστός μας. Ακούμε μια είδηση και σκεφτόμαστε ότι θα πάθουν το ίδιο οι γονείς κι οι φίλοι μας. Μας λένε κάτι δυσάρεστο και μας τρώει όλη μέρα η ιδέα μην τυχόν συμβεί αυτό στα παιδιά μας. Πέφτουμε στο κρεβάτι μας να κοιμηθούμε κι όλα τα άσχημα σενάρια βρίσκουν την ευκαιρία να γίνουν πρωταγωνιστές. Μέσα μας μοιράζεται δίκαια το σκοτάδι, πιάνοντας κάθε γωνιά. Μα πρέπει ν’ ανάψουμε το φως. Ν’ αποδυναμώσουμε το θηρίο αυτό. Τον φόβο που γίνεται τροχοπέδη σε κάθε μας όμορφη στιγμή. Αυτός ο φόβος που μας κάνει να πονάμε, να μην μπορούμε καλά-καλά ν’ ανασάνουμε, που μας κρατάει ξύπνιους, να νιώθουμε μια συνεχή κούραση, μια συνεχή θολούρα.
Πρέπει να βρούμε εκείνους τους μηχανισμούς που θα μας μάθουν να τον ελέγχουμε. Να κάτσουμε μαζί του και να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε. Έτσι μόνο δε θα μπορεί πια να μας περιορίζει. Να μας δεσμεύει από την καθημερινότητά μας. Πρέπει να τον μικρύνουμε. Να κατανοήσουμε πως για πράγματα που δεν μπορούμε να ορίσουμε, ν’ αλλάξουμε και δε γνωρίζουμε, δε χρειάζεται ν’ αφήνουμε την αγωνία αυτή να προσδιορίζει τη ζωή και την ύπαρξή μας. Δεν πρέπει ν’ αφήνουμε να μας απειλεί αυτό το φάντασμα, που παίρνει δύναμη από τις δικές μας ανασφάλειες. Πρέπει να δυναμώσουμε το μυαλό μας και να το πολεμήσουμε με ό,τι έχουμε.
Κάποτε, θα καταλάβουμε πως δεν μπορούμε να μαντέψουμε το μέλλον. Κι ίσως τότε ν’ αντιληφθούμε πως ούτε ν’ αλλάξουμε όσα έχουν γίνει, μπορούμε. Άρα, το να φοβόμαστε είναι απλώς ανούσιο. Το ουσιαστικό, είναι να επιλέγουμε μια ζωή όσο πιο κοντά στην ελευθερία γίνεται. Ας τη διεκδικήσουμε.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαργαρίτα Αρβανιτίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
