Όχι, δεν έτυχαν οι 10 πληγές του Φαραώ. Ούτε τη στιγμή που περπατούσε, πετάχτηκε ένας εξωγήινος και κατατρόμαξε αποκτώντας PTSD. Απλώς, δεν ήθελε να περάσει χρόνο μαζί σου ή, τουλάχιστον, δεν ήσουν προτεραιότητα, ώστε να σε ενημερώσει ότι δε θα τα καταφέρει. Πολύ ωραία τα παραμύθια και οι δικαιολογίες, αλλά παράμεγάλωσες γι’ αυτά. Αν σκεφτείς ότι εργάζεσαι οκτώ με εννέα ώρες την ημέρα, χρειάζεσαι περίπου άλλες τόσες για ξεκούραση. Δεν είναι αμαρτία τις υπόλοιπες ώρες που μένουν να περιμένεις ώστε να γίνεις η προτεραιότητα στην καθημερινότητα κάποιου άλλου;
Είναι τόσο όμορφη η ζωή, για να χαλάμε τον χρόνο μας και τη ζαχαρένια μας για ανούσιους λόγους, ενώ τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Η ζωή δεν είναι μεγάλη· αν μάθεις πώς να τη διαχειριστείς, θα δεις ότι είναι πολύ μικρή και χωράει πολλά μεγάλα σε αυτήν. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι μεγαλύτεροι μάς λένε ότι τα χρόνια περνάνε. Μην αφήσεις να κυλήσουν άσκοπα, μη λαμβάνοντας τα σωστά μηνύματα που σου στέλνει καθημερινά η ζωή.
Γιατί, και το να μην παίρνεις μήνυμα, είναι από μόνο του ένα μήνυμα. Κάθε σιωπή, κάθε παράλειψη, έχει μετάφραση. Περιμένοντας μια απάντηση, χάνεται η ουσία, πίσω από το μήνυμα που ποτέ δεν ήρθε. Η μη επικοινωνία, η αγνόηση, μπορεί να είναι πιο αποκαλυπτική από την ίδια την επικοινωνία, όταν δεν είναι ξεκάθαρη. Η απόρριψη, όταν δεν παίρνεις το απαιτούμενο για εσένα μήνυμα, καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια αποτελέσματα πράξεων που δεν έχουν την ικανότητα να εκφραστούν άμεσα. Η σιωπή έχει τη δύναμη να υποδηλώσει, ανάλογα με την κατάσταση, συναισθήματα που πολλές φορές τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν, όπως είναι η απογοήτευση, η αδιαφορία, ακόμα και ο φόβος. Όταν περιμένεις κάτι που δεν έρχεται, από ένα τηλεφώνημα μέχρι ένα γραπτό μήνυμα, η αντιμετώπιση της αβεβαιότητας συνδυάζεται με την ανάγκη της επιβεβαίωσης. Η αγωνία, η ανυπομονησία του να έρθει το μήνυμα που τόσο περιμένεις, έχει τη δύναμη να δημιουργήσει μια ανασφάλεια, αν δεν αξιοποιηθεί σωστά και δε γυρίσει ως αυτογνωσία σε μια κατάσταση που πρωταγωνιστείς χωρίς τη θέλησή σου.
Τα μηνύματα σιωπής, εκείνα δηλαδή που δεν έρχονται, αν αποφασίσεις να τα παρατηρήσεις, θα δεις πόσο βαθιά εξάρτηση έχουν την ικανότητα να δημιουργούν. Κι όσο τους επιτρέπεις να σε ορίζουν, τόσο περισσότερο κρέμεσαι από εκείνη την απάντηση ή πρόταση που δε λαμβάνεις. Μια μόνιμη αναμονή, όμως, δε φέρνει απλά ένα χαμένο απόγευμα ή ένα βράδυ. Δημιουργεί μια φτωχή αυτοεικόνα, και φλερτάρει με την αίσθηση πως δεν αξίζεις την προσοχή, την απάντηση, το νοιάξιμο.
Πώς να γίνεις για κάποιον μια προτεραιότητα, όταν δεν είσαι για την ίδια σου τη ζωή; Μην περιμένεις από τους άλλους να σου δώσουν κάτι. Κάνε την ανάγκη σου δύναμη και βγες μόνος σου από αυτό το βασανιστικό “περιμενε”, κατανοώντας την κατάσταση. Το κινητό δε χτυπάει, αλλά η ζωή γύρω μας φωνάζει. Τα μηνύματα είναι παντού. Μπορεί να μην έρθουν σε μορφή κλήσης ή γραπτού λόγου, αλλά είναι παντού. Μην εστιάζει, λοιπόν, μόνο στην ειδοποίηση της οθόνης. Όταν αποδεχτείς αυτή τη σιωπή, όταν καταλάβεις ότι μπορεί να σου φέρει μόνο θετικά αποτελέσματα, θα μετατρέψεις έναν εσωτερικό μονόλογο σύγχυσης σε μια εποικοδομητική συζήτηση με τον εαυτό σου. Και τότε, η ερώτηση “γιατί δε στέλνει” θα βρει απάντηση, ή τουλάχιστον δε θα σε αφορά πια.
Δες το σαν πρόκληση. Δε χρειάζεσαι κανέναν εξωτερικό παράγοντα για να καταλάβεις ποιος/ποια είσαι και τι χρειάζεσαι. Η σιωπή, στην πραγματικότητα, είναι μια πολύ σπουδαία και ισχυρή απάντηση. Ο ήχος της ζωής επιβεβαιώνει ότι όλες οι απαντήσεις που ψάχνεις βρίσκονται ήδη εκεί, μπροστά στα μάτια σου, στα μικρά και σύντομα πράγματα, τόσο όσο ένα “γκλινκ” 1 δευτερολέπτου στην οθόνη σου.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
