Να σε αγαπάς. Όχι την αγάπη που θεωρείς ότι δίνεις επιφανειακά στα social media σου. Να σε αγαπάς με τρόπο υγιή κι απόλυτα προσωπικό και να σε φροντίζεις για εσένα, όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου.
Να σε ντύνεις όμορφα. Ακόμα κι όταν πας για τρέξιμο στο τετράγωνο, βάλε εκείνη τη φόρμα που έχεις στην ντουλάπα σου μόνο για το γυμναστήριο. Να σε πηγαίνεις για φαγητό σε όλα εκείνα τα όμορφα μέρη που θα ήθελες να απολαύσεις το γεύμα σου, εκείνες τις ημέρες που κανένας δεν μπορεί να ακολουθήσει το πρόγραμμά σου.
Μη σε υποτιμάς. Να σε σέβεσαι. Να σε σέβεσαι όπως εκείνον τον προϊστάμενο στο γραφείο που κάθε μέρα θαυμάζεις σαν να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στο κτήριο. Ο πιο σημαντικός για εσένα να είσαι εσύ, γιατί ακόμα κι όταν δε στο λέει κάποιος, εσύ δεν πρέπει να το ξεχνάς. Να μην ξεχνάς πως δε γίνεται να είσαι καλύτερος σε όλα, αλλά δε γίνεται να κατηγορείς τον εαυτό σου για τα πάντα. Κανείς δεν είναι τέλειος και το γνωρίζεις.
Να μη ζηλεύεις. Να μην πατάς σε άλλους για να ανέβεις στο βάθρο της πρώτης θέσης· αντίθετα, να κάνεις χώρο για τον επόμενο που, δίπλα του, θα γίνεις ακόμα καλύτερος, γιατί μην ξεχνάς πως ο εχθρός του καλού είναι μόνο το καλύτερο.
Να παλεύεις και να κυνηγάς την ευτυχία σου. Να βγάζεις τη δύναμη που έχεις μέσα σου, να παλεύεις και να προσπαθείς χωρίς να πιστεύεις στην τύχη· εσύ είσαι η τύχη και εσύ, κυνηγώντας την, τη φτιάχνεις. Μην γκρινιάζεις που δε βρίσκεις θησαυρούς ή δεν πιάνεις το τζόκερ, παρόλο που παίζεις κάθε μήνα. Να είσαι τυχερός για τους θησαυρούς που έχεις δίπλα σου: εκείνα τα 3-4 ζευγάρια μάτια, που είναι εκεί για εσένα στα καλά, με το να χαίρονται, και στα άσχημα, με το να λυπούνται. Ποτέ το ανάποδο. Αυτό είναι το λαχείο σου, αυτό και η ευλογία σου.
Να σε επιβραβεύεις. Να αγοράσεις εκείνο το πουκάμισο που σκέφτηκες πως δεν έχεις πού να το βάλεις, αλλά τόσο πολύ σ’ αρέσει. Να ανοίξεις εκείνο το μπουκάλι κρασί που τόσους μήνες περιμένει εκείνη μια ξεχωριστή στιγμή. Δε θα έρθει, στο λέω. Να γίνεις εσύ ξεχωριστός και την κάθε σου στιγμή να την ονομάσεις εσύ ως τέτοια.
Ξύπνα το πρωί και βάλε το πλάνο σου. Όχι, δεν εννοώ να τρέξεις ώστε να μη χάσεις το μετρό για τη δουλειά. Εννοώ να συνειδητοποιήσεις την αξία του να ανοίγεις τα μάτια σου ένα ακόμα πρωινό. Πόσο μεγάλη σημασία σε τόσο μικρή πρόταση, ε; Εξελίξου! Μάθε! Πάτα στα πόδια σου. Μην περιμένεις από κανέναν τίποτα. Μπορείς και μόνος σου. Έτσι όπως ήρθες, μπορείς! Και μπορείς, γιατί μόνος θα φύγεις, άρα είναι λες και είσαι γενετικά πλασμένος για να το καταφέρεις.
Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει στους καιρούς που ζούμε, αξίζει του εαυτού σου να είναι η προτεραιότητά σου. Γι’ αυτό σου λέω, τον εαυτό σου και τα μάτια σου.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
