Ποιος τομέας μάς απασχολεί συχνά και σε μεγάλο βαθμό, καταλαμβάνει μεγάλο χρόνο στις συζητήσεις μεταξύ φίλων, αποτελεί καυτό θέμα αναφοράς, μας προκαλεί ανασφάλειες -παρ’ όλο που τον απολαμβάνουμε- και μας ενδιαφέρει να διατηρείται σε ικανοποιητικά -για να μην πω σε άριστα- επίπεδα; Ασφαλώς το τι συμβαίνει στο κρεβάτι μας.
Από την πρώτη στιγμή που κάποιος ξεκινά το εν λόγω άθλημα, του δημιουργείται η ανάγκη να βελτιωθεί, να γίνει ιδανικός -τόσο για τη δική του ευχαρίστηση όσο και για του εκάστοτε παρτενέρ του-, να μάθει νέες τεχνικές και κόλπα για να εντυπωσιάσει, αλλά και για να διώξει τη ρουτίνα.
Κι έτσι καταλήγουμε να μελετάμε άρθρα, βιβλία, περιοδικά, ταινίες και πρωτίστως το σώμα μας, προκειμένου να επιτύχουμε τα παραπάνω και να υπερβάλουμε εαυτόν. Και κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας, πέφτουμε, κυριολεκτικά, σε «κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία». Είδαμε να περιγράφονται στάσεις τις οποίες έπρεπε να διαβάσουμε πολλές φορές για να κατανοήσουμε. Ακόμα κι αν υπήρχε φωτογραφία, ίσως χρειάστηκε να τη γυρίσουμε ανάποδα, μήπως και βγάλουμε άκρη πώς στο καλό μπουρδουκλώθηκαν έτσι. Γίναμε αναγνώστες και θεατές στάσεων που μοιάζουν περισσότερο μ’ ακροβατικά κι «επικίνδυνες αποστολές», παρά με το συμπαθέστατο αυτό άθλημα. Συγκεντρώσαμε λοιπόν, πέντε απ’ αυτές τις ευφάνταστες στάσεις κι οφείλω να πω, σ’ αυτό το σημείο, μην τις δοκιμάσετε στο σπίτι.
Το φίδι
Πρόκειται για το 6.9 στον αέρα. Μάλιστα. Δεν έφτανε που είναι άβολη η κλασική, θεώρησαν ότι πρέπει να την εξελίξουν κιόλας. Ο ένας παρτενέρ πατάει κανονικά στη γη, ενώ ο άλλος ανασηκώνεται ανάποδα -με τη βοήθεια του πρώτου-, προκειμένου να σχηματιστεί ο γνωστός αντίστροφος συνδυασμός κεφαλιού κι επικείμενης περιοχής. Πάντα αναρωτιόμουν που θα φανεί χρήσιμος ο κατακόρυφος που μάθαμε μικροί και να που μου λύθηκε η απορία. Κι άντε και φτάσαμε ως εκεί, μετά τι κάνουμε, που θα τρέμουμε μη σκάσουμε κι οι δύο κάτω σαν καρπούζια;
Η όρθια τσουλήθρα
Συνεχίζουμε σε παρόμοιο στιλ, με τις ικανότητες σ’ ενόργανη να είναι υποχρεωτικές. Ο ένας εκ των δύο ξαπλώνει ανάσκελα κι ανασηκώνει τον κορμό, τόσο ώστε να βρίσκεται στον αέρα, από την πλάτη έως και τα πόδια. Μπορεί βέβαια να το κάνει αυτό στηριζόμενος σε τοίχο, αλλά τι είμαστε τίποτα κότες; Ή το κάνεις σωστά ή καθόλου. Ο άλλος έχει πιο εύκολο ρόλο, αφού αρκεί να κοιτάει προς την πλευρά του συντρόφου του και να έρθει κοντά. Κλαίω ήδη από τα γέλια.
Τα βατραχάκια
Ας περάσουμε σε κάτι λιγότερο εναέριο, έτσι για την τσαχπινιά. Ο ένας εκ των δύο ξαπλώνει με τα πόδια λυγισμένα -ώστε τα γόνατα να φτάνουν στο στήθος- κι ανοιχτά. Ο άλλος ακροβάτης έρχεται στην ίδια στάση αλλά όρθιος και περνά τα πόδια του συντρόφου του κάτω από τις μασχάλες του. Κοινώς, πάνω χέρι-κάτω χέρι, ποιανού είναι το πάνω-πάνω; Ανοιχτά τα πόδια ο ένας, ανοιχτά κι ο άλλος. Πώς αποφεύγονται οι μελανιές από τις γονατιές ούτε και ξέρω, αλλά τουλάχιστον κανείς δεν αιωρείται.
Pretzel
Πολύ χαλαρώσατε, οπότε ας επιστρέψουμε σε κάτι για υπερβολικά δυνατούς λύτες. Πώς τα πάτε με τη γέφυρα; Ελπίζω καλά, γιατί η εν λόγω στάση απαιτεί και τους δύο να κάνουν γέφυρα ταυτόχρονα, απλώς ο ένας βρίσκεται ελαφρώς πιο χαμηλά από τον άλλον. Κι επειδή βλέπω το ποντάρισμα κι αυξάνω, θ’ ανεβάσω το επίπεδο δυσκολίας, λέγοντας ότι πρέπει να προσπαθήσετε να προχωράτε ταυτόχρονα. Αν λοιπόν, μου έδιναν το δικαίωμα να ονομάσω αυτή τη στάση που μόλις σκαρφίστηκα, θα επέλεγα να την πω «Η γέφυρα των στεν@γμών».
Superman
Πολύ θα θέλατε να πω ότι απλώς σηκώνετε το χέρι σας ψηλά, σε σχήμα γροθιάς, σαν τον Superman όταν θέλει να πετάξει, αλλά δυστυχώς όχι. Σ’ αυτήν τη στάση, ο ένας στέκεται κανονικά κι ανασηκώνει τον σύντροφό του από τη μέση κι ενώ ο δεύτερος κοιτάει ουσιαστικά προς το πάτωμα. Πρόκειται λοιπόν για μια παραλλαγή του της στάσης που ξέρουμε, μόνο που ο ένας αιωρείται, με μόνο στήριγμα τους μηρούς του συντρόφου του, ενώ ο άλλος πρέπει να έχει απίστευτα δυνατό κορμό και πόδια. Σκεφτείτε το λοιπόν διπλά, πριν χάσετε ξανά τη «μέρα ποδιών» στο γυμναστήριο.
Λίγες απολαύσεις μάς έχουν μείνει -μέσα σ’ αυτές κι η επαφή- κι αμέσως να μας την καταστρέψουν. Μη μας αφήσουν να δούμε χαρά, εκεί, να μάς κάνουν να νιώσουμε ανίκανοι, συντηρητικοί κι ανεπαρκείς. Βέβαια εδώ που τα λέμε, καλύτερα να μας προσάψουν όλα τα παραπάνω, παρά να καταλήξουμε με κατάγματα, μελανιές και σπασμένο κεφάλι. Χίλιες φορές «αστερίες» κι αρτιμελείς από το να χρειαζόμαστε ασκήσεις προθέρμανσης και μόνο στην ιδέα μιας επαφής.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
