Οι περισσότεροι όταν ακούμε τη λέξη «σ@ξ» μας έρχεται στο μυαλό η σωματική εκτόνωση, είτε αυτή συνοδεύεται από συναισθήματα έρωτα κι αγάπης είτε από πάθος κι ερωτική έλξη. Και κάπως έτσι πιστεύουμε -ή μάλλον θέλουμε να πιστεύουμε- ότι τα κίνητρά μας για να φτάσουμε στο κρεβάτι με τη σχέση μας ή μ’ ένα άτομο ανήκουν σε μία από τις δύο αυτές κατηγορίες.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, η αλήθεια δεν ακριβώς αυτή. Ασφαλώς ισχύουν τα παραπάνω, αλλά δεν είναι οι αποκλειστικοί λόγοι που θα μας οδηγήσουν στην επαφή. Μάλιστα πολλές φορές ίσως καν να μη νιώθουμε και τόση έλξη κι όμως καταλήγουμε σε κάποιο κρεβάτι μόνο και μόνο για να καλύψουμε δικά μας κενά, φόβους κι ανασφάλειες. Χρησιμοποιούμε την επαφή για να κρύψουμε προβληματικές καταστάσεις και συναισθήματα τα οποία πιθανόν φοβόμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε στα ίσα. Πάμε μαζί να δούμε πέντε από αυτά.
Πόσο μόνοι νιώθουμε
Αβάσταχτη η άτιμη όταν έρχεται και μας κατσικώνεται είτε για μεγάλο διάστημα είτε σε μια φάση της ζωής μας που είμαστε γεμάτοι ενέργεια, έτοιμοι να ερωτευθούμε, να δοθούμε, ν’ αφεθούμε και να πέσουμε με τα μούτρα. Κι όσο επιθυμούμε να βγούμε απ’ αυτήν τόσο αυτή μας χλευάζει μην κάνοντας βήμα μακριά μας. Κι έτσι καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι δε θα φύγει ποτέ, ότι δε θα ξανά ερωτευθούμε, ίσως ότι δεν αξίζουμε να βιώνουμε αυτό το συναίσθημα κι ότι θα μείνουμε μόνοι για πάντα. Σκληρές σκέψεις που δημιουργούν στο μυαλό μας σύγχυση. Και μες σ’ αυτήν τη σύγχυση ξαφνικά κάτι κινείται στον ορίζοντα· ένα άτομο που μας φλερτάρει με την πρώτη ευκαιρία εδώ και καιρό αλλά αγνοούσαμε, ένα άτομο που μόλις εμφανίστηκε και δεν τρελαινόμαστε κιόλας, κάποιος άνθρωπος που απλώς μας φλέρταρε έξω. Και καταλήγουμε να ξυπνάμε σ’ ένα γεμάτο κρεβάτι, πιστεύοντας ότι θα ξορκίσουμε το κακό επιτέλους και θα είμαστε ξανά μ’ έναν άνθρωπο να ζήσουμε όλα όσα επιθυμούμε. Μα τελικά ξυπνάμε μ’ ένα τεράστιο -μεγαλύτερο κι από πριν- κενό μέσα μας.
Πόσο αξίζουμε ν’ αγαπηθούμε
Πόσες φορές δεν έχει δεχθεί πλήγμα ο εγωισμός μας, είτε από μια σχέση που τελείωσε –ιδίως αν υπήρξε εμπλοκή τρίτου ατόμου από την άλλη πλευρά-, είτε από μια απόρριψη την οποία πήραμε κατάκαρδα; Δύσκολα θα δεχθούμε μία από τις παραπάνω καταστάσεις χωρίς να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας, αφού σπεύδουμε να πιστέψουμε ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ εμάς κι ότι ίσως δεν είμαστε αρκετά ελκυστικοί για να κρατήσουμε τη σχέση μας ή να κερδίσουμε μια νέα που μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Παραλογισμός-αυτοπεποίθηση, 1-0. Κι είναι ανθρώπινο να κάνουμε τέτοιες σκέψεις -αρχικά τουλάχιστον- και να πέφτουμε σ’ αυτήν την παγίδα. Μια παγίδα που μπορεί να κρύβει κι άλλες, αφού αν τα φέρει έτσι η τύχη και βρεθεί κάποιος να μας φλερτάρει, να μας δώσει σημασία και γενικά ν’ ανακουφίσει το πληγωμένο εγώ μας, τότε ίσως δε θέλει και πολύ να καταλήξουμε μαζί του στο κρεβάτι μόνο και μόνο για να νιώσουμε πως μετράμε.
Πόσο φοβόμαστε έναν χωρισμό
Ό,τι και να λέμε είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που πλησιάζει ο χωρισμός κι εμείς όντως δεν τον βλέπουμε, αφού τις περισσότερες φορές απλώς επιλέγουμε να μην το κάνουμε κι ας μας τρώει μέρα με τη μέρα. Προσπαθούμε λοιπόν με νύχια και με δόντια να σώσουμε την κατάσταση την οποία ταυτόχρονα αρνούμαστε να δεχθούμε και χρησιμοποιούμε διάφορους τρόπους και μέσα για τον σκοπό αυτόν. Ένα απ’ αυτά είναι κι η επαφή, αφού θεωρούμε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θ’ ανάψουμε ξανά τη φλόγα που σιγοσβήνει. Γινόμαστε έτσι περισσότερο ενεργητικοί, απ’ όσο ήμασταν πριν στον τομέα αυτόν κι ίσως και πιο τολμηροί, πιστεύοντας ότι τα όποια προβλήματα θα λυθούν μαγικά και θα γλιτώσουμε το αναπόφευκτο. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος, αφού πολλές φορές χρησιμοποιώντας το κρεβάτι σε τέτοιες έκρυθμες καταστάσεις, αποφεύγουμε εντάσεις και καβγάδες που θα φέρουν το τέλος μια ώρα αρχύτερα.
Πόσο χαωμένοι είμαστε
Συναισθήματα όπως το άγχος, το στρες, η λύπη για ένα προσωπικό –εκτός σχέσης- ή οικογενειακό ζήτημα, είναι παραπάνω από ικανά να μας απορυθμίσουν, να μας δημιουργήσουν ένα αίσθημα κόπωσης -σωματικής και ψυχικής- και να μας κάνουν να αισθανθούμε αδύναμοι κι ανίκανοι. Και σε κανέναν δεν αρέσει να αισθάνεται έτσι. Σε κανέναν σχεδόν επίσης δεν είναι εύκολο -κι άρα προτιμότερο- ν’ αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα, να εντοπίσει τις βαθύτερες αιτίες πίσω απ’ αυτά και να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του. Ή αν πάλι πρόκειται για κάποιο σοβαρό ζήτημα το οποίο δεν περνάει πράγματι από το χέρι μας, δεν μας είναι εύκολο και πάλι να δώσουμε στον εαυτό μας χρόνο να το διαχειριστεί. Τι είναι όμως εύκολο, μας δίνει έστω και μια πρόσκαιρη ανακούφιση κι εκτόνωση και μας κάνει ν’ αφήνουμε στην άκρη όλα αυτά τ’ άβολα κι αρνητικά συναισθήματα; Η ερωτική επαφή ασφαλώς.
Πόσο τραυματική ήταν η πρώην σχέση μας
Και πάμε στο τελευταίο πρόβλημα, το οποίο σίγουρα θα μπορούσε να ενταχθεί στο προηγούμενο ως αρνητικό συναίσθημα, αλλά καλώς ή κακώς αποτελεί μία κατηγορία από μόνο του, αφού συνδυάζει όλες τις παραπάνω. Στην περίπτωση ενός χωρισμού λοιπόν καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε ξαφνικά τη μοναξιά, η αυτοπεποίθησή μας έχει κλονιστεί για τα καλά κι ο εγωισμός μας το ίδιο. Βλέπαμε, το πιο πιθανό, το τέλος να φτάνει και περάσαμε μαρτυρικά, για μικρό ή μεγάλο διάστημα, προσπαθώντας να σώσουμε τη σχέση μας. Κι αφού δεν τα καταφέραμε μας κυριεύει η λύπη, ο πόνος κι η θλίψη τα οποία εναλλάσσονται, μ’ έναν μυστήριο τρόπο, με τον θιγμένο εγωισμό και την τάση για εκδίκηση. Κι αν το κάθε προηγούμενο πρόβλημα είναι αρκετό για να μας οδηγήσει σε κρεβάτι με σκοπό να το θάψουμε, φανταστείτε σ’ αυτήν την περίπτωση που καλούμαστε ξαφνικά να τα διαχειριστούμε όλα ταυτόχρονα.
Συντάκτης: Μαρία Πακιακιό
