Μια σφaλιάρα. Ένα τράβηγμα μαλλιών. Μια διαταγή να γονατίσεις. Το σώμα υπακούει, το μυαλό φλέγεται — κι όμως, κάπου στο βάθος κάτι ψιθυρίζει: Το θέλω στ’ αλήθεια αυτό; Ή μου έμαθαν να το θέλω;
Αυτό δεν είναι ακόμη ένα άρθρο με tips για να δέσεις σωστά το σκοινί γύρω από τους καρπούς της ή να ρίξεις την πιο «σωστή» σφaλιάρα. Είναι μια βουτιά στα βαθιά: στο γιατί τόσες γυναίκες (αλλά και άνδρες) κaυλώνουν με τον πόνο, την υποταγή και την κυριαρχία. Είναι μια βουτιά στο φετiχ του βiαιου σ3ξ. Είναι, βασικά, μια βουτιά στον καθρέφτη.
Όταν ο πόνος μεταφράζεται σε hδονή
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Από νευροβιολογικής άποψης, ο πόνος και η hδονή βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής μέσα στον εγκέφαλο. Η αδρεναλίνη και η ντοπαμίνη μπορούν να δημιουργήσουν εκείνο το μεθυστικό κοκτέιλ που κάνει τη σφαλιάρα να μη μοιάζει τιμωρία, αλλά πρόσκληση για κλιμάκωση. Κι αν μπλέξει μέσα και λίγο οξυτοκίνη (ναι, αυτή η «ορμόνη της αγάπης»), τότε το παιχνίδι γίνεται πιο πολύπλοκο.
Το σώμα, δηλαδή, έχει βιολογικά εφόδια να απολαμβάνει τον πόνο — εφόσον αυτός είναι συναινετικός και μέσα σε ασφαλές πλαίσιο. Αλλά εδώ δε μιλάμε μόνο για το σώμα. Μιλάμε για την επιθυμία. Για τον ψυχισμό. Και εκεί τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα.
Η πατριαρχiα στο κρεβάτι μας
Εδώ μπαίνουμε στην πιο άβολη περιοχή: Τι γίνεται όταν αυτό που μας κaυλώνει είναι αυτό που μας έχει καταπιέσει;
Μια σφaλιάρα, μια διαταγή, μια σκηνή ταπείνωσης, μπορεί να «γράφει» σαν hδονή γιατί μέσα μας έχουν γραφτεί χρόνια πατριαρχίας, όπου η γυναικεία σ3ξουαλικότητα υπήρξε αντικείμενο. Όχι υποκείμενο. Οι γυναίκες μεγάλωσαν βλέποντας ότι το «ωραίο» είναι αυτό που διεγείρει το βλέμμα του άντρα — όχι αυτό που ενεργοποιεί τη δική τους επιθυμία.
Σε αυτό το πλαίσιο, το άγριο σ3ξ γίνεται κάπως σαν performance. Μια σκηνή που έχει γραφτεί εκ των προτέρων από το αντρικό βλέμμα. «Είσαι καλή στο σ3ξ αν υπομένεις», «είσαι ποθητή αν δείχνεις υποτακτική», «είσαι καυτή αν λες “χτύπα με”». Πολλές γυναίκες (και άνδρες επίσης) εσωτερικεύουν αυτό το σενάριο. Όχι απαραίτητα επειδή το θέλουν, αλλά επειδή τους έμαθαν ότι έτσι είναι το «καλό σ3ξ».
Και εκεί κάπου χάνεται η γραμμή: Το θέλω γιατί με διεγεiρει; Ή το θέλω γιατί με καθιστά αποδεκτή;
Το φετiχ δεν είναι πάντα φεμινιστικό (ούτε και μη φεμινιστικό)
Να το ξεκαθαρίσουμε: δεν είναι φεμινιστικό να δαιμονοποιούμε το άγριο σ3ξ. Το να σου αρέσει η υποταγή, ο πόνος, το να κυριαρχεί κάποιος πάνω σου, δε σε κάνει λιγότερο «ελεύθερη» ή «χειραφετημένη». Η ουσία δεν είναι τι κάνεις στο κρεβάτι, αλλά γιατί το κάνεις.
Αν επιλέγεις εσύ, αν σε ερεθiζει πραγματικά, αν είσαι ελεύθερη να πεις «όχι» και να ακουστείς, τότε ναι — ακόμα και η πιο έντονη σκηνή με χειροπέδες και μαστiγια είναι φεμινιστική πράξη. Είναι η επιθυμία σου, το σώμα σου, ο οργaσμός σου.
Αν όμως το κάνεις για να φανείς «ανεβασμένη», «παιχνιδιάρα», «cool» με το αγόρι σου που βλέπει λίγο πολύ πολύ P0rnhub, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να σταματήσεις και να ρωτήσεις τον εαυτό σου: γιατί το κάνω αυτό;
Το BDSM ως ψυχολογικός καθρέφτης
Το BDSM, το roleplay, το rough sex — όλα αυτά δεν είναι απλώς φετiχ. Είναι καθρέφτες. Αν καθίσεις λίγο πιο κοντά, θα δεις μέσα τους δικές σου ιστορίες: ανάγκες, φόβους, απωθημένα, τραύματα.
Κάποιες γυναίκες βρίσκουν ανακούφιση στο να υποτάσσονται γιατί μεγάλωσαν κουβαλώντας ευθύνη για τα πάντα. Άλλες «εθiζονται» στη βiα στο σ3ξ γιατί είναι ο μόνος τρόπος που έχουν μάθει να παίρνουν προσοχή. Άλλες πάλι βρίσκουν δύναμη μέσα από την απόλυτη αδυναμία — γιατί εκεί, έστω για λίγο, μπορούν να αφήσουν τον έλεγχο.
Αυτό δεν είναι κακό. Είναι ανθρώπινο. Αρκεί να το γνωρίζεις.
Εσύ τι θες, στ’ αλήθεια;
Ο μόνος πραγματικός δείκτης στο σ3ξ είναι η αλήθεια. Όχι η «ορθή» αλήθεια — αλλά η δική σου. Αυτό που σε κaυλώνει, σε ηρεμεί, σε κάνει να νιώθεις ζωντανή. Αν αυτό είναι ένα γερό χαστούκι ή ένα «είσαι η κaριόλα μου» την ώρα του οργaσμού, κανένα πρόβλημα.
Αλλά σταμάτα και αναρωτήσου: Μου το έμαθαν αυτό ή το ανακάλυψα;
Το κάνω για να αρέσω ή επειδή εγώ το απολαμβάνω;
Μπορώ να πω όχι χωρίς να φοβηθώ πως θα σταματήσει να με θέλει;
Γιατί ο έλεγχος δεν είναι να κρατάς το μαστiγιο. Είναι να κρατάς το ναι και το όχι στα χέρια σου. Όχι για να τα χαρίσεις σε κάποιον. Αλλά για να τα πεις μόνο όταν εσύ το θες.
Το άγριο σ3ξ δεν είναι πάντα πατριαρχία. Αλλά δεν είναι και πάντα απελευθέρωση. Είναι —όπως και κάθε άλλη επιθυμία— ένας κώδικας. Το θέμα είναι ποιος έγραψε αυτόν τον κώδικα, και αν εσύ θες να τον κρατήσεις. Ή να γράψεις δικό σου.
Συντάκτης: Αγγελική Θεοχαρίδη
