Καυτό, φλέγον, τσουρουφλίζον, άκρως διφορούμενο και συχνά ταμπού. Θα γινόσουν ο επόμενος πορνοστάρ; Εσύ και κάθε εσύ, στα μέσα μιας ερωτικής ταινίας φαντασιώνεσαι τον εαυτό σου στον απολαυστικό θρόνο του πρωταγωνιστή. Ας το σκεφτούμε σαν ρεαλιστικό σενάριο και ας πετάξουμε από πάνω μας τους ξεφτισμένους μανδύες πουριτανισμού και σεξισμού.
Εκ πρώτης όψεως, όλα φαίνονται γαμάτα. Γαμάς ή γαμιέσαι, αβέρτα. Δεν ανησυχείς από δω και πέρα για τον επόμενο σεξουαλικό σου παρτενέρ, για τον ηλίθιο που δε σου κάθεται ούτε για αυτήν που το παίζει μυξοπαρθένα και από πίσω μπαίνουν τρένα. Αλλά, όπα, μετά πέφτουνε σαν μπούμερανγκ καταπάνω σου όλα τα ερωτηματικά και τα γιατί του κόσμου. Έχεις φίλε μου ηθική και αιδώ; Γράφεις στα αρχίδια σου την κοινωνική κατακραυγή και τον χρόνιο στιγματισμό της τσούλας/τσούλου που θα κουβαλάς επάξια σε κάθε σου βήμα;
Κάποτε είχα ακούσει μια συνέντευξη πρωταγωνιστή σε τσόντα της σειρήνας, ο οποίος ερωτόμενος γιατί κάνει αυτή τη δουλειά απάντησε ντόμπρα: «Γιατί μπορώ να γαμάω κάθε μέρα. Γιατί θα έκανα οτιδήποτε προκειμένου να γαμάω όλη μέρα.»
Understandable, λοιπόν, και γω άμα είχα φτάσει την σεξομάνια μου σε τέτοιο σημείο ώστε να πρέπει να γαμιέμαι κάθε ώρα και λεπτό, οι πιθανές λύσεις, είναι δύο- βίζιτα και πρωταγωνιστιλίκι. Άμα είσαι πρόθυμος να το κάνεις αυτό, παίξε κάλλιστα σε τσόντες, επί χρήμασι. Επίσης, άμα έμενα 7 χρόνια χωρις σεξ από την απελπισία και την αγαμία που θα με είχε σφυριάσει κατακούτελα ίσως είχα υπογράψει συμβόλαιο χτες.
Και ας πάμε στο ίσως πιο εξιτατιστικό κίνητρο• το χρήμα. Δεν είναι απλά αρκετό, είναι υπέρογκο, και έρχεται καυτό να συγκαλύψει το φορτίο των τύψεων. Τα ποσά που δέχονται οι πορνοστάρ ξεχρεώνουν ένα εξοχικό στο Μανχάταν σε μία λήψη. Δελεαστικά τα εκατομμύρια, δε λέω, και μην πείτε.
Αλλά και η ανθρώπινη ματαιοδοξία, ο υπέρογκος εγωκεντρισμός και η αστείρευτη δίψα για δημοσιότητα δεν έχουν όρια. Εκτός από την σεξομάνια και το χρήμα, έρχεται να προστεθεί και η δόξα, που όμως δεν με ξεκουνάν από την καρέκλα μου να πάω σε ένα κρεβάτι με κάμερες.
Ας βρεθεί κάποιος να με διαβεβαιώσει ότι οι ταινίες που θα πρωταγωνιστώ θα παίζονται σε περιορισμένο κοινό, εξαιρουμένου ελληνικού λεκανοπεδίου, ίσως και ευρωπαϊκού. Φανταστείτε η θεία Νίτσα, Κίτσα, Λίτσα στην κωλοτρυπίτσα να πέσει πάνω στο «Δέσποινα, τα κάνει όλα, τα πίνει όλα.» Το πρόβλημα, ξέρετε ποιο είναι. Ότι το Δέσποινα δεν είναι και πολύ πιασάρικο. «Λάουρα, η στυγνή αφέντρα». Καλύτερα τώρα. Αλλά θα μου πείτε, άμα η θεία Νίτσα στο χωριό αντί να καθαρίζει πατάτες κάθεται και βλέπει όλη την συλλογή του Youporn, η μισή ντροπή δική της και η μισή δική μου. Ας παίζει στα άδυτα της Αφρικής, εκεί αμφιβάλλω αν έχουν και τηλεόραση. Ή με μεγάλη μου χαρά να επέλεγα εγώ ποιος θα ήθελα να την δει.
Η τσόντα θέλει υποχωρήσεις. Αλλά επειδή θέλουμε και εμείς την υγεία μας, ας μου έδιναν υπογεγραμμένο σφραγισμένο και γνήσιο αντίτυπο ότι μέσα στα βρώμικα κορμιά της νύχτας, κυριολεκτικά βρώμικα, δεν θα έχω επισφαλίσει μία θέση μεταξύ σύφιλης, κονδυλωμάτων, ηπατίτιδας, aids, ακόμη και χολέρας.
Η τσοντοβιομηχανία θέλει guts. Πολύ γερά, ειδικά για κάποιον που δεν διαθέτει υπομονή και σκληροπυρηνικά νεύρα. Άψογη τεχνική και μεγάλα προσόντα ή καλό πλαστικό. Ρωτήστε το παλαμάρι του βαρκάρη, θα σας συστήσει έναν καλό αυτός. Εμπειρία, αντοχή, διάρκεια. Η γυναίκα να ξέρει να στήνεται και όχι απλά να χύνεται στο κρεβάτι σαν τον αστερία και να περιμένει τον άλλον να τελειώσει, μα πάνω απ’ όλα να είναι οργασμικιά. Και εντάξει αυτά τα διαθέτουμε. Αλλά εφόσον έχεις αυτά, απαιτείς ανάλογο παρτενέρ και όχι ξάδερφο του Κουασιμόδου ή την αδερφή της Μαρίας της άσχημης. Εκεί ψάχνεις την πλησιέστερη σακούλα ή σπας τις κάμερες επιτόπου.
Τελικώς, επειδή αυτά μάλλον δεν με γεμίζουν –αχάριστος άνθρωπος να ούμε- θα έπρεπε να γίνει κάτι συνταρακτικό σε τούτη τη ζωή και να μου χρειάζονται επειγόντως money. Αν βρεθώ να χρωστάω τα μαλλιοκέφαλά μου, με εκβιάζουν, ή πνίγομαι απ’ τα χρέη και την απελπισία μου, ε τότε ανοίξτε τις οθόνες σας, και ψάξτε στην κατηγορία Brunettes.
Δε ζητάω πολλά.
Ένα δεκαχίλιαρο για την πρεμιέρα μου σε άκρως φιλική τιμή.
Ένα παρτενέρ σαν τον Julian Gabriel.
Την υγεία μου.
Καριέρα με ταπεινή απήχηση στα άδυτα της Ιαπωνίας.
Ευέλικτο ωράριο με ρεπό.
Το τωρινό μου κούτελο.
Και μία Canon με καλή ανάλυση.
And let the party started baby.
Συντάκτης: Δέσποινα Διαμαντοπούλου
