Γράφει η Εριέττα.
Μειδιώ όταν βλέπω ανθρώπους να συζητάνε για κρεβάτια και στην προσπάθειά τους να πουν κάτι απ’ όλα όσα τους αρέσουν ή ονειρεύονται -γιατί όλοι έχουμε επιθυμίες και φαντασιώσεις- να δημιουργείται σκάνδαλo από τους γύρω τους κι αυτοί να κοκκινίζουν σιχτιρίζοντας τη στιγμή που άνοιξαν το στόμα τους. Βλέπω ταινίες με «πονηρό»… περιεχόμενο και το απολαμβάνω. Είτε μόνη μου ως το μέσο της δικής μου ικανοποίησης, είτε με τον σύντροφό μου, ο οποίος ευχαριστιέται τις αντιδράσεις μου.
Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις και τα τελείως εξωσυμβατικά από μένα είναι και τα καλύτερα. Μπορώ με άνεση να ευχαριστηθώ μια ερωτική σκηνή ανάμεσα σε ζευγάρι του ίδιου φύλου ή πιο «πικάντικες» ιστορίες. Το τελευταίο θα το πρόσθετα στη λίστα των αγαπημένων μου.
Στην αναζήτηση όλων αυτών των νέων εμπειριών έφτασα όχι «ανώδυνα», εννοώντας πως υπήρξαν φορές στο πρώιμο στάδιο της γνωριμίας μου με την παρακολούθηση περιεχομένου που προβληματίστηκα, ανησύχησα, δίστασα μέχρι που κατέληξα κάπου. Η παρακολούθηση περιεχομένου μόνο με γυναίκες μ’ έφερε στο εξής δίλημμα: Αφού μου αρέσει, μήπως μ’ αρέσουν οι γυναίκες και δεν το είχα καταλάβει νωρίτερα; Μήπως ακόμα, το γεγονός πως το B*!@*M με ανεβάζει απίστευτα, -στοιχεία του όπως το δέσiμο, η πειθαρχία- είναι η έμφυτη έκφραση μου απέναντι στο κρεβάτι και γενικότερα στον πόνo;
Εγώ μεγάλωσα μαθαίνοντας πως το κρεβάτι είναι αυτό με 2-3 κλασσικές στάσεις, χωρίς πολλά-πολλά. Στις πρώτες ενδείξεις πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα πως πρέπει να έχω πρόβλημα. Πως πρέπει να σταματήσω να ανακαλύπτω νέους κόσμους. Ένιωθα κάπως σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, βλέποντας εφιάλτες στον ύπνο μου.
Έφτασα να πιστεύω πως έχω θέματα με το σώμα μου και να καταλήγω στο γεγονός ότι τα «θέλω» μου πρέπει να μπουν στο συρτάρι, και να παραμείνω είτε το χειρότερο ανέραστη, είτε κινούμενη σε ασφαλή και συμβατικά μονοπάτια. Μ’ αυτές τις σκέψεις πέρασα αρκετό καιρό της ζωής μου ανιχνεύοντας και παρατηρώντας τις αντιδράσεις μου και βλέποντας πως τίποτα απ’ όσα μου άρεσαν δεν ήταν και κατ’ επέκταση κομμάτι της δικής μου ζωής. Είμαι αρκετά συνειδητοποιημένη για να καταλάβω αν μου αρέσουν οι γυναίκες ή αν ο πόνoς και η υποτiμηση ήταν στοιχεία του χαρακτήρα μου που «κοιμόνταν» τόσα χρόνια μέσα μου. Και αυτά όλα έπρεπε γρήγορα ν’ αλλάξουν στο μυαλό μου.
Μέχρι που μια μέρα ήρθε μια μαγική φωνή να ξυπνήσει τις αισθήσεις μου. Μάνος Χατζηδάκης: «Π****γρaφία σημαίνει συν*uσία, συνωμοσία στο φως των αστεριών. Π****γρaφία σημαίνει @νταρσiα, απελπισία, σκοτάδι και μαγεία. Μέσ’ το κόσμο χάνομαι κι απ’ τα πάθη μου πιάνομαι. Δίνω σώμα, δίνω φως, μα πεθαίνω σοφός».
Και τότε ξύπνησαν μέσα μου όλα τα καταπιεσμένα μου θέλω, φωνάζοντας μου πως είναι ώρα να δίνω το σώμα μου όπως το σκέφτομαι και το γουστάρω και να δίνω φως σ’ αυτούς που το προσφέρω. Να ικανοποιούμαι σκεπτόμενη πως το περιεχόμενο που απολαμβάνω είναι μια συνωμoσiα στο φως των αστεριών μου. Και τελικά αν είναι να παρακολουθήσω μια ταινία στην οποία θεωρητικά και πρακτικά κάνουν ότι κάνω και γω, τότε καμία μου φαντασίωση δε θα άνθιζε.
Έτσι ξεκίνησαν όλες οι νέες βιωματικές μου εμπειρίες, που κάθε άλλο παρά βαρετές ήταν. Όχι δεν είχα θέμα με το σώμα μου και φυσικά δε γεννήθηκα με την ελπίδα να πονάω. Σταμάτησα να προβληματίζομαι και κατέληξα πως είναι η άλλη μια απόλαυση της ενήλικης ζωής μου. Είναι μια δραστηριότητα για μένα διασκεδαστική και ευχάριστη, η οποία μεταφέρεται και στη σχέση μου και ανακαλύπτει το σώμα μου.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο «πρέπει», το κρεβάτι μας και η ερωτική μας ζωή μας ανήκουν. Βλέπω το περιεχόμενο που θέλω του σ’ όλες του τις κατηγορίες βιώνοντας ένα συναίσθημα ελευθερίας, ευχαρίστησης, απόλαυσης, περιπέτειας και χαλάρωσης μετά από μια δύσκολη ίσως μέρα. Ξέρω πως στον εκάστοτε ερωτικό μου σύντροφο θα πρέπει να εξηγήσω όσα θέλω και να ζητήσω τη συναίνεση του, αλλά παράλληλα δεν προτίθεμαι να κάνω «σκόντο».
Θέλω να είμαι μια γυναίκα της εποχής μου και όσα ερωτικά συναισθήματα εισπράττω -μ’ οποιοδήποτε τρόπο και αν γίνεται αυτό- να είναι αποτέλεσμα της εύλογης φύσης μου. Άλλωστε ο Νίτσε έλεγε πως στα ερωτικά «η ηθική βρίσκεται ανάμεσα σ’ ένα εγώ που επιλέγει και ένα εγώ που δρα ελεύθερα».
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
