Υπήρχε κάποτε μια εποχή όπου το να «σπαταλάει» κανείς τα υγρά του, όχι γι’ αναπαραγωγή αλλά για δική του απόλαυση, ήταν μεγάλη αμαρτία και ντροπή. Ήταν λέει ίσως κι από τα χειρότερα αμαρτήματα που μπορούσε να προβεί, γιατί αυτό σηματοδοτούσε ότι δεν ήθελε παιδιά κι ότι δε θα μπορούσε να διαιωνιστεί το είδος.
Αυτός ο κάποιος λοιπόν, μεγάλος δημιουργός του αυνανισμού -από όπου και πήρε το όνομα του- ο Αυνάν, διέπραξε πρώτος αυτή την «αμαρτία», η οποία στη δική μας εποχή θεωρείται η πιο απολαυστική μοναχική συνήθεια του ανθρώπου. Ο Αυνάν λοιπόν, παντρεύτηκε αναγκαστικά τη γυναίκα του αδερφού του όταν αυτός πέθανε για να καλύψει την κενή θέση του αρσενικού στην οικογένεια. Ωστόσο, επειδή ο ίδιος δεν ήθελε ν’ αφήσει έγκυο τη γυναίκα του αδερφού του, κάθε φορά που συνευρίσκονταν ερωτικά μαζί της «εξέχεεν επί τη γην, του μη δούναι σπέρμα τω αδελφώ αυτού». Κοινώς, διέκοπτε την ερωτική επαφή κι ικανοποιείτο μοναχός του. Βέβαια, η πράξη του αυτή τιμωρήθηκε με θάνατο, πράγμα που δε συμβαίνει σήμερα- κι ευτυχώς να λες που άλλαξαν οι εποχές- αφού θα ήταν τουλάχιστον σκληρό να καταδικάζουμε τον οποιοδήποτε με θανατική ποινή επειδή χαίρεται το σώμα του.
Η αυτοϊκανοποίηση επομένως, είναι μια σεξουαλική ανάγκη την οποία κατέχουμε εκ γενετής. Είναι μέσα στο DNA μας, πώς να το κάνουμε, κι είναι ένας από τους πιο υγιείς τρόπος να χαλαρώσουμε το σώμα και το μυαλό. Κι όμως, όσο κι αν σήμερα δεν τιμωρείται με θάνατο ή με κάποιον άλλο τρόπο, όταν αυτός συμβαίνει μέσα στη σχέση ενός ζευγαριού μπορεί να δημιουργήσει δυσμενή κι επικριτικά συναισθήματα. Κάντε για λίγο εικόνα το ταίρι σας να αυτοϊκανοποιείται. Σκεφτείτε μια άκυρη αν θέλετε Τετάρτη μεσημέρι, που γυρνάτε από τη δουλειά, να πιάνετε τον έρωτά σας στα πράσα. Αυτή τη φορά όμως, είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε, επειδή το βλέπετε με τα μάτια σας. Αυτοϊκανοποιείται κι εσείς λείπετε! Πώς θα νιώθατε αν πέφτατε πάνω σε μια τέτοια περίπτωση; Θα ήταν λόγος για ατελείωτο, γεμάτο πάθος κρεβάτι; Ή για καβγά;
Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο θέμα οι απόψεις διίστανται. Σε μερικούς αυτή η ξαφνική εικόνα του συντρόφου τους πάνω στον αυνανισμό μπορεί να είναι αφροδισιακή και τους ανάβει απίστευτα. Μπορεί ακόμα να τη χρησιμοποιήσουν σαν προκαταρκτικό για να φτιάξουν κατάσταση και να φτάσει ο υδράργυρος στο κόκκινο. Την ίδια στιγμή που πιάνουν το ταίρι τους σε μια τέτοια φάση, μπαίνουν αμέσως στο ίδιο mood κι όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Άλλοτε πάλι η εικόνα εκείνη μπορεί να τους διεγείρει και να μπουν στο παιχνίδι με διάθεση να τελειώσουν εκείνο που άρχισε ο άλλος.
Όπως και να ‘χει μια τέτοια απρόσμενη κατάσταση δεν τους προκαλεί συναισθήματα επίκρισης κι αρνητισμού, μάλλον το αντίθετο. Καταλαβαίνουν τις ανάγκες του συντρόφου τους γιατί σαφώς κάνουν κάτι παρόμοιο όταν βρίσκονται μόνοι στο σπίτι. Υπάρχει κατανόηση πως είναι και κάποιες ώρες και φάσεις που ο άλλος χρειάζεται χρόνο με τον εαυτό του και το σώμα του. Πως όσο καλύτερα καταλαβαίνει ο κάθε ένας το κορμί του, τι τον ευχαριστεί, τι τον διεγείρει και τι τον οδηγεί στην κορύφωση, τόσο καλύτερα και πιο έντονα θα είναι όλα όσα θα συμβούν κατά τη σεξουαλική πράξη που θα γίνει μεταξύ τους. Κι έτσι αξιοποιούν τη φυσική πράξη της αυτοϊκανοποίησης ως μέσο για καινούργια ερωτικά μονοπάτια, με παρέα.
Από την άλλη, υπάρχουν κι εκείνοι που θα καταβληθούν από αμηχανία, ως και σοκ μπροστά στο θέαμα. Νιώθουν μια μικρή προσβολή γιατί μέσα τους μια φωνούλα τους λέει ότι ο σύντροφός τους επιλέγει τον αυνανισμό επειδή εκείνοι δεν καταφέρνουν να φτάσουν το ταίρι τους σε οργασμό. Είναι λες και τους δάχτυλο-δείχνει η σχέση τους -στο κεφάλι τους- λέγοντάς τους ότι «εγώ μόνος μου το κάνω καλύτερα γι’ αυτό και δε σε περίμενα». Ταυτόχρονα το σοκ μπροστά στη θέα ενός ανθρώπου που χαίρεται με το σώμα του, δείχνει βαθιά αποσύνδεση με το σώμα εκείνου που σοκάρεται. Αν δε γνωρίζουμε ή δεν αποδεχόμαστε τη φυσικότητα μιας τέτοιας πράξης, σημαίνει ότι πολύ πιθανόν να μην την έχουμε απενοχοποιήσει και για τους ίδιους. Αν υπάρχει ένα αίσθημα ενοχής και ντροπής στη διαδικασία της αυτοϊκανοποίησης, τότε δεν περιορίζεται μόνο στο να τη βλέπεις ή να την πράττεις. Ακόμα όμως και σ’ αυτή την κατάσταση η καλύτερη λύση είναι η κουβέντα.
Όποια κι αν είναι η αντίδρασ’η μας μπροστά στη θέα του συντρόφου μας να περνάει καλά με το σώμα του, καλό είναι πάντα να σκεφτόμαστε πώς θα νιώθαμε εμείς αν ήμασταν στη θέση του. Θα είχαμε ανάγκη να μη μας κρίνει, να το αντιμετωπίσει ως κάτι φυσιολογικό και να μη δώσει περαιτέρω διάσταση σε μια ευάλωτη στιγμή μας. Κάτι το οποίο θα μας ενώσει ακόμα πιο πολύ με το ταίρι μας, αλλά και τη σεξουαλικότητά μας.
ΥΓ: Η απάντηση κρύβεται κυριολεκτικά στα δάχτυλα των χεριών μας!
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
