«Ήταν μια νύχτα όπως όλες» ψιθυρίζεις στον εαυτό σου και γνωρίζεις πως λες αλήθεια και ψέματα την ίδια στιγμή. Μα πώς να μην το κάνεις; Απ’ τη μία αυτή είναι η πραγματικότητά η δική σου, ήταν αυτό που ένιωσες και το πώς το βλέπεις. Για σένα, δεν είχε τίποτα το διαφορετικό στην ουσία του. Ρούχα πετάχτηκαν κάπου στο πάτωμα, έντονα βλέμματα συναντήθηκαν κι ασέλγησαν μεταξύ τους. Αυτό, λίγο προτού τα κορμιά τ’ αντιγράψουν, ξεσπάσουν, τελειώσουν και μείνουν να τρέμουν ιδρωμένα το ένα πάνω στ’ άλλο.
Κι απ’ την άλλη, σύμφωνα με τη γενικότερη γνώμη, όλα ήταν αλλιώτικα. Αυτό θα έλεγε κάποιος άλλος, κάποιος που ανήκει στον κόσμο μας, κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται το σεξ σαν σύνδεση ενεργειών και κορμιών. Που δεν πιστεύει πως το τρίο είναι ακόμα μια έκφραση του ερωτισμού και της σεξουαλικής μας ανάγκης, μα κάτι τ’ οποίο θα ‘πρεπε να μη γίνεται ή να μην αποκαλύπτεται αν συμβεί.
Αλλά όχι, για σένα ήταν όντως μια βραδιά σαν τις υπόλοιπες. Κι αυτό δεν έχει σχέση με το πόσο συχνά είστε δύο ή τρεις στο κρεβάτι. Όσο απενοχοποιημένα κι αν το βλέπεις, όσο «ρομαντικά» ή ωμά, η ουσία είναι μία. Η επαφή και οι αισθήσεις είναι ίδιες, όσους παρτενέρ κι αν έχεις.
Τι κι αν δε νιώθεις μόνο ένα ζευγάρι χέρια να χαϊδεύουν το στήθος σου; Τι κι αν τα χέρια είναι τέσσερα; Τι κι αν δε νιώθεις μία γλώσσα να ερεθίζει τόσο τον λαιμό, όσο και τα πλευρά σου την ίδια στιγμή; Τι κι αν η ανατριχίλα ξεσπάει από δύο διαφορετικά σημεία του τρεμάμενου κορμιού σου; Έχει σημασία το αν υγραίνεσαι από δύο άτομα ή ένα; Όχι. Για σένα η θερμότητα που κολλά στο στέρνο και στην πλάτη, το δέρμα που ενώνεται με το δικό σου, η χημεία που ρέει από τους ανοιχτούς πόρους, που περνά μέσα σου και σε γαργαλά ευχάριστα είναι ακριβώς ίδια με το σεξ ανάμεσα σε δύο μόνο ανθρώπους. Οι παλμοί σου αυξάνονται και η ανάσα δυσκολεύει, σε οδηγεί να ψάξεις όποιο ζευγάρι χείλια είναι διαθέσιμο. Και τα δάχτυλά σου ν’ αγκιστρωθούν στα μαλλιά του άλλου ζευγαριού, να τα πιέσεις σ’ ένα απ’ τα ευαίσθητα σημεία σου και ν’ αναστενάξεις. Η απόλαυση είναι ποιοτικά η ίδια, όσα άτομα κι αν εμπλέκονται και το ευχαριστιέσαι στο έπακρο.
Δεν νιώθεις ένοχα ή περίεργα καθώς τα χέρια σου αγγίζουν δύο ερεθισμένα μέρη κι όχι ένα. Όταν τα δάχτυλα κολλούν πάνω τους, όταν αρχίζουν να παίζουν μαζί τους, όταν νιώθεις την ικανοποίηση που προσφέρεις, όταν και τα δικά σου χέρια υγραίνονται και σ’ επηρεάζουν χαμηλά. Όταν τα βογκητά σε κάνουν να παθιάζεσαι ακόμα περισσότερο και ν’ αυξάνεις ταχύτητα και μαζί να αυξάνονται και οι ήχοι ικανοποίησης κι εσύ να φτιάχνεσαι ακόμα περισσότερο, ώσπου δεν αντέχεται και γίνεστε ένα τυλιγμένο κουβάρι από μέλη και βραχνές φωνές, δε σε νοιάζει αν περνάς τα όρια του «φυσιολογικού».
Απλά κινείσαι, αρπάζεις, γδέρνεις, φιλάς και δαγκώνεις. Βαριανασαίνεις και το εκστασιασμένο σώμα είναι ικανό να σε κάνει να ουρλιάξεις. Και μπορεί και να το κάνεις και δε θα σε νοιάξει γιατί κι οι άλλοι δύο βρίσκονται στην ίδια τρελαμένη κατάσταση, ο καθένας ικανοποιώντας τις δικές του ανάγκες με το να προσφέρει στους άλλους δύο σχεδόν ταυτόχρονα ή στον καθένα ξεχωριστά.
Και την επόμενη στιγμή, είσαι εσύ το κέντρο. Και το μυαλό μουδιάζει κι όλα γυρνάνε. Κι οι αισθήσεις είναι οξυμένες όσο ποτέ, καθώς καθετί που θα μπορούσε να αγγιχτεί έχει αγγιχτεί, καθετί που θα μπορούσε να γεμίσει έχει γεμίσει κι οτιδήποτε θα μπορούσε να διεκδικηθεί το έχει ήδη κάνει. Και κινείστε, ενώ παράλληλα είστε αφημένοι στα ένστικτα. Κι εσωτερικά, βαθιά γρυλίσματα εκφράζουν την πώρωση, την τρέλα, τα ζώα που έχουν απελευθερωθεί κι εκφράζονται, που αδειάζουν και θέλουν κι άλλο.
Είτε η ατμόσφαιρα ήταν επιτακτική και βίαιη, είτε πιο τρυφερή και σοβαρή, αν την επόμενη θα έχεις μελανιές ή θα θυμάσαι να έχεις ξεσπάσει σε γέλια κάπου στη διάρκεια, δεν θα μπορείς να δεις τη διαφορά ανάμεσα στο σεξ δύο ατόμων ή τριών. Οτιδήποτε έγινε, θα μπορούσε να ήταν με έναν παρτενέρ, με δύο ή ακόμα και περισσότερους. Γιατί να ντραπείς να πεις ή παραδεχθείς ότι έχεις κάνει τρίο, όταν δεν υπάρχει τίποτα ντροπιαστικό σ’ αυτό; Γιατί να γίνεις μέρος του ταμπού από τη στιγμή που για σένα είναι απόλαυση; Όχι, δε θα το κάνεις. Μόνο θα χαμογελάς στις αναμνήσεις του.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Α. Καρμίρη: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Μαρία Α. Καρμίρη
