Είτε βρίσκεσαι σ’ ένα μπαρ και μια παρουσία στο απέναντι τραπέζι σου κλείνει το μάτι και σου ανοίγει την όρεξη για παιχνίδι, είτε πηγαίνεις και βλέπεις στο καναπέ το αντικείμενο του πόθου σου να χαζεύει τηλεόραση, είτε ξύπνησες με μια όρεξη και σκεφτείς να τηλεφωνήσεις στον συνοδοιπόρο του κρεβατιού σου, ένα είναι σχεδόν σίγουρο. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες δεν ήταν «αχ έλα εδώ εσύ να σε δαγκώσω».
Το δάγκωμα πρόκειται για μια αφιλτράριστη αντίδραση που προκύπτει κατά τη διάρκεια της πράξης, άνευ σχεδιασμού. Σαν να μην τον χορταίνεις, σα να μη σου φτάνει και να προσπαθείς να διεκδικήσεις ακόμα ένα κομμάτι του κορμιού του άλλου ατόμου. Και πριν αρχίσεις να βάζεις με το νου σου σενάρια περί μη φυσιολογικού ή ένδειξης βιαιότητας, οι έρευνες και τα συμπεράσματα που απορρέουν, σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο Dr. Nazanin Moali, έρχονται να σε καθησυχάσουν και να σου εξηγήσουν την τάση σου αυτή, η οποία ορίζεται ως «τρυφερή επιθετικότητα».
Πιο συγκεκριμένα, η ίδια αναφέρει πως η ανάγκη να δαγκώσεις κάποιον προκύπτει από το γεγονός ότι τον βρίσκεις όμορφο ή χαριτωμένο σε σημείο που θες να τον «φας».Ομοίως όπως όταν βλέπεις ένα χαριτωμένο μωρό και θες να του δαγκώσεις τα μάγουλα, τα χεράκια, τα μπουτάκια. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν αποτελεί συναίσθημα που σχετίζεται αυτό καθαυτό με το κρεβάτι αλλά αντιθέτως με το αίσθημα της αγάπης το οποίο μας οδηγεί σε διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, βγάζοντας από μέσα μας έναν τρυφερά επιθετικό εαυτό.
Το φαινόμενο αυτό ορίζεται ως δίμορφη έκφραση. Κάθε φορά λοιπόν που τα συναισθήματά μας υπερέχουν, έχουμε δυο αντίθετες συμπεριφορές που εκφράζονται με μια πράξη. Το δάγκωμα είναι μέσο εκτόνωσης συναισθημάτων, τα οποία την επίμαχη στιγμή είναι τόσο έντονα και ανεξέλεγκτα που δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να τα διαχειριστούμε. Η επαφή μας με το γυμνό σώμα του άλλου εκείνη τη στιγμή μας φέρνει σε μια κατάσταση που η αγκαλιά φαντάζει να μην είναι αρκετή και το φιλί τελικά να μην αρκεί. Ψάχνουμε κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο έντονο, που θα μας φέρει πιο κοντά στον άλλον πριν ολοκληρώσουμε την επαφή μας. Και να που έρχεται μια δαγκωνιά.
Πάντως είτε είναι μία, είτε πολλές, είτε είναι τρυφερή ή πιο παθιασμένη, αποτελεί εκδήλωση αγάπης και ταυτόχρονα μια δήλωση κτήσης για «το αντικείμενο του πόθου», όπως συμβαίνει ακόμα και στο ζωικό βασίλειο. Όπως αναφέρει η Dr. Moali, αποτελεί σημάδι κυριαρχίας ή και παιχνιδιάρικης ιδιοκτησίας, ειδικά όταν το δάγκωμα συνοδεύεται με προσωρινά σημάδια στο σώμα του συντρόφου. Θέλοντας αυτός που δαγκώνει να δείξει ποιος έχει το «πάνω χέρι» και σε ποιον ανήκει «το θύμα» εκείνη τη στιγμή.
Μάλιστα λέγεται πως είναι βαθιά ριζωμένο στο DNA μας, τόσο που δεν αρκούμαστε μόνο στο να ασκούμε αυτή την τρυφερή επιθετικότητα αλλά απολαμβάνουμε εξίσου και το να τη δεχόμαστε. Τα δαγκώματα καταφέρνουν να μας διεγείρουν στον ίδιο βαθμό με τα χάδια κάνοντάς μας να αισθανόμαστε πιο αγαπητοί και πιο ποθητοί την ώρα της πράξης. Οι νευρικές μας απολήξεις βρίσκονται σε πλήρη εγρήγορση όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση διέγερσης όπου το αίσθημα του πόνου συγχέεται με την ευχαρίστηση, πράγμα που απελευθερώνει ακόμα περισσότερες ενδορφίνες.
Και για σένα που ίσως αναρωτήθηκες τι είναι οι ενδορφίνες, είναι αλυσίδες πρωτεϊνών που όταν απελευθερώνονται στο σώμα μας, μας ηρεμούν, μας προκαλούν ευδαιμονία και μειώνουν το στρες, αφού ρίχνουν τα επίπεδα της αδρεναλίνης. Αποτελούν αλλιώς φυσικά παυσίπονα του οργανισμού που όχι μόνο συμβάλλουν στη σωστή λειτουργία του αλλά και στην καθυστέρηση του γήρατος. Είδες τι σου συμβαίνει άμα περνάς καλά; Για ξεκίνα να δαγκώνεις -με το μαλακό πάντα.
Μια ακόμη έρευνα επί του θέματος ορίζει την ανάγκη του δαγκώματος με τον όρο «Οδαξελαγνεία». Όρος όχι και τόσο ευρέως διαδεδομένος, τον οποίο μελέτησε ο βιολόγος Alfred Kinsey. Ο ίδιος την απομονώνει από τον κλασσικό και πατροπαράδοτο τρόπο ερωτικής συνύπαρξης και την κατατάσσει στην κατηγορία των φετίχ, δικαιολογώντας και με αυτόν τον τρόπο ανθρώπους που δεν το προτιμούν ως κομμάτι της ερωτικής τους δραστηριότητας καθώς δεν το απολαμβάνουν το ίδιο συγκριτικά με άλλους, όπως συμβαίνει και με άλλα φετίχ.
Σε κάθε περίπτωση, το κομμάτι της «πράξης», αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο πειραματισμού. Όπως και με κάθε τι άλλο που μας αρέσει έτσι και με το δάγκωμα, οφείλουμε να το συζητήσουμε με το μας ταίρι για να βεβαιωθούμε ότι το απολαμβάνουμε και οι δύο το ίδιο. Κι έπειτα, αν η απόλαυση είναι αμοιβαία, μέσω του πειραματισμού και της τύχης θα ανακαλύψουμε τις κατάλληλα σημεία του άλλου, για να έχει επιτυχία το δάγκωμα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
