Τα φώτα χαμηλά, ίσως και καθόλου, κεριά παντού. Κάπως έτσι δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεσαι με κάποιον; Ρομαντική, αισθησιακή. Το φως μόνο από τα μάτια του σου δείχνει προς τα πού να πας, τι να κάνεις. Πρώτα τα ρούχα πέφτουν, σαν δύναμη και σαν αδυναμία μαζί στο πάτωμα. Τόσο γρήγορα, τόσο αργά. Ανατριχίλα στο άγγιγμα, στο βλέμμα, παντού πάνω σου. Τόσο αισθησιακή και καυλωτική παράλληλα. Τρέμουλο και αμηχανία μέχρι τα ρούχα αυτά να βγουν. Πώς θα φανείς, πώς θα σε κοιτάξει γυμνή. Πώς θα φαίνεσαι μέσα στο σκοτάδι, πώς η ερεθισμένη στύση σου δε θα προκαλέσει συναισθήματα διαφορετικά απ’ αυτά που θες. Αμηχανία, λοιπόν, ώρα αρκετή, μέχρι το πρώτο touch.
Πρώτο άγγιγμα τα χείλη, έπειτα ο λαιμός. Και κατεβαίνει. Επιτέλους κατεβαίνει. Εκεί που τόση ώρα θες να πάει και με τόση δυσκολία προσπαθείς να μην του δείξεις. Αλλά και να το δείξεις το ντρέπεσαι. Τρέμεις μη φανείς βιαστικός, μη φανείς ατσούμπαλη. Απλά αγωνιάς, περιμένεις υπομονετικά. Και ναι, κατέβηκε. Τα χείλη του στη κοιλιά σου, στη μικρή σου περιοχή. Πόσο ερεθιστικά τέλειες οι εναρμονισμένες κινήσεις, σε κάνουν να θέλεις να μπει μέσα σου γρήγορα, δυνατά, με πάθος, με ορμή!
Πονάς, πονάς στο άγγιγμά της. Όταν επιτέλους μπαίνεις μέσα της, πόση αγωνία να το κάνεις σωστά, να μην την πονέσεις ή να την πονέσεις τόσο όσο. Σκέψεις αγωνίας σε μια στιγμή τόσο απερίγραπτα αμήχανη. Κι όμως, τόσο αφροδισιακή! Η στιγμή αυτή είναι πιο δυνατή απ’ όλες.
Και θες να ικετέψεις, να συνεχίσει πιο γρήγορα, πιο δυνατά, πιο αργά, πιο ρυθμικά. Και φοβάσαι, ντρέπεσαι να μιλήσεις ανοιχτά. Μέσα απ’ την ξεψυχισμένη σου φωνή, κραυγές ηδονήςκι αναστεναγμοί έρχονται να δείξουν το πώς νιώθεις. Θες να μιλήσεις, και δε μπορείς, τον κοιτάς απλά. Και τα χεριά σου τυλίγονται γύρω του. Και τον τραβάς πιο κοντά σου, πιο μέσα σου, για να καταλάβει επιτέλους όλ’ αυτά που οι λέξεις δε μπορούν να πουν και η φωνή σου δεν μπορεί να φωνάξει.
Αυτή η πρώτη φορά είναι πάντα τόσο δύσκολη αλλά και τόσο όμορφα κι αισθησιακά ανατριχιαστική. Είναι κάθε φορά μοναδική, κάθε φορά διαφορετική. Κάθε άνθρωπος είναι αλλιώς, ο τρόπος αλλάζει. Η κάθε τέτοια στιγμή είναι απλά μια ιδιαίτερη στιγμή που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ.
Η πρώτη φορά που φωνάζεις τ’ όνομά του άλλης δυνατά, μέσα της. Νιώθεις ολοκληρωμένος μόνο εκεί. Ακόμη κι έρωτας να μην είναι, ακόμη κι αν είναι η αρχή μιας σχέσης, μιας μελλοντικής, ίσως, σχέσης. Όλα εκείνη τη στιγμή θέλουν εσάς τους δύο να βρίσκεστε απόλυτα εκεί. Να φιλάς κάθε πόντο του κορμιού της. Να είσαι εσύ αυτός που θα της δημιουργεί όλες αυτές τις ανατριχίλες. Κάθε οργασμός της να είναι δικός σου. Εσύ και μόνον εσύ της τον προκάλεσες. Με τη γλώσσα σου, με τα χείλη σου, τα χέρια σου, τα δάχτυλά σου που χαϊδεύουν το κορμί της, τη δύναμή σου και την καύλα σου μέσα της.
Αλλά και οι δικοί σου της ανήκουν. Δύο δυνάμεις ίσες, οι οργασμοί σας ίδιοι, μαζί σχεδόν κάθε φορά. Κάθε φορά και καλύτερη, πιο απολαυστική. Λιγότερο άγχος για το αποτέλεσμα, περισσότερη καύλα στη διαδικασία. Λιγότερος ρομαντισμός. Τη θέση του παίρνει η σωματική δίψα για την κορύφωση. Οι κινήσεις πλέον είναι τέλεια εναρμονισμένες, χωρίς ντροπή, τα σώματα μόνα τους καθοδηγούν την πράξη και το μυαλό μένει στην άκρη. Αδειάζει και μόνο οι παλλόμενες κινήσεις έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν ό,τι θέλουν.
Και η φωνή βγαίνει και πάλι στην επιφάνεια. Φωνάζεις όλα όσα πριν ντρεπόσουν να πεις. «Πιο δυνατά, πιο γρήγορα, πιο χαμηλά, πιο βαθιά. Εκεί, εκεί σταμάτα. Συνέχισε, μη σταματάς. Φίλα με εκεί, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Πες το όνομά μου. Φώναξε πόσο με θες, πόσο σε καυλώνω, πώς μόνο εγώ σε κάνω να τελειώνεις έτσι.» Όλα γίνονται πιο εύκολα, πιο αρμονικά βίαια, με πόθο, με έξαψη. Και η κορύφωση έρχεται ξανά και ξανά. Η πρώτη φορά μοιάζει μακρινή τώρα κι ας έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες.
Τα φώτα σβηστά τελείως πλέον, τα κεράκια, αν υπήρχαν έχουν πλέον σβήσει. Το φως απ’ τα παράθυρα έχουν αρχίσει να μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο. Η πρώτη φορά έχει ήδη γίνει δεύτερη, τρίτη, και μετρήστε όσο θέλετε. Όσο αντέξετε, όσο το κορμί σας είχε δύναμη. Τα μάτια κουρασμένα, κλείνουν. Τα φιλιά πιο απαλά, πιο γλυκά, πιο νυσταγμένα. Αντίο πρώτη φορά. Αντίο αμηχανία. Γεια σου, επόμενη, σε περιμένουμε. Σε περιμένουμε να βάλουμε φωτιά στα σεντόνια γι’ άλλη μια φορά, για άλλη μια νύχτα. Ή και μέρα!
Επιμέλεια κειμένου Στέλλας Τσομόρα: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Στέλλα Τσομόρα
