Ο άνθρωπος, είναι φυσιολογικό, να βαριέται τα ίδια και τα ίδια και να θέλει κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό.
Το ίδιο συμβαίνει όσον αφορά και το σεξ.
Το σεξ δεν είναι ένας τομέας που χωράει περιορισμούς και ταμπού, διότι η πλειοψηφία διασκεδάζει με αυτό και το αναζητά (με την προυπόθεση ότι γίνεται καλά).
Πολλάκις έχουμε ακούσει ιστορίες ανθρώπων που μπούχτησαν ατο συνηθισμένο και κατέφυγαν σε άλλες λύσεις.
Να κάνουν μια αλλαγή, βρε αδελφέ.
Από ερωτικά παιχνίδια, τύπου στολές -το επονομαζόμενο role-play- μέχρι και άλλα βοηθήματα, πιο δραστικά.
Βοηθήματα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις είτε μόνος σου, είτε με κομπανία, για να διασκεδάσεις πολύ παραπάνω και να νιώσεις την ευχαρίστηση της πράξης, σε μεγαλύτερο βαθμό.
Τουτέστιν, sex toys.
Τα sex toys εξελίσσονται μέσα στα χρόνια και σίγουρα, δεν αποτελούν καινούριο γεγονός στο χώρο.
Η ιστορία τους ξεκινάει από πολύ παλιά.
Στα αρχαία χρόνια, τα σεξουαλικά αυτά βοηθήματα, ήταν φτιαγμένα από ξύλο δέρμα ή πέτρα, γεγονός κάπως επώδυνο, θα έλεγε κανείς.
Γι’ αυτό και τα τσακμάκια οι Ιταλοί, έσταζαν και λίγο ελαιόλαδο από πάνω, ξέρετε, για να γλιστράει.
Το εργαλείο το αποκαλούσαν «ντιλέτο», εις την ελληνικήν «απόλαυση», εξού και το σημερινό όνομα dildo.
Officially, όμως, η ιστορία των ερωτικών βοηθημάτων ξεκινάει γύρω στο 1880, όπου εφευρέθηκε ο πρώτος δονητής.
Μιλάμε για την βικτοριανή εποχή, όπου οι γυναίκες ήταν καθαρά υποψήφιες μήτρες ώστε οι άντρες να «φυτέψουν» τα σπλάχνα τους.
Πήγαιναν πακέτο με τα χρήματα ή τα πρόβατα, μπορεί και τα σεμεδάκια.
Ο γάμος αποτελούσε εμπόριο, και όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα την καταπίεση του γυναικείου φύλου.
Γυναίκες που επαναστατούσαν, που ύψωναν τη φωνή που δεν έπρεπε να έχουν, θεωρούνταν τρελές ή αλλιώς, υστερικές.
Συν ότι χαρακτηρίζονταν ως υπερσεξουαλικές.
Για να καταπολεμηθεί αυτή τους η υστερία, οι γιατροί υποστήριζαν πως πρέπει να διοχετευτεί με κάποιο τρόπο η σεξουαλικότητά τους, διότι αυτή ήταν η αιτία του κακού.
Με άλλα λόγια, ξεκινάει η μάλαξη του αιδοίου, ως θεραπευτική αγωγή.
Ο Dr. Joseph Mortimer Granville, ήταν ένας από τους ειδικούς ψυχοθεραπευτές που είχαν αναλάβει καταστάσεις γυναίκας-υστέρω.
Από το πολύ τρίψε-τρίψε, όμως, το χέρι του κυρίου κάποια στιγμή, κουράστηκε.
Για να αποφύγει αυτή την εξάντληση, σκέφτηκε πως πρέπει να βρει ένα μηχάνημα που να κάνει τη δουλειά από μόνο του.
Και αυτή ήταν η αρχή. Ο πρώτος ηλεκτομηχανολογικός δονητής σε σχήμα φαλλού, επετεύχθη.
Αποτέλεσμα, ήταν η καταπολέμηση, εν τέλει, της «υστερίας» και κατά πάσα πιθανότητα, οι γυναικείες ουρές έξω από το γραφείο του, περιμένοντας να… θεραπευτούν.
Η διαδικασία ήταν απλή:
α) μασάζ με δονητή στα γεννητικά όργανα,
β) ο υπέρτατος υστερικός παροξυσμός της γυναίκας -με άλλα λόγια, οργασμός- και
γ) σε τελικό στάδιο η θεραπεία του θηλυκού – η ηρεμία και το χαμόγελό της, μέχρι τα αυτιά.
Έπειτα, το είδος εξελίχθηκε, βγήκε στη λιανική και μπορούσες να αγοράσεις έναν δονητή για το κομοδίνο σου. ο οποίος λειτουργούσε όπως οποιαδήποτε άλλη οικιακή συσκευή.
Βιντατζιά.
Να αναφερθεί, βεβαίως, πως μιλάμε για μεγάλη απελευθέρωση, αφού εφημερίδες διαφήμιζαν τους δονητές σε μόνιμη βάση, με χαρακτηριστικό τον τίτλο «Η δόνηση είναι ζωή».
Αργότερα, η εξέλιξη πήρε πιο γοργούς ρυθμούς, οι παλμοί ανέβηκαν, τα σχήματα και τα υλικά, άλλαξαν.
Η ευχαρίστηση των γυναικών όμως, δεν κράτησε για πολύ, διότι κάποιος φωστήρας, αποκάλυψε την πραγματική αίσθηση που προσέφερε ο δονητής στις γυναίκες και ότι τελικά, μόνο όργανο θεραπείας δεν αποτελούσε.
Το αίτιο που κρυβόταν πίσω από αυτή την αποκάλυψη, ήταν το σκάνδαλο της έναρξης κυκλοφορίας τσοντών, που μέρος τους ήταν και οι δονητές.
Αυτό είχε συνέπεια την εξαφάνιση των δονητών για περίπου μισό αιώνα και την απαγόρευσή τους δια ροπάλου, θεωρώντας τα εργαλεία παράνομα.
Ο Τεντ Μαρς, το ‘66, πουλάει τον πρώτο δονητή από καουτσούκ, και καταλήγει στο άνοιγμα sex shop, στην πουριτανή τότε Αμερική.
Και έτσι, από τα τέλη του ’60, μέχρι τη σήμερον ημέρα, οι δονητές κυκλοφορούν αθώοι και ελεύθεροι.
Με αυτό το τρόπο, λοιπόν, ιδρύθηκε η κατηγορία των sex toys.
Ακόμα βρίσκεται υπό ανάπτυξη, καθώς προσθέτονται και αφαιρούνται ακόμα πολλά, αλλά παιχνίδια όπως οι κούκλες, έχουν επίσης ιστορικό background.
Φήμες λένε, πως στους πολέμους ήταν απαραίτητη συντροφιά των στρατιωτών – όχι πειστικό, αλλά από την άλλη, είναι πιθανό να κουράζεται και του στρατιώτη το χέρι.
Παρόλα αυτά, στις μέρες μας οι δονητές έχουν πολλά είδη: ρεαλιστικός, πρωκτού, G-spot, πεταλούδα, λαγός, τσέπης και πολλά άλλα, ενώ κυκλοφορούν και ειδικοί για τους άντρες.
Γιατί, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, ο άνθρωπος θέλει πάντα το κάτι παραπάνω, το κάτι διαφορετικό.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
