Υπάρχει μια ενοχή που κουβαλά η ερωτική επαφή, που δεν είναι ότι γεννιέται από μόνη της και ζει έτσι αυθαίρετα. Εμείς την κουβαλάμε και τη μεγαλώνουμε στοργικά ανάμεσα στα χέρια μας -και τα πόδια μας καμιά φορά- κάνοντας οποιοδήποτε πρόβλημα αφορά το κρεβάτι μας να μοιάζει με τον μπαμπούλα που έρχεται τα βράδια να σε φάει αν δε φας όλο σου το φαΐ. Σε όλο αυτό τεράστιο ρόλο παίζει το από πού μαθαίνουμε για ό,τι ονομάζουμε ερωτικό παιχνίδι. Όταν με τους ίδιους σου τους γονείς αδυνατείς να κάνεις μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης, όταν το σχολείο σιωπά για θέματα προφύλαξης και σεξουαλικής υγείας -αλλά τα θρησκευτικά στέκουν ακλόνητα-, όταν τα σάιτ πορνογραφίας και οι εντελώς εξωφρενικές σκηνές ταινιών είναι η μόνη πηγή πληροφοριών σου για το θέμα, το να αποκτήσεις ενοχικό σύνδρομο για οτιδήποτε προκύψει στο σώμα σου και την ψυχολογία σου που δεν έχεις ξαναδεί ή ξανακούσει, είναι σχεδόν σίγουρη πιθανότητα.
Έτσι και στο κομμάτι του πόνου, πολλές είναι οι γυναίκες που κατά τη διάρκεια της πράξης υφίστανται ενόχληση, πολλές φορές τόσο ισχυρή που σταματάει κάθε ευχαρίστηση, καμιά φορά και κάθε διάθεση για να ξανάρθουν σε επαφή. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δε συμβαίνει και στον αντρικό πληθυσμό, με πετσάκια που τραβιούνται κι άβολες κινήσεις που τραυματίζουν το αντρικό μόριο, μέχρι και πόνο κατά την κορύφωση, που όμως θα αποτελέσει διαφορετικό κεφάλαιο στην ιστορία μας.
Γύρω στα 18 παρά κι ευχαριστώντας το σύμπαν που έχω μια μητέρα που δε με άφησε στο σκοτάδι, με πήρε από το χέρι να με πάει για πρώτη φορά στη γυναικολόγο, να μιλήσουμε για θέματα «γυναικολογικά». Ο πόνος λοιπόν σαφώς κι ήταν μέσα στις πρώτες μου ερωτήσεις, καθώς από όσα είχα δει και παρατηρήσει, δε φαινόταν καμία απολύτως γυναίκα να υφίσταται όσα ένιωθα εγώ και μου συνέβαιναν. Πού ήταν τα πυροτεχνήματα, πού ήταν η αβίαστη επαφή, η απόλαυση, όλα όσα μου είχε υποσχεθεί το Χόλιγουντ και το www (βάλε ένα όνομα);
Κι είναι όντως συγκλονιστικό το γεγονός ότι πάνω από το 75% των γυναικών που είναι ενεργές στο ερωτικό κομμάτι, βιώνουν πόνο κατά τη διάρκεια επαφής κάποια στιγμή στη ζωή τους. Γιατί δεν το συζητάμε λοιπόν ποτέ; Γιατί το να πονάει η γυναίκα, είναι πρόβλημα δικό της, θεωρεί εκείνη. Η πρώτη της εντύπωση είναι πως «κάτι δεν πάει καλά με μένα», βιώνοντας τον τρόμο ενός πιθανού ανατομικού προβλήματος, θεωρώντας τελείως από μόνη της και χωρίς καμία ψυχραιμία ως και το ότι η ερωτική επαφή αυτή την αύρα θα έχει για εκείνη από εδώ και πέρα. Όταν λοιπόν αποφασίζεις πως θα ζήσεις με τον πόνο και πως αυτό δε θα αλλάξει, είναι σαν να αποδέχεσαι πως δε θα βιώσεις ποτέ την ερωτική ευχαρίστηση. Κι αυτό αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον αυτοτιμωρητικό.
Αν λοιπόν αφήναμε για λίγο εκτός τα σενάρια γι’ αγρίους και κάνοντας μια συζήτηση με γυναικολόγο, η πρώτη κίνηση που θα έκανε -κι οφείλουμε να κάνουμε έτσι κι αλλιώς για το σώμα μας- είναι να αποκλείσει οτιδήποτε μπορεί να συνδέεται με την ενόχληση, σωματικά, καθαρά. Ένα τσεκ απ και μια καλλιέργεια, συμπληρωματικά με το τεστ παπ που έχει άλλη χροιά -όμως κάνοντάς τα ένα πακετάκι ξεμπερδεύεις από το άγχος-, θα μπορέσει να διακρίνει τι ακριβώς συμβαίνει με τη μικροχλωρίδα της περιοχής σου. Κι ως προς οποιαδήποτε φράση κι ατάκα του τύπου «ναι, αλλά ντρέπομαι να ανοίξω τα πόδια μου σε έναν ξένο-μια ξένη» να σου πω πως η απάντηση θα είναι πάντα “grow up”. Συν του ότι, επειδή και οι ίδιοι γνωρίζουν το πόσο άβολο είναι να ανοίγεις τα πόδια σου με το «γεια σας είμαι το ραντεβού των 6» θα φροντίσουν να νιώσεις άνετα και να αποκτήσουν μαζί σου μια σχέση προσωπική. Αν δε γίνει αυτό, δεν έχεις τον σωστό γιατρό, move on to the next one.
Φεύγοντας αυτό, μπορεί να συμβεί κι ένας υπέρηχος, για τυχόν ανωμαλίες στη μήτρα σου, τον κόλπο και την ανατομία σου, όμως γιατρός κι εγώ δεν είμαι, οπότε, ό,τι κι αν σου λέω περνάει υπό το πρίσμα της εμπειρίας. Αφού ο γιατρός σου αποκλείσει το να συμβαίνει κάτι ανατομικής φύσεως, περνάει στην απλή συζήτηση μαζί σου, που για να είμαι απολύτως ειλικρινής, πολλές φορές προηγείται όλων, γιατί είναι τόσο συχνό φαινόμενο ο πόνος να συνδέεται με ψυχολογικά αίτια παρά με οτιδήποτε άλλο. Ο λόγος που πρέπει να συμβεί και το καθαρά εξεταστικό κομμάτι, είναι πέραν της πρόληψης και του ότι είναι μια σειρά εξετάσεων που ούτως ή άλλως πρέπει να κάνεις, είναι και το να φύγει από το δικό σου το κεφάλι ότι «κάτι πάει στραβά με σένα».
Συνεχίζοντας με την ψυχολογία της πράξης, αναρωτήσου κατά πόσο είσαι χαλαρή κατά τη διάρκειά της. Πρόσεξε, η απάντηση που θα δώσεις τώρα, ντυμένη και σκεπτόμενη το όλο θέμα, δε θα είναι αντιπροσωπευτική. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε χαλαρές και δεκτικές ως προς το κομμάτι της κυρίως πράξης, όμως παραμένει -στο κομμάτι του straight- παρέμβαση στο σώμα σου. Κάτι μπαίνει κοινώς, που δεν ανήκει εκεί, σχετικά έντονα κιόλας και με φόρα. Άρα, όσο χαλαρή κι ωραία κι αν είσαι, ένα σοκ το παθαίνει ο οργανισμός σου. Και τι κάνει τότε; Μάντεψε! Σφίγγεται σαν να μην υπάρχει αύριο, για να αποτρέψει την παρέμβαση αυτή, κοκαλώνει κάνοντάς σε στυφή, μη ευλύγιστη. Σκέψου ένα κομμάτι πηλό που βάζεις στη φωτιά. Από πλαστελίνη γίνεται πέτρα, δεν πλάθεται δε διαστέλλεται πια, δεν μπορεί να εναρμονιστεί με το χέρι (ή ό,τι άλλο) που το αγγίζει. Άρα κι επέρχεται ο πόνος.
Πώς το λύνουμε αυτό; Ζητώντας από τον συνδιαγωνιζόμενο στο παιχνίδι, να κουλάρει λιγάκι και να το πάει πιο μαλακά, πιο αργά, πιο σταδιακά. Μη νομίζεις πως κι εκείνος θέλει να σε ταλαιπωρεί, χωρίς να περνάς καλά. Νιώθει το ίδιο άβολα, αν όχι περισσότερο και δεν ξέρει τι να κάνει. Δείξ’ του εσύ. Δοκιμάστε να συμβεί πολύ αργά, χιλιοστό χιλιοστό, η «έφοδος», ελέγχοντας εσύ κάθε φορά το πόσο και πώς. Έτσι θα νιώσεις -και θα ισχύει- ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο, μη νιώθοντας πια την έντονη και χωρίς την άδειά σου παρέμβαση.
Συνδυαστικά με αυτό, να ξέρεις πως υπάρχουν κάποιες στάσεις που δε βοηθούν στο να μην πονάς. Μία από αυτές, όσο περίεργο κι αν ακουστεί, είναι η κλασική και πατροπαράδοτη. Κοινώς, εσύ από κάτω. Οι πιθανότητες να είναι λάθος η γωνία, να είναι πιο χαμηλά η λεκάνη σου, να είναι πιο ψηλά ο κορμός του είναι τόσες πολλές, που ο πόνος είναι σχεδόν δεδομένος. Αντιθέτως, το να είσαι εσύ από πάνω, ακούγεται και θεωρείται επίπονο καθώς είναι “all in” όμως είναι όντως πάρα πολύ βοηθητική στάση για να μην πονάς, να μην ενοχλείσαι, αλλά και για να τελειώσεις, εδώ που τα λέμε. Το ίδιο και μία στάση που εσύ θα είσαι μεν καθιστή, όμως θα μπορείς να κάνεις με τον κορμό σου μια 45 μοίρες γωνία, σαν να αράζεις σκέψου, με τον κώλο λιγάκι πιο μπροστά, έτσι ώστε να έρθει η λεκάνη σου στο σωστό σημείο βολής.
Φεύγοντας, πηγαίνουμε στο κομμάτι της υγρασίας. Εδώ κι αν πέφτει το δάκρυ. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ξηρασία δε σημαίνει και ξενερωσιά. Μπορείς να είσαι μια χαρά φουντωμένη, αλλά κάτω να μη στάζει και πολύ η βρύση. Αυτό καλό θα ήταν να το εξηγήσεις στον παρτενέρ σου, για να μη νομίζει ότι δεν μπορεί να σε ευχαριστήσει, γιατί θα έχει κι αυτός τις ανασφάλειές του κι είναι αναμενόμενο. Η λήψη φαρμάκων, ειδικά αυτά που αφορούν τον διαβήτη και τον θυρεοειδή, μπορούν να επιφέρουν ξηρασία στην ευαίσθητη περιοχή ως μια από τις παρενέργειές τους. Το κάπνισμα επίσης δε βοηθά σε τέτοιες καταστάσεις, όπως και το να έχεις τρελό άγχος για το γιατί ρε παιδί μου δε γίνεται ο χαμός. Αν συμφιλιωθείς με την ιδέα και νιώσεις λίγο ότι δεν έγινε και τίποτα, δεδομένου ότι υπάρχει η επιθυμία και νιώθεις το φούντωμα, ένα καλό προϊόν λίπανσης θα κάνει την καλύτερη δουλειά και θα το βγάλει από τα κεφάλια σας μια και καλή. Πρόσεξε απλώς στην επιλογή του να μην έχει βάσεις από κακές σιλικόνες και να μπορεί να συνδυαστεί με τη χρήση λάτεξ- μη μιλάμε για τα αυτονόητα.
Το κυρίως θέμα είναι το να μπορέσεις να βγάλεις από πάνω σου την ενοχή πριν καταφέρει να κάνει την επαφή για σένα φοβία, πριν σε ξεζουμίσει από τη διάθεση και την όρεξη να το κάνεις. Μα ακόμη κι αν αυτό σου συμβεί, μη σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Έχεις δικαίωμα στην απόλαυση και ξεκινάει από το να το πιστέψεις εσύ η ίδια για τον εαυτό σου. Αντί να μένεις με τον άνθρωπό σου σε άβολες σιωπές κι αμήχανες επαφές, καταστρέφοντας λίγο λίγο τη μεταξύ σας ερωτική οικειότητα, μίλα γι’ αυτό, συμβουλεύσου τον γιατρό σου, μην περιμένεις το άπιαστο κι ονειρικό που σε πείσανε ότι συμβαίνει σαν να πηγαίνεις χαλαρή βολτούλα Κυριακή πρωί. Τα αληθινά σώματα έχουν κι αληθινές αντιδράσεις. Κι ευτυχώς γι’ αυτό, γιατί η πραγματική απόλαυση δεν έχει καμία σχέση με ό,τι δείχνει η οθόνη. Να τα λέμε κι αυτά.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
