Οι πιπιλιές και τα σημάδια σε εμφανή σημεία επιτρέπονται ως τα 18

Εννοείται να ερωτευτείς, να καψουρευτείς, ν’ αρρωσταίνεις όταν δεν είσαι δίπλα του, να μην αντέχεις μακριά απ’ τη μυρωδιά της. Όλοι στο ευχόμαστε κι ελπίζουμε κι εμείς -αν δεν το έχουμε ήδη- να το πάθουμε σύντομα αυτό το ερωτικό παραλήρημα.

Ναι, απ’ αυτούς τους έρωτες τους παθιάρικους ρουφάς και ζεις τις πιο τρελές σου φαντασιώσεις. Απ’ αυτούς τους έντονους, τους ισχυρούς που δεν υπάρχει αυτοέλεγχος. Απ’ αυτούς που δικαιολογούνται οι ασυναρτησίες, οι παρορμητικές κινήσεις, το χωρίς συστολές σεξ. Απ’ αυτούς να το πάθουμε όλοι. Σύμφωνοι.

Όμως κάπου βάλε τα όριά σου. Μείνε στα φιλιά, μείνε στο σεξ σ’ όλη την έκταση του σπιτιού μέσα κι έξω, να δεχτούμε και τα καβαλήματα σε δημόσιους χώρους -όσο κι αν δυσκολευόμαστε, αλλά, ρε παιδιά, μην πιπιλάτε τους καημένους τους λαιμούς.

Μελανιάζετε τον άλλο, του ρουφάτε το αίμα με τέτοια ευχαρίστηση λες κι ο ίδιος αυτό περίμενε μια ζωή, να φωσφορίζουν οι λεμφαδένες του απ’ τα δόντια σας. Μα σας παρακαλούμε δηλαδή, δεν καταλαβαίνετε ότι ο άλλος ντρέπεται και πονάει;

Χαρούμενος θα είναι μόνο αν είχε μια χρονομηχανή και γυρνούσε στην ηλικία των δεκαοχτώ -και πολύ λέμε. Στην ηλικία αυτή που νιώθεις σημαντικός αν έχεις σφραγίδα δράκουλα στο λαιμούλη σου. Καμιά φορά η ανωριμότητα κι ο ενθουσιασμός σε κάνουν να υπερηφανεύεσαι κιόλας ή εναλλακτικά να ζητάς το ρούφηγμα επιτηδευμένα. Κάτι σαν αυτοσκοπό του έρωτα σκέψου το. «Μωρό μου, πιπίλισέ με σε παρακαλώ, θέλω να εξηγήσω κάτι στους φίλους μου». Ότι επιτέλους βρήκες γκόμενο, ότι η γκόμενά σου σε θέλει σαν τρελή -τόσο που τη μεταλλάσσει σε δράκουλα ένα και μόνο σας φιλί. Αυτό θες να δηλώσεις εμμέσως πλην σαφώς.

Ας συνετιστούμε λίγο. Τα δόντια μας υπάρχουν για να τρώμε φαγητό κι όχι τη σάρκα του αγαπημένου μας προσώπου. Είσαι εικοσιδύο χρονών άνθρωπος, είμαι εικοσιεπτά χρονών γαϊδούρι, ο άλλος έφτασε τριάντα κι ακόμα έχει μελανιές. Δε γίνεται να του τις έκανε κάποιος τώρα, μάλλον έχουν μείνει απ’ την εφηβεία. Είναι αδιανόητο να έγιναν στα έρημα «-άντα» του αυτά τα βασανιστήρια. Μην τρελαθούμε τώρα. Σίγουρα είναι ουλές παλιών ρουφηγμάτων. Πρώην πιπιλιές. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Είμαστε ήδη επιεικείς κι ανεχόμαστε παιδιά γεμάτα κάβλα κι επανάσταση˙ να έχουν το σημάδι του Κόμη στα λαιμά τους -που λένε οι γιαγιάδες. Αναγνωρίστε ότι ήδη κάναμε υποχώρηση ή αλλιώς τα «στραβά μάτια». Μην το παραξηλώνετε ακόμα κι εσείς οι δεκαεφτάρηδες όμως. Ανοχή δείχνουμε, δε σας δικαιολογούμε.

Όχι, δεν είναι ζήλια προς την ηλικία σας, είναι κοινή αισθητική. Είναι ενδιαφέρον για εσάς και τους ανθρώπους «μέδουσες» που έχετε πλάι σας. Κυριολεκτικά σας ρουφάνε το αίμα, δεν το βλέπετε; Ναι, αγαπάς, ερωτεύτηκες. Είναι λογικό να μη θες ν’ απογοητεύεις τον άλλο. Αλλά αν πρόκειται για τα αιμοφόρα αγγεία σου, να μας συγχωρέσεις, αλλά ν’ απογοητεύσεις και με το παραπάνω.

Με το που δεις κλίση προς το λαιμό σου, απομακρύνσου σαν σωστός μαχητής. Βάλε στο μυαλό σου καλά ότι πρόκειται περί «κατουρήματος της περιοχής». Και ναι, η περιοχή είσαι εσύ. Σε σημαδεύει για να μην πλησιάσει άλλος ή στη χειρότερη σε ρουφάει γιατί δε σε χορταίνει. Ποια απ’ τις δύο είναι πιο επικίνδυνη περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να σου απαντήσει.

Αν το πεις σε κάποιον, θα σου πει να φύγεις τρέχοντας, όποια περίπτωση κι αν βιώνεις απ’ τις παραπάνω. Η μία κρύβει ζήλια, ανταγωνισμό κι ανασφάλεια, η άλλη κτητικότητα, μανία και τάση προς κάποια ψυχική νόσο. Αν τολμάς, μείνε. Για να σε δούμε. Μετά όμως δε θα έχεις όνομα, θα είσαι ο «μελανιασμένος».

Μπορεί να το χωρέσει το κεφάλι σας; Είναι δυνατόν; Σταματήστε για όνομα του Θεού να ρουφάτε τους συντρόφους σας, δεν είναι παγωτό ο λαιμός τους ούτε γρανίτα. Αγαπάτε τους αλλιώς. Ζουλήξτε τους, τσιμπήστε τους, φιλήστε τους, αλλά μην πιπιλάτε άλλο. Μόνο τα μωράκια το κάνουν αυτό στο εσωτερικό του αγκώνα για να δουν τη μελανιά που κατάφεραν.

Κι εσείς «μωράκια» αποκαλείστε μεταξύ σας αλλά κρατήστε τη γλυκιά και ρομαντική έννοια. Όχι τη χαζόφερτη, απροσάρμοστη βλακεία που σας δέρνει.