Είσαι στη δουλειά σου, μπροστά στο χαρτομάνι, την πίεση και το άγχος που έχεις για να τα βγάλεις όλα πέρα. Όλη τη μέρα στο τρέξιμο. Το οκτάωρο -που συνήθως είναι δεκάωρο, Ελλάδα είσαι- σε κουράζει και σου βγάζει την πίστη.
Έχεις και το αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι σου. Και υπάρχει κάτι που σε ελκύει τόσο πολύ σε αυτό, την ώρα που σου φωνάζει πως έχεις μισή ώρα διορία ακόμα για να παραδώσεις την αναφορά. Την ώρα που θα σου επιβάλλει να πας να του βγάλεις φωτοτυπίες με το ύφος του αυτοκράτορα που διατάζει σκλάβο. Από μέσα σου βράζεις και το μόνο που θες είναι να πάρεις το αφεντικό και να το κολλήσεις στον τοίχο.
Σε ελκύει η εξουσία. Τη γουστάρεις τη διαταγή, την επιβολή και το αυστηρό βλέμμα. Το μυαλό σου φτιάχνει περίεργες εικόνες την ώρα που είσαι σε συνεδρίαση ή meeting ή όπως αλλιώς το λέτε. Δε με νοιάζει αν μιλάμε για αφεντικό σε εταιρία, για διευθυντή σε σχολείο ή τον υπεύθυνό σου στο μπαρ που δουλεύεις. Τη στιγμή που θα σε κοιτάξει στα μάτια για να σου κάνει παρατήρηση, εσύ σκέφτεσαι να σε παίρνει στα τέσσερα, να σε χτυπάει και να σου φωνάζει «Κακό, κακό κορίτσι, θα σε απολύσω αν ξαναργήσεις στη δουλειά σου».
Είσαι γυναίκα και θα σε πάρει το αφεντικό μέσα στο γραφείο να σε επιπλήξει. Κι εσύ θέλεις να σε πάρει μέσα στο γραφείο. Κυριολεκτικά. Δεν είναι τα λεφτά, δεν είναι η ομορφιά ούτε το στιλάκι που θα τον κάνει τον άντρα απέναντί σου ελκυστικό. Είναι το ύφος. Είναι η διαταγή.
Παρακαλάς αυτά που σου λέει σ’ αυτόν τον τόνο να στα έλεγε ενώ σου έγλυφε το κορμί. Το βλέμμα αυτό το έντονο, που σε μαγνητίζει, ξέρεις πως είναι ακριβώς ό,τι θέλεις απ’ τον άλλον για να σου ξυπνήσει κάθε εγκεφαλική και σωματική επιθυμία για σεξ. Τον κοιτάς με ύφος υποτακτικό, θες σχεδόν να του κάνεις ναζάκια, ξέρεις γιατί; Γιατί στο κρεβάτι θα το κάνεις το αφεντικό να σε παρακαλάει. Και δαγκώνεις τα χείλια σου μονάχα στην ιδέα να είσαι το αφεντικό του αφεντικού σου.
Είσαι άντρας και την κοιτάς από μακριά. Την παρατηρείς. Σοβαρό ύφος, αυστηρό, απ’ αυτό που δεν πάει σ’ αυτές τις γυναίκες. Αυτές οι γυναίκες είναι για να τις κάνεις να γελάνε με τ’ αστεία σου, να φλερτάρουν και να σου τρίβουν το πόδι κάτω απ’ το τραπέζι. Τις θες στη ζωή σου, αλλά όχι για να έχουν θέση εξουσίας στη δουλειά, αλλά στο κρεβάτι σου. Θέλεις την ώρα που σε καρφώνει με το βλέμμα, έτοιμη να σε κατηγορήσει πως βαριέσαι την ώρα της δουλειάς, να βάλεις τα δάχτυλά σου στο στόμα της και να την κάνεις να το βουλώσει.
Και είναι το αφεντικό σου κι εσύ παρακαλάς να έρθει έστω μια φορά σε μια απ’ τις εξόδους που θα κάνετε όλοι οι συνάδελφοι μετά τη δουλειά, για να έχεις την ευκαιρία σου μαζί της. Αλλά δε θα έρθει ποτέ, ίσως γιατί κι εκείνη ξέρει πως δε θέλει να φανεί ευάλωτη, δε θέλει να παρασυρθεί και να γελάσει με τ’ αστεία σου. Προτιμά τη σιγουριά που της προσφέρει το εργασιακό της καβούκι.
Βαριέμαι να μιλάω πάλι για αφροδισιακά και παιχνίδια του μυαλού. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η εξουσία θα ελκύει πάντα. Πάντοτε θα ιδρώνεις στη σκέψη του απαγορευμένου, πάντα θα σκέφτεσαι τον άνθρωπο που είναι επαγγελματικά πάνω από σένα, να βρίσκεται στο κρεβάτι σου κάτω από σένα. Γιατί ξέρεις πως κανείς δεν εξουσιάζει κανέναν όταν τα φώτα σβήνουν και οι γλώσσες κάνουν ταξίδια η μία πάνω στην άλλη. Γιατί φαντασιώνεσαι το αφεντικό σου να σε ικετεύει για λίγο ακόμα, να ουρλιάζει μέσα στα σκοτάδια για σένα, να είναι υγρό το κορμί του για σένα. Γιατί στο κρεβάτι το αφεντικό γίνεται δούλος σου.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
