Όσα γουστάρουμε στο κρεβάτι μας

Τα γουστάρουμε τ’ άγρια, τα διαφορετικά, τα «βγαίνω έξω απ’ το κουτί κι αφήνομαι σε ένστικτα και διέγερση». Γουστάρουμε να εξερευνούμε νέους δρόμους, νέους τρόπους ευχαρίστησης, να δοκιμάζουμε τα όριά μας και να τεστάρουμε πόσο μπορούν ν’ ανοίξουν, τι μπορούν να χωρέσουν και πόσο πολύ μπορεί το δικό μας μυαλό να ξεχειλώσει από τη φαντασία και την εφαρμογή της σε σκηνές πόθου και πάθους. Γι’ αυτό γουστάρουμε και το BDSM που μπορούμε να φέρουμε όπως το νιώσουμε στο κρεβάτι μας.

Πόσο ανάβουν τα ταίρια μας όταν μας βλέπουν με τα χέρια δεμένα στην πλάτη ή πάνω από το κεφάλι φυλακισμένα στο κρεβάτι. Με τα μάτια κλεισμένα από την μπλούζα με το άρωμα τους. Με τα πόδια ανοιχτά, ακινητοποιημένα να τους δίνουν θέα κι απόλαυση, να μας κοιτάνε και να σκέφτονται όλα όσα θέλουν να κάνουν κι όλα όσα θα μας κάνουν. Όσα θα «ξεσπάσουν» πάνω μας, όσα θα εκφράσουν στο σώμα μας.

Στο σώμα μας που ερεθίζεται μόνο κι από το τρελαμένο βλέμμα που ξέρουμε ότι εμφανίζεται στο πρόσωπό τους, όταν το «έργο» τους είναι πλήρως παραδομένο στις ανάγκες τους, όταν βλέπουν την πλήρη εμπιστοσύνη που έχουμε στα χέρια και στο μυαλό τους, στ’ ότι θα σεβαστούν τα όρια και τις δικές μας ανάγκες. Και πόσο διεγερτικό είναι αυτό γι’ αυτούς και πόσο ερεθιστικό για εμάς· το να τους κάνουμε να αισθάνονται έτσι, το να κάνουμε το στέρνο να χτυπάει σαν δαιμονισμένο, μόνο και μόνο με την υποταγή μας.

Ναι, αυτό είναι που τους ανάβει περισσότερο απ’ όλα. Εμείς με δεσμά κι αυτοί, το κυρίαρχο αρπαχτικό που κοιτάζει τη λεία του, έτοιμο να την κάνει δική του. Αυτή η καθυπόταξή μας από αυτήν την κυριαρχία τους που θέλει να μας κάνει ό,τι θέλει, να μας έχει υποταγμένους και πειθαρχημένους. Τα «Μην κουνιέσαι», «Μη βγάλεις λέξη», οι οδηγίες με τη σκοτεινιά της στιγμής στη φωνή να είναι νόμοι για εμάς και θρησκεία της ώρας. Αυτό θέλουν, αυτό ζητάνε κι εμείς τους το δίνουμε απλόχερα, αρκεί ν’ ακούσουμε την ανάσα τους να δυσκολεύει, τον αισθησιασμό να τους γητεύει και να τους κάνει να πετάνε μαζί μας, μόνο μαζί μας, να θέλουν να κυριαρχούν σ’ εμάς, να πονάνε εμάς.

Αυτό θέλει ο μαζοχισμός μας κι αυτό φέρνει στα όρια του τον ερωτικό σαδισμό τους. Τα δόντια τους να έχουν ένταση στο δέρμα μας, τα νύχια τους να γδέρνουν ελαφρά κι έπειτα σχεδόν ανελέητα τα μέλη μας. Τα δάχτυλά τους να πιέζουν όλα τα ευαίσθητα σημεία μας κι οι εκρήξεις πόνου να μουδιάζουν το μυαλό και να ερεθίζουν το κορμί μας και να ζητούν την ικανοποίηση. Κι όταν το χέρι τους χτυπά με ελεγχόμενη δύναμη, όταν ο μαζεμένος πόνος φτάσει στο μυαλό, τότε απλά φεύγουμε. Φεύγουμε από το σώμα μας, φεύγουμε από τα ανθρώπινα δεσμά και γρυλίζουμε, μανιάζουμε και γινόμαστε τα ζώα, τ’ αγρίμια, τα ένστικτα και μόνο.

Κι οι αναστεναγμοί, τα βογκητά, τα ουρλιαχτά εντείνονται, το τράβηγμα μαλλιών κάνει το κεφάλι να πέφτει πίσω και την παλάμη τους να κλείνει γύρω της, να μας στερεί τη φυσιολογική αναπνοή, ενώ οι σφαλιάρες παντού μας κάνουν να ξεσπάμε και να ξεσπάμε και να φτάνουμε στ’ άκρα. Να τους ζητάμε να φέρουν τα κεριά, να μας πασπαλίσουν με μικρές αστραπές πόνου, να κάνουν τους πόρους μας να γαργαληθούν ακραία και το μυαλό μας να κραυγάζει να σταματήσουν και να συνεχίσουν την ίδια στιγμή, να πάψουν να μας πονάνε και να αυξήσουμε τον πόνο σε μία μανία ανεξέλεγκτη που φέρνει και τους δύο μας στην τρέλα, στα όρια, στους πιο εκρηκτικούς οργασμούς και την πιο απολαυστική ανακούφιση, την πιο εκστατική και ικανοποιητική.

Γουστάρουμε να αφηνόμαστε ο ένας στον άλλον στο κρεβάτι, να συμπληρωνόμαστε ιδανικά ταιριαστά, κάθε κίνηση του ενός να είναι έτοιμη για του άλλου με προσμονή κι ανυπομονησία, με πόθο και λαγνεία. Γιατί αυτό που ζούμε είναι το απόγειο της έκφρασης της λαγνείας μας και δε θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.