Βιολογικά και μόνο, κανένα σώμα δεν αντιλαμβάνεται την απόλαυση με τον ίδιο τρόπο, κι ούτε υπάρχουν σώματα ακριβώς πανομοιότυπα σε ό,τι αφορά τις στιγμές απόλυτης ικανοποίησης -αν και φαίνεται να υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Μέσα από περιγραφές εκατομμύρια ανθρώπων, η στιγμή που τελειώνει κανείς περιγράφεται ως η φάση που το δέρμα και οι μύες συστέλλονται, που η αρτηριακή πίεση και οι καρδιακοί παλμοί ανεβαίνουν με γρήγορο ρυθμό, τα όργανα του φύλου πάλλονται και το μυαλό σταματά για μερικά δευτερόλεπτα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις -όχι σε όλες- η στιγμή μέγιστης απόλαυσης συνοδεύεται από την παραγωγή υγρών, αφήνοντας το άτομο σε πλήρη ηρεμία και χαλάρωση. Παρ’ όλα αυτά, για να φτάσει κανείς να ικανοποιηθεί χρειάζεται μια διαδικασία, ένα παιχνίδι, βρε παιδί μου, και μέχρι να καταφέρεις τόσο εσύ όσο κι ο παρτενέρ σου να αισθανθείτε αυτό που περιγράφει τόσος κόσμος, θέλει επιμονή και υπομονή. Τι γίνεται ωστόσο όταν ένας από τους δύο συντρόφους δεν τελειώνει κατά τη διάρκεια του ερωτικού παιχνιδιού;
Στα αρχαία «οργ@ω/οργω» σημαίνει να είναι κανείς γεμάτος χυμούς, γεμάτος καρπούς και να έχει την επιθυμία να τους μοιραστεί με άλλους. Σημαίνει επίσης να έχει την ορμή να κάνει κάτι και να αισθάνεται την απόλυτη απελευθέρωση όταν μετά από έντονη δραστηριότητα αφήνεται ψυχή τε και σώματι. Από εκεί, βγαίνει και η λέξη οργ@σμός. Μια λέξη, χιλιάδες τρόποι να φτάσεις εκεί, ένα το αποτέλεσμα: η απελευθέρωση και η απόλαυση σε άλλο επίπεδο. Στη θεωρία το να φτάσει κανείς στη νιρβάνα του κορμιού μοιάζει πανεύκολο και κομματάκι σίγουρο. Στην πράξη, όμως, το να φτάσεις στο σημείο τερματισμού μπορεί να μοιάζει πολύπλοκο, ενώ το ποσοστό αποτυχίας για τον ένα από τους δύο είναι αρκετά μεγάλο. Συγκεκριμένα, κυμαίνεται μεταξύ 20% με 30%, κι όσο αν ακούγεται μικρό, αν το καλοσκεφτείς δεν είναι.
Τα περισσότερα ζευγάρια δηλώνουν ότι είναι αρκετά δύσκολο να τελειώσουν και οι δύο κάθε φορά, με αποτέλεσμα κάποιος να μένει στην απ’ έξω. Επιστημονικά, η έλλειψη ολοκλήρωσης του ενός συντρόφου, όταν συμβαίνει μια στις τόσες δε θεωρείται πρόβλημα, ούτε και το τέλος του κόσμου. Εντούτοις, όταν γίνεται επανειλημμένα, στις περιπτώσεις εκείνες που ο ένας από τους δύο βλέπει τη μέγιστη απόλαυση από μακριά, με κιάλια, καθισμένος σε κάποιο ξερονήσι σαν ναυαγός που περιμένει πλοίο να περάσει να τον σώσει, κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου.
Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να πει ότι το φαινόμενο αυτό οφείλεται στον έναν από τους δύο εξ ολοκλήρου. Αν με ρωτάτε, τέτοιες καταστάσεις σπάνια είναι δημιούργημα μόνο του ενός, αφού στη σχέση το ζευγάρι συνυπάρχει. Επομένως, στην ερώτηση ποιος έχει την ευθύνη όταν ο ένας από τους δύο δεν τελειώνει, δεν υπάρχει μία και μοναδική απάντηση. Δεν είναι δηλαδή απλό να δείξει ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο. Οι σχέσεις περνάνε από διάφορα στάδια κι όσο κι αν μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα το να ρίχνουμε το φταίξιμο κάπου άλλου, εδώ δεν υπάρχει αυτή η επιλογή, εκτός κι αν ο λόγος που ο ένας από τους δύο δεν φτάνει στη μέγιστη απόλαυση είναι συγκεκριμένος και έχει να κάνει με θέματα ανατομίας ή ψυχικής φύσεως.
Η επικοινωνία μεταξύ των συντρόφων -και όταν λέμε επικοινωνία δε μιλάμε απλώς για αναγνώριση του προβλήματος, αλλά και για συζήτηση προς την επίλυσή του- μοιάζει μονόδρομος. Όσο σημαντικό είναι να περνάμε καλά την ώρα της πράξης, τόσο σημαντικό είναι να έχουμε το θάρρος και την άνεση να μοιραζόμαστε με το ταίρι μας τι μας αρέσει, τι μας φτιάχνει, τι είναι εκείνο που θα μας κάνει να τελειώσουμε.
Η στιγμή που φτάνεις στην ολοκλήρωση δεν είναι παιχνίδι χαμένου θησαυρού ούτε ΠΡΟΠΟ που αν πετύχεις τους αριθμούς θα κερδίσεις. Είναι παιχνίδι στρατηγικής και σωστής διαχείρισης, παιχνίδι κατάκτησης σώματος και μυαλού. Και κάθε τέτοιο παιχνίδι θέλει προσπάθεια και από τους δύο. Άρα, επικοινωνία, διάλογος και προσπάθεια είναι στοιχεία απαραίτητα. Μέχρι να φτάσετε σε σημείο να καταλαβαίνετε απόλυτα ο ένας το σώμα του άλλου, σε τέτοιο βαθμό που με ένα και μόνο άγγιγμα θα ικανοποιείστε.
Κι αν το προσπαθείτε και τίποτα δεν αλλάζει, μπορείτε να ζητήσετε ιατρική βοήθεια ή και ψυχολογική υποστήριξη. Για να λύσει κανείς το θέμα και να απολαμβάνει τις προσωπικές του στιγμές, πρέπει πρώτα να εντοπίσει ποιο ακριβώς είναι το θέμα. Φταίει ο ίδιος; Το πώς βλέπει το ταίρι; Οι ανασφάλειές του ή η διάθεσή του; Φταίει ο/η σύντροφος που δεν εξάπτει πια τη φαντασία του; Φταίει ο πονοκέφαλος ή που έχουμε ανάδρομο Ερμή; Η απάντηση κρύβεται εκεί που ξεκινάει το πρόβλημα.
Συντάκτης: Δέσποινα Κυριάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
