Όταν το σώμα ποθεί μιλάει περισσότερο απ' το στόμα

Μάθε πως τα πολλά λόγια, πολλές φορές, κουράζουν. Μάθε πως τα βλέμματα, οι εκφράσεις, οι κινήσεις μπορεί να σημαίνουν κάτι. Ή μπορεί κι όχι. Άλλωστε, το κάθε μήνυμα που μπορεί να λαμβάνεις, ίσως να είναι λίγο διφορούμενο κι αμφισβητήσιμο.

Κι αν νομίζεις ότι η γλώσσα του σώματος έχει απαντήσεις γι’ όλα, τότε μην περιμένεις να «πιαστείς» από φράσεις και λεξούλες, γιατί πιο πιθανό είναι να πιαστείς στον ύπνο σου. Μπες λοιπόν, κατευθείαν, στο παιχνίδι κι αφέσου.

Εκείνο το παιχνίδι που ξεκινάει απ’ το ίδιο σου το σώμα, για να καταλήξει στο στόμα. Και θα καταλάβεις, το πόσο βρόμικο και πρόστυχο μπορεί να γίνει κι αυτό. Γιατί όταν γουστάρεις πραγματικά, τα πάθη και τα «θέλω» σου έρχονται να σε προδώσουν απ’ το πρώτο βλέμμα.

Γιατί ένα μυαλό κρύβει εκατομμύρια σκέψεις και πολύ συναίσθημα. Κι άντε να βγάλεις άκρη. Αρκεί να βάλεις τον εαυτό σου σε μια απλή δοκιμασία. Σ’ εκείνη που μάταια θα προσπαθήσεις να ελέγξεις όλες τις αισθήσεις και τις κινήσεις σου.

Πάρε, λοιπόν, τα μάτια σου απ’ το πάτωμα και δείξε τις κόρες των ματιών σου. Σπάσε τη διαστολή τους κι απόδειξε πως ο εγκέφαλός σου είναι έτοιμος για το επόμενο σημάδι. Έτοιμος για κάθε ελκυστική ανταπόκριση. Απλά ξεκίνα από ψηλά και πήγαινε σιγά-σιγά στα χαμηλά.

Σ’ εκείνα τα επίπεδα όπου ο ενθουσιασμός σου θ’ ανασηκώσει φρύδι. Κι άσε τον άλλον, να φαντάζεται τι έχεις μέσα στο μυαλό σου. Να φαντάζεται τα κρυμμένα, κάτω απ’ τα ρούχα, μυστικά σου. Σε βαθμό όπου η στάση του κορμιού να παίρνει κλήση επικίνδυνη.

Τόσο επικίνδυνη, όπου η προσμονή να γίνεται ένα παιχνίδι της γλώσσας με τα χείλη. Κι εκεί άσε τα μάτια σου να φεύγουν. Αφέσου σε μια βαριά κι έντονη αναπνοή. Αφέσου σ’ ένα τυχαίο άγγιγμα κι άσε τα προσχήματα, γιατί ο ερεθισμός έχει χτυπήσει κόκκινο.

Τόσο που το βλέμμα σου καρφώνεται κάτω απ’ τη μέση. Πόδια ανοιχτά κι έτοιμα με ευαίσθητες κινήσεις. Κι αν αναρωτιέσαι αν είναι επίδειξη, η απάντηση είναι «ναι». Αν αναρωτιέσαι αν όλο αυτό είναι show off; Και πάλι ναι. Ίσως για να σε εντυπωσιάσει; Οπωσδήποτε ναι. Άλλωστε, το βλέμμα σου εκεί δεν πήγε;

Κι αν μέρος της «μάχης» άρχισε κάτω απ’ το τραπέζι, με αγγίγματα ανάμεσα στα πόδια, το πρόσωπό σου λάμπει ολόκληρο. Και δεν είναι η χαρά της ολοκλήρωσης, αλλά η χαρά του «θέλω». Και «θέλω εσένα».

Λέξεις που πλέον είναι περιττές. Γιατί το σώμα μίλησε. Γιατί το σώμα παίρνει εκείνο το φιλί στον ώμο, στο λαιμό, στο χέρι. Γιατί το σώμα δίνει εκείνο το τρέμουλο και την ανατριχίλα σ’ αυτό το απλό άγγιγμα και σ’ ένα χέρι που σε τραβάει απ’ τη μέση. Κι όλα μιλάνε από μόνα τους. Τόσο που ακόμα κι εσύ τρομάζεις.

Τρομάζεις και μετράς αντίστροφα. Ξεκινώντας και πάλι απ’ την αρχή. Καρφώνεσαι σ’ εκείνα τα χείλια που θέλεις να δαγκώσεις, σ’ εκείνη τη γλώσσα που θέλεις να γευτείς και σ’ εκείνα τα δύο τα μάτια που χάνεσαι.

Μέχρι που έρχεται εκείνη η στιγμή που το ποθητό γίνεται η πραγματικότητά σου. Κι αν όλα φωνάζουν παντού και γύρω σου «σε θέλω», έφτασε εκείνη η στιγμή του «σε έχω».