Μου αρέσει να λέω αλήθειες. Έτσι για την αλητεία να ξεφεύγω, να νιώθω ότι κάνω και κάτι καλό που και που.
Απόψε το μενού έχει την βασίλισσα των ερωτικών φαντασιώσεων. Ανάψτε τσιγάρο. Θα χρειαστεί.
Κάθε δυνατό ερωτικό απωθημένο, φροντίζουμε να το καταχωνιάζουμε βαθιά μέσα μας και να μην το θυμόμαστε εκτός και αν η κουβέντα πάει στα πρόστυχα που ποτέ δεν ζήσαμε.
Κανένα γυναικάκι που «σέβεται τον εαυτό της» δεν πρόκειται να τα παραδεχθεί δημόσια.
Αποδεικνύει έτσι πόσο καλή δουλειά έκαναν οι γονείς της στην εφηβεία και δεν την άφησαν να φορέσει εκείνη την φούστα στα πάρτι του λυκείου. Κι ας καιγόταν να τη φορέσει, μιας και θα ερχόταν και ο καινούργιος/νεαρός/μανούλι μαθηματικός και όλες οι σουρλουλούδες τον κοιτούσαν σαν ξερολούκουμο.
Αντίστοιχα κανένας αξιοσέβαστος και ευυπόληπτος καθηγητάκος δεν θα παραδεχθεί ότι υπήρξε έστω και μια παρουσία που με το γεμάτο θαυμασμό βλέμμα αλλά και με τον υπέρτατο κώλο της, στοίχειωσε κάποιες βραδιές του. Και βέβαια δεν τον έπαιξε για πάρτη της κανένα βράδυ.
Ο εκπαιδευτικός είναι πρώτα οδηγός και μετά άνθρωπος. Μάλιστα…
Ευτυχώς μυθιστορήματα και ταινίες μας αποκαλύπτουν την αλήθεια, που ερεθίζει τα μυαλά αντρών και γυναικών.
Καθηγητής κάποιας ηλικίας που ακόμα καλοστέκεται, παραδίδει μαθήματα σε αμφιθέατρο με πάθος, ελπίζοντας να γεμίσει τα μυαλά των νέων με γνώσεις και αντίληψη.
Φοιτήτρια που ξεφεύγει απ’το μέσο όρο, δε φτιάχνεται πλέον με τους ανώριμους συνομήλικούς της κι έτσι απροσδόκητα ένα βλέμμα του, γεμάτο υπονοούμενα, ξυπνάει μέσα της το ζώο.
Η κουβέντα ξεκινάει με απορίες σχετικά με το μάθημα, περνάει σε συχνά email και οι κλήσεις στο κινητό δεν αργούν να γίνουν καθημερινό φαινόμενο. Συνήθως η κοπέλα, μιας και καταλαβαίνει τη δύσκολη θέση του, θα είναι αυτή που θα εκδηλωθεί πρώτη.
Ένα μάθημα που άργησε να τελειώσει και μια υποχρέωση που δε σήκωνε αναβολή, είναι οι δικαιολογίες που θα κρύψουν το ξέσκισμα που έγινε στο στενό γραφείο του κυρίου καθηγητή, κάποιο απόγευμα.
Τι είναι όμως αυτό, που κάνει το απαγορευμένο, τόσο ποθητό;
Γιατί είναι η νούμερο ένα φαντασίωση στους μαθητικούς χώρους;
Έχουμε δυο βασικά στοιχεία. Πρώτον, οι ρόλοι που ορίζουν μια ερωτική σχέση και δεύτερον ο φόβος, κυρίες και κύριοι.
Είναι ακριβώς αυτό που θέλει μια γυναίκα και ένας άντρας. Από την μια κάποιος με κύρος, ενδιαφέρον, εξουσία και λέγειν. Από την άλλη, κάποια που γνωρίζει τη θέση της απέναντί του, και τρέφει θαυμασμό για τις ικανότητες, τις γνώσεις και τη θέση του στην κοινωνία.
Κάποια που τον κοιτάει και λιώνει, φαντασιώνοντας πως θα παρατούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του για χάρη της, ώστε να φύγουν κάπου μακρυά.
Κάποιος που έχει ξεχάσει πως είναι το σφιχτό κορμί της νιότης κι έχει ακόμα την ανάγκη να καθησυχάζεται πως η μπογιά του περνάει.
Καλώς ή κακώς, κάθε ερωτική σχέση είναι ένα δίπολο κυριαρχίας και υποταγής.
Και τώρα περνάμε στο δεύτερο κομμάτι. Φόβος. Φόβος του αγνώστου, φόβος ότι μας πιάσανε στα πράσα, φόβος της επίκρισης και φόβος ότι θα τον παρατήσει να πάει να βγάλει τα μάτια της με τα ψευτοπαλίκαρα του τμήματος.
Βλέπετε, ανέκαθεν αυτος ο άτιμος, ο φόβος, έκανε κάθε αμαρτία ακόμα πιο γλυκιά. Όπως όταν έβαζες χέρι στα ψιλά του πατέρα σου για να πάρεις παγωτό η όταν ήθελες να βγάλεις τα μάτια σου στην παραλία και δε σε ένοιαζε ότι οι γιαγιάδες μπορεί να πάθουν καρδιακό.
Είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι τζογάρουμε με τον καθωσπρεπισμό και τη φυσιολογικότητα. Είτε θα αποζημιωθούμε με λάφυρο τα έντονα συναισθήματα, είτε θα τιμωρηθούμε με ξεφτίλα και ρεντίκολο.
Θέλετε, δε θέλετε, η σχέση καθηγητή-μαθήτριας πάντα θα είναι κάτι το κατακριτέο και βλοσυρό για την κοινωνία. Μια κοινωνία που ξέρει καλά να γεμίζει ένοχες και περιορισμούς για να κρατάει τα προσχήματα και εν τέλει καταφέρνει να δημιουργεί απωθημένα και φαντασιώσεις.
Μια κοινωνία στην οποία απολαμβάνει τη ζωή, εκείνος που ζει το απαγορευμένο, χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι.
Ας αποδώσουμε φόρο τιμής λοιπόν, σε όλες εκείνες τις ψυχές, που χωρίς προκατάληψη θα κοιτάξουν κατάματα τα άγρια ένστικτά τους και θα αποδεχθούν ότι λιώνουν και μόνο στην ιδέα του να βρίσκονται σε μια σκοτεινή τάξη αργά, μετά τα μαθήματα ενισχυτικής και η διδασκαλία θα περάσει απ’την μαθητική ύλη, στο πόσες τρύπες μπορούν χαρίσουν ηδονή.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
