Πάτα το στοπ στο ασανσέρ

Ας το παραδεχτούμε, όλοι κάποια στιγμή βρεθήκαμε στον ίδιο μικροσκοπικό -αλλά άκρως κατάλληλο- χώρο του ασανσέρ με κάποιο ελκυστικό άτομο του αντίθετου φύλλου, σχέση μας ή μη, που οδήγησε το μυαλό μας όχι μόνο να οργιάζει, αλλά να έχει φτιάξει ολόκληρο σενάριο πορνό ταινίας, με πρωταγωνιστές, φυσικά, εμάς. Δεν είναι ντροπή. Στις φυσικές ανάγκες συγκαταλέγεται και δεν παύει να είναι ωραιότερη και απολαυστικότερη από τις υπόλοιπες. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν εσύ την περιορίζεις στα απλά και συνηθισμένα και δε δοκιμάζεις κάτι πέρα από τα όρια τα οποία εσύ ο ίδιος έχεις βάλει; Κάτι πέρα από το στρώμα του κρεβατιού και κατ’ επέκταση τα έπιπλα του σπιτιού;

Το ασανσέρ άλλωστε δεν παύει να αποτελεί έναν από τους must χώρους για εκπλήρωση φαντασιών. Και ναι, φυσικά δεν είμαστε στη Νέα Υόρκη για να έχουμε άπλετο χρόνο να ερωτοτροπήσουμε χωρίς διακοπή ανεβαίνοντας τον ουρανοξύστη, αλλά το κουμπάκι stop δίνει λύση σε όλα. Αρκεί να γίνει όταν το ασανσέρ βρεθεί ανάμεσα σε δύο ορόφους, για να μην καταφέρει να ανοίξει κάποιος την πόρτα εκτός των χρονικών μας ορίων.

Άλλωστε, ο περιορισμένος χώρος δεν αφήνει και πολλά περιθώρια λογικής. Ειδικά αν μιλάμε για δύο σώματα τα οποία φλέγονται με το πρώτο άγγιγμα. Ειδικότερα αν αναφερόμαστε σε εραστές άνευ ορίων. Αυτούς που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν τη στιγμή που το θέλουν. Δε χρειάζονται υποδείξεις αυτοί, ξέρουν πώς να το χειριστούν. Τα ένα χέρι ανάμεσα στα μαλλιά και το άλλο ελεύθερο για να ελαφρύνει τον παρτενέρ της φαντασίωσης από το περιττό βάρος των ρούχων. Τον τοίχο του ασανσέρ σε κόντρα και τη γλώσσα σε εγρήγορση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Δοκίμασε τη στάση που θέλεις, όπως ακριβώς τη θέλεις. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να κρατήσεις αντίσταση και να φέρεις τα σώματα στο σωστό σημείο απόλαυσης. Το μέγιστο της ηδονής. Και λίγο το απαγορευμένο του πράγματος,  λίγο ότι οι υπόλοιποι συσσωρεύονται απ’ έξω  για να πάρουν το ασανσέρ, λίγο ο περιορισμένος χρόνος. Όλα λίγο αλλά η καύλα πολύ.  Και σε έχει κυριεύσει. Και το θες και εσύ τόσο όσο δεν το θέλησες ποτέ παλιότερα. Ποτέ στα συνηθισμένα.

Εμπειρία από τις λίγες, αλλά ένταση από τις μεγάλες. Αυτές που χαράσσονται στη μνήμη και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για την ποιότητά τους. Αλλά αφήνουν μία γεύση πάθους που θες κάλλιστα να ξαναγευτείς.  Τόσο εσύ, όσο και το σώμα σου, το οποίο αναζητά το ίδιο ύψος στο συναίσθημα όπως τότε. Γιατί αν δε φτάσετε στο απόγειο της καύλας κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις τοίχους, χωρίς έξοδο διαφυγής, τότε πού;

Κάνε λοιπόν αυτό που σκέφτεσαι εδώ και ώρα. Το κοιτάς που το κοιτάς το πολυπόθητο κουμπάκι, πήρε φωτιά το σώμα σου και μόνο με τη σκέψη, τι περιμένεις; Φοβάσαι μη σε περάσει για ανώμαλο ο απέναντί σου; Ανώμαλοι είμαστε όλοι, αν αυτό σημαίνει πως περνάμε καλά. Άρα μην ανησυχείς. Και αν συνεχίσεις να αγχώνεσαι, δείξε στον άλλο τις προθέσεις σου και το συσσωρευμένο πάθος σου τη στιγμή εκείνη. Θα τον σοκάρεις, αλλά να είσαι σίγουρος πως η αρχή έχει γίνει. Το stop έχει πατηθεί. Και η συνέχεια αφήνεται πάνω σας. Μάλλον μέσα σας. Εσείς επιλέγετε τον τρόπο. Λίγο άγριος, και λίγο πιο παθιάρικος. Λίγο ιδανικός.