– Ναι γεια σας, μια κορύφωση θα ήθελα!
– Βεβαίως, έφτασε! Θα την πάρετε εδώ ή πακέτο;
– Εδώ και τώρα, παρακαλώ.
Αχ και να ήταν, λέει, τόσο απλό. Να μπορούσαμε να ζητήσουμε έναν οργασμό κι αυτός να έρχεται- κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μερικές φορές, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Κάτι οι πολλές ορολογίες της λέξης, κάτι οι διφορούμενες περιγραφές όσων των βιώνουν, κάτι οι ποικίλες αντιλήψεις για το τι –θα έπρεπε να- περιλαμβάνει, ενίοτε γίνεται δύσκολο να καταλάβουμε ακόμα κι αν τελικά τον νιώσαμε. Κι όμως, οι λέξεις κλειδιά βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την πρόταση. Αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και να αρχίσουμε να νιώθουμε.
Γι’ αρχή ας δοκιμάσουμε να δώσουμε έναν ορισμό. Με τους ιατρικούς ορισμούς κι αυτούς από τους ειδικούς ψυχικής υγείας να μην ταυτίζονται, με την αίρεση του φύλου που πιθανά διαφοροποιεί το πώς ένας οργασμός βιώνεται και περιγράφεται, το ερώτημα «έχω οργασμό;» φαίνεται να κινδυνεύει να μείνει αναπάντητο. Ωστόσο, εννοιολογικά, με τη λέξη οργασμός αναφερόμαστε στην κορύφωση, η οποία δεν προϋποθέτει ερωτική πράξη και μπορεί να προκύψει κι από αυτοϊκανοποίηση αλλά και με άλλους τρόπους. Τώρα, αν αυτός ο ορισμός είναι βοηθητικός ή αν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα του πώς νιώθεις όταν σου συμβαίνει, είναι μια άλλη συζήτηση και προφανώς η απάντηση είναι αρνητική. Όχι, ο ορισμός δεν αρκεί. Χρειάζεται να πάμε πιο βαθιά για να εντοπίσουμε την ουσία της λέξης- και της πράξης.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα μιας λέξης που κρύβει μια από τις πιο απολαυστικές καταστάσεις της ζωής κι ανθρώπων που την αναζητούν, αλλά και άλλων που παρουσιάζονται σα να μην τη δικαιούνται ή να μην μπορούν να τη γνωρίσουν, καθιερώθηκε το 1998 η Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού. Ο εορτασμός της ορίστηκε για τις 8 Αυγούστου και η καθιέρωση έγινε με πρωτοβουλία του Alexander Hirka, καλλιτέχνη, φωτογράφου και ακτιβιστή. Το σκεπτικό και η πρόθεση ήταν διττή. Αφενός, να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο στο θέμα, την εμπειρία αλλά και το δικαίωμα στον οργασμό για όλους. Αφετέρου, να καταρρίψει το ταμπού γύρω από τη λέξη αλλά και την πράξη του οργασμού μέσα από μια ημέρα αφιερωμένη σε αυτόν.
Πέρα από τις 8 Αυγούστου και την Παγκόσμια Μέρα Οργασμού, υπάρχουν χώρες, όπως, για παράδειγμα η Βραζιλία, που έχουν καθιερώσει επιπλέον και τη Μέρα Γυναικείου Οργασμού. Ανεξάρτητα, πάντως, από την ύπαρξη ή όχι ξεχωριστής μέρας για το γυναικείο οργασμό, είναι ένα φαινόμενο που αξίζει ξεχωριστής αναφοράς. Καταρχάς να τονιστεί ότι μέχρι και τη δεκαετία του ’70 υπήρχαν επιστήμονες που αμφισβητούσαν ακόμα και την ύπαρξή του! Στην πορεία, και μετά την αναγνώρισή του, έπρεπε να ακολουθήσει το, εξίσου δύσκολο, στάδιο της επίτευξής του αλλά και της αποδοχής του.
Αιώνες έρευνας ιατρικής, ανατομικής αλλά και ψυχοσυναισθηματικής, ταλαντεύτηκαν για τον τρόπο επίτευξης του γυναικείου οργασμού. Με τους, στη συντριπτική πλειοψηφία άντρες, επιστήμονες να αναζητούν, εντοπίζουν, περιγράφουν και μετακινούν το περιβόητο “σημείο g” κατά πώς υπέθεταν ότι ταιριάζει καλύτερα, ο γυναικείος οργασμός παρέμενε εν πολλοίς μυστήριο για δυνατούς λύτες. Παράλληλα, τα πατριαρχικά μοντέλα πολλών κοινωνιών, θεωρούσαν περιττό ως και προσβλητικό να έχει μια γυναίκα οργασμό. Έτσι, δημιουργήθηκε και θέριεψε το επονομαζόμενο orgasm gap, η διάσταση -απόσταση, δηλαδή, μεταξύ του οργασμού- ως αίσθηση, συχνότητα, δικαίωμα, απόλαυση- από τους άντρες σε σχέση με εκείνου από τις γυναίκες.
Τα ποσοστά, ακόμα και σε μελέτη του 2016, λένε ότι 95% των ανδρών νιώθει οργασμό σε σχέση με το 65% των γυναικών. Η ορολογία, πάντως, ούτε εδώ βοήθησε ιδιαίτερα, με τους γυναικείους οργασμούς να διαχωρίζονται σε κολπικούς και κλειτοριδικούς και μάλιστα, συχνά, με τον τελευταίο να δαιμονοποείται ως υποδεέστερος ή άσεμνος. Οι αιώνες ευτυχώς πέρασαν, τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται στις μελέτες εξελίχθηκαν, οι ίδιες οι μελέτες έγιναν πιο ολοκληρωμένες και φαίνεται, πια όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η κλειτοριδική συμμετοχή είναι απαραίτητη για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών. Ο μύθος, δε, του κολπικού οργασμού που είναι καλύτερος και ανώτερος, βαίνει προς κατάρρευση.
Ένας, ακόμα, μύθος περί οργασμού, ενισχυμένος ιδιαιτέρως από την πορνογραφία, που χρειάζεται να καταρριφθεί, σύμφωνα με τη σεξολόγο, Laurie Mintz, αφορά στο συσχετισμό του με τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Αυτό το όσο περισσότερο τόσο καλύτερα έχει στείλει πολλούς εκπροσώπους του αρσενικού φύλου σε ειδικούς ανησυχώντας για τις επιδόσεις και τα αποτελέσματά τους. Μύθος. Η διάρκεια της διείσδυσης, αναφέρει η Mintz, σε ένα μέσο ζευγάρι, είναι 3-5 λεπτά. Οι πολύωρες επαφές με διαρκή στύση είναι, τονίζει, κινηματογραφικό προϊόν και απέχουν από τη μέση πραγματικότητα των καθημερινών ζευγαριών.
Οργασμός, μια λέξη που αρκεί για να φέρει αναταραχή, ενίοτε και διέγερση. Ο τρόπος που τη βιώνει ο καθένας είναι τελείως ατομικός και προσωπικός. Ωστόσο, παρόλο που δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας, φαίνεται ότι η έντονη επιθυμία αλλά και η άνεση στην επικοινωνία και στην έκφραση των αναγκών τη στιγμή της πράξης παίζουν σημαντικό ρόλο. Επιπλέον σημαντική φαίνεται να είναι η διέγερση με πολλούς τρόπους και οδούς, τα προκαταρκτικά στάδια, το στοματικό, τα παρατεταμένα αγγίγματα μεταξύ των συμμετεχόντων, ανοίγουν πιο εύκολα το δρόμο προς τον τελικό στόχο.
Με όλα τα παραπάνω και όσα ακόμα καθένας επιλέγει, γίνεται πιο πιθανό να τον συναντήσουμε στο τέλος της διαδρομής. Και θα είναι σίγουρα απολαυστικός. Ο οργασμός, άλλωστε, είναι μια βουτιά στην απόλαυση, που τελειώνει τη στιγμή που αυτή κορυφώνεται. Ποιος μπορεί- και θέλει- να αντισταθεί σε μια τέτοια βουτιά;
Συντάκτης: Ελένη Καραχανίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
