Τρυπώνει η καψούρα. Μεγαλώνει η επιθυμία. Κι η ανάγκη που αισθάνεσαι για πάθος συνοδευόμενη με τρέλα για τον αγαπημένο σου άνθρωπο, σπάει κάθε μέτρο. Γυρνάτε όλη την Αθήνα, τι είναι μέρα, τι νύχτα, τι έχει κίνηση, τι απόλυτη νέκρα κι οι στιγμές που δεν ξεκολλάτε ο ένας απ’ τον άλλον παραμένουν το ίδιο έντονες. Όλες οι ώρες ίδιες και τα πάντα γύρω σε στασιμότητα.
Θυμάσαι τα ζευγάρια που κορόιδευες και γελάς με τα μούτρα σου. Ναι, τα ζευγάρια που έβλεπες στη γωνιά του μπαρ να μην αφήνουν ο ένας τον άλλον σε ησυχία και που πετούσες στη παρέα καμιά κουβέντα τύπου «Αυτοί απόψε δε θα κοιμηθούν, μόνο για ύπνο δε θα πάνε». Μετρούσες αγγίγματα και βλέμματα κι εντυπωσιαζόσουν απ’ την άνεση αυτών των ανθρώπων.
Πόσα ζευγάρια είδες να βγαίνουν απ’ την τουαλέτα του κλαμπ χέρι-χέρι λες κι έβγαιναν απ’ το καφέ της γειτονιάς τους. Άνετοι κι αδιάφοροι για τα λόγια των άλλων. Με ένα τεράστιο χαμόγελο ως τα αυτιά.
Πόσα ζευγάρια αφέθηκαν σε παγκάκια κι αντάλλαξαν καυτά φιλιά και ξεχωριστά αγγίγματα. Άλλοι σε πλατείες, άλλοι σε πλοία, άλλοι ακόμα σε καπό αυτοκινήτων. Πόσοι έχασαν τον έλεγχο και δεν υπολόγισαν πού βρίσκονται, άρπαξαν τη στιγμή και τη διεκδίκησαν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που άναψαν τα αίματα κι οι αισθήσεις τους χτύπησαν κόκκινο.
Οι στιγμές που τίποτα γύρω δεν είχε σημασία και πάγωνε ο χρόνος. Ο ιδρώτας να στάζει το καταχείμωνο κι οι παλμοί της καρδιάς να εκτοξεύονται με την ίδια δύναμη μιας πυρηνικής βόμβας. Αυτές οι στιγμές ηδονής που προκαλούν τα πιο ικανοποιητικά αισθήματα. Τα αισθήματα της ολοκλήρωσης και της απόλυτης ικανοποίησης.
Από παραλίες, τους καλοκαιρινούς μήνες κι από ζεστές βραδιές στο τζάκι, τον χειμώνα. Αυτοί που δεν υπολογίζουν θερμοκρασίες και χώρους. Οι ανάσες βαθιές, αλλά ολοκληρωμένες κι ο πόθος για έρωτα να φτάνει στο τέρμα. Και το μέρος και η ώρα να μην έχει καμία απολύτως σημασία.
Στιγμές πάθους κι ηδονής αργά τα μεσάνυχτα, σε ημισκότεινα στενάκια της πόλης κι ας φώναζαν οι γείτονες που κάτι άκουγαν ότι θα καλέσουν το 100. Και τα γελάκια τους να καλύπτουν τις φωνές. Στιγμές που δε διαγράφονται απ’ τη μνήμη και κάθε που τις σκέφτεσαι θα ανατριχιάζεις.
Είναι αξέχαστα αυτά τα τρελά βράδια που δεν υπολογίζεις κανέναν γύρω σου κι αν σας δουν ή όχι, δε σου καίγεται καρφί. Αυτά τα βράδια που δεν προλάβατε να φτάσετε στο σπίτι και βολευτήκατε στο πάρκο στη διπλανή οδό. Ή ακόμα και στην είσοδο του σπιτιού σας ή στο ασανσέρ της πολυκατοικίας.
Λίγο το μεθύσι, λίγο και το πάθος. Κι ο συνδυασμός αυτός να μεγαλώνει τις επιθυμίες σας επικίνδυνα. Σε λιμάνια, πάρκινγκ ακόμα και σε εισόδους πολυκατοικίας ή παλιές οικοδομές. Σ’ αυτά τα άσχετα, «ακατάλληλα» κι απαγορευμένα σημεία ανταλλάχθηκαν οι πιο καυτές ανάσες κι ενώθηκαν ιδρωμένα κορμιά.
Σημεία που δεν εκπέμπουν κανέναν ρομαντισμό, αλλά μεταμορφώθηκαν σε μέρη αξέχαστα. Κι εσύ που τα σνόμπαρες, τα σκέφτεσαι και γελάς. Εσύ που αν δεν έσβηναν τα φώτα ντρεπόσουν να ξεντυθείς. Εσύ που δεν έκανες πονηρές σκέψεις, έφτασες στο σημείο να δαγκώνεις τα χείλη σου όταν οι αναμνήσεις σου ταξιδεύουν εκεί.
Να αφεθείς. Να λιώσεις. Όπου και αν βρίσκεσαι. Άλλωστε το αληθινά καλό κρεβάτι όπως το λένε, δε χρειάζεται απαραίτητα κρεβάτι για να θεωρηθεί ιδανικό.
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
