Στην προσποίηση μοιρασμένη η ευθύνη

Προσποιήσεις ακόμα και στον οργασμό μας. Ζήτημα κυρίως γένους θηλυκού για λόγους προφανείς. Η στιγμή εκείνων των δευτερολέπτων που εκρήγνυται ανεξέλεγκτα το σώμα μας. Ίσως τα μόνα δευτερόλεπτα που ο εαυτός μας εξαφανίζεται κι η απόλαυση μας κατασπαράζει. Εμείς αβοήθητοι, απλά νιώθουμε. Χωρίς συνειρμούς, χωρίς τακτικές, χωρίς σκέψεις. Παραδινόμαστε στις αισθήσεις μας κι αυτό το μοιραζόμαστε  με το άτομο που γουστάρουμε εκείνη τη στιγμή. Κι όμως, πολλές φορές, όχι μόνο δεν το διεκδικούμε, αλλά κρυβόμαστε πίσω από μία προσποίηση.

Σενάριο νούμερο ένα. Ντρεπόμαστε να καθοδηγήσουμε τον παρτενέρ μας στο μονοπάτι του δικού μας μοναδικού τρόπου προς την κορύφωση. Καλύτερα να μην έρθουμε στην πιθανώς άβολη θέση να εκφραστούμε. Καλύτερα να μας θεωρήσουν απόλυτα hot γυναίκες που, χωρίς και πολύ κόπο, ανάβουμε και τους ανάβουμε. Έτσι τους αφαιρούμε την έννοια του να μας ψάξουν. Να μας ανακαλύψουν. Γινόμαστε εύχρηστες. Μας απαλλάσσουμε αυτόματα από μία τυχόν δυσκολία.

Σενάριο νούμερο δύο. Θέλουμε να ‘μαστε γρήγορες. Και πάλι στον βωμό της διευκόλυνσης και της εικόνας μας, θυσιάζουμε την αλήθεια μας. Εντυπωσιάζει το γρήγορο και το εύκολο, άλλωστε. Νομίζουμε πως έτσι θα τους μαγέψουμε. Πώς θα τους γοητεύσουμε παράφορα. Καλύτερα να πιστεύουν πως μας καυλώνουν τόσο που δεν κρατιόμαστε, πάρα να νιώσουν πως το να μας γνωρίσουν πραγματικά απαιτεί χρόνο και προσπάθεια. Η προσπάθεια είναι ντεκαβλέ. Μην ξεχνιόμαστε!

Σενάριο νούμερο τρία. Δε μας ερεθίζει επαρκώς το πρόσωπο που έχουμε στο κρεβάτι μας κι η άρνηση μας έχει τυφλώσει. Εδώ παίζει μπάλα η χημεία, αλλά εμείς της κλείνουμε την πόρτα στα μούτρα. Συχνό κι αυτό το σενάριο! Μόνο μία ερώτηση χωρά. Γιατί; Κάποια πράγματα είτε συμβαίνουν είτε όχι. Όσο και να βογκάμε δήθεν από ηδονή, δε θα μας ερεθίσει ο συγκεκριμένος παρτενέρ. Τέλος!

Κάπου εδώ ας πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα να πούμε και δύο λογάκια σ’ εκείνους που αναρωτήθηκαν αν όντως μας ικανοποίησαν. Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για κάθε προχειρότητα, βιασύνη, υποτιθέμενη εμπειρία κι αναδυόμενα μούσκουλα που σκότωσαν αλύπητα την παρατήρηση πως, όχι, δεν τελειώσαμε! Απαράδεκτες είμαστε, το είπαμε. Όμως κι εσύ, δεν ήσουν μαζί μας ολοκληρωτικά.

Όταν μας ρωτάτε, όταν μας δίνετε χρόνο, όταν νιώθουμε πως είμαστε δύο σ’ αυτήν την πράξη κι όχι ένας, γίνονται θαύματα. Όταν γουστάρετε τον δρόμο προς την κοινή μας απόλαυση no matter what, τότε θα καταλάβετε πόσους οργασμούς μπορούμε να σας προσφέρουμε. Ίσως ούτε κι εμείς να το φανταζόμασταν αυτό που μπορούσες να μας προκαλέσεις.

Άκου την αναπνοή μας που κόβεται, νιώσε τη θερμοκρασία μας που αλλάζει, μείνε για λίγο παρών στο τρέμουλο που ακολουθεί κι αργεί να φύγει. Θα το καταλάβεις. Μας έχεις. Μην υποτιμάς το σώμα μας. Όλα θα στα πει. Είτε φωναχτά είτε ψιθυριστά, είναι άκρως προσβάσιμα. Μη σε πείθει μια φωνή που θυμίζει τσόντα. Εκεί να φοβάσαι λίγο. Ύποπτο. Εκεί είμαστε μια φτηνή αντιγραφή. Όταν είναι αληθινό ίσως και να ακούσεις περισσότερα απ’ το σώμα. Μη στέκεσαι στην επιφάνεια. Τα ‘παμε!

Ευθύνη μοιρασμένη στα δύο, λοιπόν. Κάποιος δε μιλάει και κάποιος δε βλέπει.

Δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος να μας ικανοποιήσουν. Μόνο ο δικός μας τρόπος να επικοινωνούμε τι –αλλά και πόσο– μας αρέσει. Πώς, λοιπόν, κάτι τόσο φαινομενικά απλό, έχει γίνει ένα τόσο συχνό φαινόμενο ανάμεσά μας; Μία είναι η λέξη. Φόβος. Φόβος απόρριψης, φόβος σύγκρισης, φόβος απώλειας κι άλλοι τόσοι ανόητοι φόβοι. Σε περίπτωση που μας διαφεύγει τι σημαίνει ανόητο, ας θυμηθούμε. Ανόητο είναι κάτι που ξεκάθαρα δε μας εξυπηρετεί. Πόσο μας εξυπηρετεί, λοιπόν, το να μην ικανοποιούμαστε απ’ το σεξ που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε να κάνουμε με το χ πρόσωπο;

Θα στρέψουμε τη ματιά μας στην ουσία. Κι η ουσία είναι ο τρόπος που μοιραζόμαστε. Ο οργασμός μας είναι απ’ τα πιο όμορφα πράγματα που έχουμε ν’ απολαύσουμε. Κι όπως πολλά άλλα πράγματα, έτσι κι αυτόν, οφείλουμε να τον διεκδικούμε.