Ο υπέροχος μεγάλος και φαύλος κύκλος των ενοχών. Αυτός ο χοντρός δακτύλιος που κλείνει ασφυκτικά το λαιμό όλων μας, τον καθένα για το δικό του κομπλεξάκι, που ζει, κοιμάται, τρώει και γερνάει μαζί μας. Πηδιέται μαζί μας. Για την ακρίβεια πηδιέται μαζί μας και γαμάει εμάς, αφού παραποιεί πλήρως το τι σημαίνει απόλαυση και το αν είσαι ικανός, άξιος, αρκετά φιλελέ για να το ζήσεις.
Το πήδημα ναι, σου φαίνεται περίεργο; Ότι θέλεις να μου πεις με το χέρι στην καρδιά πως κάθε φορά που πέφτεις στο κρεβάτι σου και δεν είναι για ύπνο, δε γεμίζει το κεφάλι σου από ενοχές και προβληματισμούς; Μη βιαστείς να απαντήσεις. Δε χρειάζεται να είναι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που χτυπάει η επαφή κόκκινο. Μιλάμε, για πριν, για μετά, όταν το σκέφτεσαι, όταν το συζητάς, το πώς το συζητάς, το τι αφήνεις ή όχι να εννοηθεί, τα ψέματα που γεννάς στο κεφάλι σου για να το κάνεις πιο συναρπαστικό και φυσικά το πιο σημαντικό, την πρωτοκαθεδρία που έχουν όλα αυτά που πραγματικά γουστάρεις να κάνεις στο κρεβάτι σου, μα δε θέλεις ούτε καν στον εαυτό σου να το παραδεχτείς.
Και μπορεί να μη μιλάμε καν για κάτι περίεργο ή ακραίο έτσι; Άλλωστε το ακραίο, ειδικά σε θέματα που αφορούν το τι ερεθίζει τον καθένα, είναι πολύ μα πολύ προσωπικό. Φυσικά δε μιλάμε για ασθενή μυαλά, μην το πας εκεί, γιατί εκεί θα το πας, τόσο ακραίοι είμαστε σε ό,τι αφορά το σεξ. Αιώνες αιώνων για να αποτινάξουμε το μεσαίωνα και το σκοτάδι του από μέσα μας και καταλήξαμε στο σεξουαλικό σκοταδισμό, όπου τίποτα δεν είναι λάθος, μα τίποτα απολύτως δεν είναι και σωστό.
Ο μίστερ της ψυχιατρικής, ο κ. Φρόιντ με τα’ όνομα, είχε πει πως οι ανθρώπινες προσωπικότητες διακρίνονται από τρεις νοητές γραμμές, το «εκείνο», το «εγώ» και το «υπερεγώ». Το πρώτο κομμάτι αφορά το ένστικτο, το δεύτερο το πώς αντιδράμε σε σχέση με το τι λαμβάνουμε και το τρίτο κομμάτι –το τζιζ- αφορά την κοινωνία μέσα μας. Ας σταθούμε λίγο στο τρίτο κομμάτι.
Η κοινωνία μέσα μας, αυτό το κακό μεγάλο σπυρί, είναι η κυρία για την οποία έχουμε χάσει κάθε νόημα του τι σημαίνει απόλαυση. Μια βαθιά καταπιεσμένη, κυριαρχική και κουτσομπόλα κυρία, που έρχεται μονίμως να επιβάλλει αχρείαστους κανόνες σε μάζες ανθρώπων για να μπορεί μετά να τους ελέγχει. Όταν λοιπόν η εκκλησία σου λέει πως δεν πρέπει να γαμιέσαι πριν βάλεις την κουλούρα, όταν το σχολείο, η οικογένεια, η τηλεόραση σου υπαγορεύει με τρόπο πως το να σ’αρέσει το πρωκτικό είναι αφύσικο κι άρρωστο, ότι πρέπει στο σεξ να έχεις συγκεκριμένες στάσεις –υπάρχει στάση που λέγεται «ιεραποστολικό» με δουλεύετε;- ξέρει πολύ καλά πού αποσκοπεί. Αυτή η ίδια κοινωνία λοιπόν, έρχεται με τις μαλακίες της και σου γεμίζει το κεφάλι με σκατά, τα οποία εσύ δεν μπορείς να φιλτράρεις γιατί το καλουπώνει ωραία και σένια. Σε μπερδεύει με την κανονικότητα και την ασθένεια, σου αλλοιώνει την ηθική και χώνει μέσα φτυαριές πουριτανισμού μέχρι να σε αρρωστήσει.
Και πας μετά εσύ και τα χώνεις όλα στο κρεβάτι σου. Και ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι να γουστάρεις, ντρέπεσαι να περνάς καλά, να είσαι όσο πρόστυχος κι έκφυλος σου ταιριάζει και φυσικά και στον άνθρωπο που επιλέγεις να μοιράζεσαι αυτή σου την καύλα. Έρχεται στο μυαλό σου η μάνα σου, η θεία σου, ο πνευματικός σου, όλοι εκείνοι που περισσεύουν και σου διδάσκουν, μέσω εσού και πάλι, το ποιος είναι ο ηθικός και σωστός τρόπος να πηδιέσαι.
Δε θα το χαρούμε ποτέ έτσι παιδιά. Ποτέ. Το μόνο που πρέπει και βασικά αξίζει να σε νοιάζει, είναι να μη θίξεις με κανέναν τρόπο το μυαλό και το σώμα του ανθρώπου που βρίσκεται δίπλα σου, είτε είναι ένα βράδυ, είτε μια ζωή.
Γιατί κι ο βιασμός, δεν αφορά μόνο αυτό το στερεότυπο που φυσικά καταδικάζουμε σε κάθε περίπτωση. Αφορά και το βιασμό που κάνεις εσύ στον εαυτό σου με όλη αυτή την κοτρόνα που κουβαλάς κάθε φορά που κάνεις να καυλώσεις. Οι ενοχές δε βοήθησαν ποτέ κανέναν να εξελιχθεί, να μάθει, να προχωρήσει, να ζήσει καλύτερα. Αν λοιπόν δεν καταφέρουμε να τις βγάλουμε από τη μεγαλύτερη απόλαυση που μπορεί να νιώσει κάποιος, τότε περί τίνος λόγου η απόλαυσις τελικά; Ας το πούμε «καρέκλα», αν μας τρομάζει το όνομα. Ας βρούμε όμως τι φταίει, για να φεύγουν ένα-ένα τα δεσμά, να σπάσει επιτέλους αυτός ο κύκλος. Άλλωστε όταν συμβαίνει ένας οργασμός δεν είναι τυχαίο που ακολουθεί ένα χαμόγελο. Σκέψου το.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
