Βλέπουμε περισσότερο πορνό και κάνουμε λιγότερο σεξ

Η Cindy Gallop εμφανίστηκε στα Ted Talks το 2009 δίνοντας μια απλοϊκή κι άμεση ομιλία υποστηρίζοντας την άποψη «Κάντε έρωτα, όχι πορνό». Η γυναίκα αυτή εξομολογήθηκε πως έχει βγει με πολλούς νεότερους άντρες κατά τη διάρκεια της ζωής της κι ανασκαλίζοντας τις σεξουαλικές της εμπειρίες, έφτασε στο λυπηρό συμπέρασμα πως πλέον οι άνθρωποι απαιτούν απ’ την ερωτική πράξη να συμβαίνει όπως ακριβώς την δείχνουν τα site αισθησιακού περιεχομένου.

Το λυπηρό σε αυτό είναι πως οι υπερβολικές αυτές απαιτήσεις έχουν γίνει μέρος της κουλτούρας μας. Υποσυνείδητα ή συνειδητά, όλοι μας ακολουθούμε, εν μέρει, τα πρότυπα που μας έχουν διδάξει τα πορνό. Για παράδειγμα, μια κοπέλα μπορεί να μην απολαμβάνει το να ολοκληρώνει ο άντρας στο στόμα της, παρ’ όλα αυτά τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της το ‘χει υποστεί, γιατί έχει δει ή έχει ακούσει πως αυτό διεγείρει το αντρικό φύλο. Αντίστοιχα, ένας άντρας ίσως συμπεριφερθεί με τον γνωστό, απότομο κι υποτιμητικό τρόπο στη γυναίκα που έχει απέναντί του, καθώς υποθέτει ότι μια γυναίκα εκστασιάζεται με το brutal κι άγριο σεξ.

Περνώντας τώρα στις σχέσεις, τα πορνό δημιουργούν την τάση για περισσότερα και πιο extreme ερωτικά παιχνίδια, τα οποία μερικές φορές αγγίζουν το επίπεδο των οργίων. Η σημασία του αγνού έρωτα χάνει την υπόστασή της στα μάτια του ζευγαριού κι αντικαθίσταται απ’ την ανάγκη για διάφορα ιδιαίτερα κόλπα, τα οποία προφανώς δεν μπορούν να γίνονται πράξη πάντα στην καθημερινή ζωή. Αυτή η ανάγκη για σκληρό, πρόστυχο, σεξ, μετατρέπεται σε έλλειψη ενδιαφέροντος για το άλλο πρόσωπο και ξεκινάει η αναζήτηση καινούργιου εραστή, με την πεποίθηση πως οι ανεκπλήρωτες, διεγερτικές, ορέξεις θα βρουν παραλήπτη στο επόμενο ταίρι.

Ωστόσο, εδώ, πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, διότι η κουλτούρα των πορνό δε βρίσκει ποτέ ουσιαστική πραγμάτωση στις ανθρώπινες σχέσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαστε επαγγελματίες porn stars. Το θέμα είναι πως ξεχνάμε την έννοια και την ουσία της ερωτικής πράξης. Ξεχνάμε πως πρόκειται για κατάθεση συναισθημάτων, άνοιγμα χαρτιών τα οποία περιμένουν να τοποθετηθούν σωστά για να κερδίσουμε την παρτίδα.

Επιπλέον, η σεξουαλική ποικιλία που δίνεται τσάμπα στις οθόνες μας, ό,τι ώρα την θελήσουμε, για όσο την θελήσουμε, σε όποια κατηγορία επιλέξουμε να σερφάρουμε, εκτρέφει αυτόματα μέσα μας την τάση του ανικανοποίητου. Μεγαλώνει την έμφυτη βιολογική ανάγκη μας για πολυγαμία και συνεπώς δεν μπορούμε να κάτσουμε για πολύ καιρό με το ίδιο άτομο, καθώς νιώθουμε πως βαριόμαστε και δεν εξελισσόμαστε ερωτικά.

Τέλος, ο τρίτος τομέας που η παρακολούθηση πορνό έχει στιγματίσει τη γενιά μας, αλλά και τις επόμενες, είναι η έλλειψη χειροπιαστού ερωτικού ενδιαφέροντος. Όταν κάποιος μπορεί να ξεσπάει τις ερωτικές ορμές του πίσω από μια οθόνη, προφανώς δε θα έχει την ίδια δίψα να βγει έξω στον κόσμο και να γνωρίσει τον έρωτα αγνά κι αυθεντικά. Μάλιστα πιθανόν είναι να βαριέται να μπει να σε όλη αυτή τη διαδικασία αναζήτησης.

Επίσης, ιδιαίτερα στην περίοδο της εφηβείας όπου ξεκινά κι η επαφή με τον χώρο του πορνό, ο έρωτας μεταφράζεται στο μυαλό εκείνου που τώρα ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του σαν κάτι μη συναισθηματικό αλλά απλώς σαν σαρκικό σεξ. Ο έρωτας χάνει την αξία του, υποβιβάζεται, μεταμορφώνεται σε ανταλλαγή υγρών, ενώ είναι ανταλλαγή ψυχής.

Εν κατακλείδι, ζούμε σε μια εποχή ψυχρού και πρόστυχου σεξ, χωρίς σεβασμό για τον παρτενέρ ή την ντάμα μας. Το πορνό έχει δημιουργήσει λάθος πρότυπα κι ουτοπικές συχνά απαιτήσεις. Η ερωτική πράξη, μπορεί κάποτε, με την αμοιβαία συναίνεση των συμμετεχόντων, να ‘ναι σκληρή, πρόστυχη κι ερεθιστικά υποτιμητική, αλλά δεν παύει να κρύβει μικρά συναισθήματα, έτοιμα να εξαπλωθούν και να γράψουν μια όμορφη ιστορία.

Η ερωτική πράξη μπορεί να εμπεριέχει παθιασμένη βία αλλά ποτέ έλλειψη σεβασμού. Αν δεν έχει έρωτα πρέπει τουλάχιστον να ‘χει πάθος. Πάθος που δεν ξεχνιέται την επόμενη στιγμή. Πάθος που ξεσπάει, πάθος που βρήκε κάπου να ζωγραφίσει τη μορφή του.