Το “Β@θύ λ@ρύγγι”, είναι -ίσως- η πιο αμφιλεγόμενη ταινία όλων των εποχών, διάσημη -και διαβόητη- με μυριάδες τρόπους. Εκτός από τον τίτλο (ο οποίος, παραδόξως, ενέπνευσε την ονομασία του χαφιέ του Γουότεργκεϊτ), υπάρχει η υπόθεση μιας σ3ξουαλικά ανικανοποίητης γυναίκας που δεν μπορεί να βρει την κλειτ@ρίδα της, μέχρι που ένας γιατρός την ανακαλύπτει θαμμένη στον οισοφάγο της, αλλά και το γεγονός ότι έγινε η πιο κερδοφόρα ταινία όλων των εποχών. Γυρίστηκε με 25.000 δολάρια (13.700 λίρες) κι έχει αποφέρει (κάθεστε;) περισσότερα από 600 εκατομμύρια δολάρια.
Η πρωταγωνίστρια, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, πληρώθηκε μόλις 1.250 δολάρια για την ταινία. Το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους των 600 εκατομμυρίων δολαρίων ανήκει στη μ@φία. Όσο για τον πρωταγωνιστή, το έριξε στο ποτό, μέχρι που βρήκε τον Θεό κι έπειτα, το real estate. Ως και το 2005 εργαζόταν ως μεσίτης ακινήτων στη Γιούτα.
Τη συγκεκριμένη ταινία την πολέμησαν αρκετά και για κάποια πράγματα δικαίως, όπως ας πούμε ότι ο άντρας πρωταγωνιστής της ταινίας, Χάρι Ριμς, καταδικάστηκε, μαζί με τη μ@φία που την είχε διανείμει, για “συνωμοσία για τη μεταφορά άσεμνου υλικού μεταξύ των Πολιτειών”. Ίσως, όμως, η ταινία να είναι πιο διάσημη, πέραν όλων των άλλων, και για την πρωταγωνίστρια, Linda Lovelace.
Οι αναλυτές, όταν κυκλοφόρησε, θεώρησαν οτι το συγκεκριμένο φιλμ προανήγγειλε έναν «γενναίο νέο κόσμο σ3ξουαλικής απελευθέρωσης» και για έναν σύντομο χρόνο αυτό συνέβη -αφού τεράστιο πλήθος κόσμου έκαναν ουρά έξω από τους κινηματογράφους που έδειχναν την ταινία, ενώ αρκετές προβολές της μετατράπηκαν σε statements που είχαν ως απώτερο σκοπό να διατυμπανίσουν αυτή τη σ3ξουαλική ελεύθερη και φρέσκια ιδέα που θεωρητικά έφερε η ταινία μαζί της.
Αργότερα, όμως κι όταν η Lovelace, πρώην Linda Boreman και μετέπειτα Linda Marchiano, ισχυρίστηκε ότι την ανάγκασαν να γυρίσει την ταινία υπό την απειλή @πλου, -για την ακρίβεια, ο σύζυγος/μάνατζέρ της Chuck Traynor-, ολόκληρη η ιδέα πίσω από το αρχικό εγχείρημα κατέρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. “Όταν βλέπετε την ταινία, με βλέπετε να βι@ζομαι. Είναι έγκλημα να προβάλλεται ακόμη- υπήρχε ένα @πλο στο κεφάλι μου όλη την ώρα”, ανέφερε η ίδια. Όπως επίσης διευκρίνησε ότι μιλούσε για τον ρόλο της Τρέινορ στην ταινία κι όχι για τον ρόλο των συμπρωταγωνιστών της.
Η ταινία απαγορεύτηκε τελικά στις ΗΠΑ, ενώ δεν προβλήθηκε ποτέ στη Βρετανία, όπου η προβολή σκληρών ερwτικών ταινιών απαγορεύτηκε γενικά στους κινηματογράφους- αν και πολλοί άνθρωποι την είδαν σε πειρατικά βίντεο στο σπίτι. Το πιστοποιητικό R18, που εισήχθη το 1999 από το BBFC, επέτρεψε την προβολή της σε κινηματογράφο, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Χρόνια αργότερα και με τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ “Inside Deep Thr@at”, υπήρξε κάποια έκκληση να κυκλοφορήσει το πρωτότυπο στον κινηματογράφο. Η μοναδική διαθέσιμη κόπια, εισαγόμενη από την Αμερική, ταξίδεψε, τότε, μόνο όμως για μερικές ειδικές προβολές.
Μία εκ των συντελεστών του ντοκιμαντέρ και συγγραφέας, η Erica Jong, την καταδίκασε δηλώνοντας ότι: “Το Βαθύ Λαρύγγι είναι φρικτό. Θα πυρ@βολούσα τον σκηνοθέτη αυτής της ταινίας, αλλά θα έβαζα επίσης φυλακή τον διανομέα και τους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων κι όλους εκείνους τους κριτικούς που θεωρούν αστείο να δείχνουν μια γυναίκα να βι@ζεται στην οθόνη, σαν κάποιο μεταμοντέρνο αστείο. Δεν είναι αστείο.”
Για μερικούς, το “Β@θύ λ@ρύγγι” αγγίζει τα όρια του σουρεαλιστικού, ενώ άλλοι τη θεωρούν μια καλτ π@ρνό ταινία. Το σκληροπυρηνικό σ3ξ που λαμβάνει χώρα σε χαρούμενο μουσικό υπόβαθρο, προσαρμοσμένο από το τραγούδι που χρησιμοποιούνταν τότε για την προώθηση της Coca-Cola, δεν έχει καμία σχέση με την αληθινή της υπόσταση. Διότι, στο μεγαλύτερο μέρος της, η ταινία είναι μια απόδειξη βι@σμού μιας γυναίκας που βγήκε και το είπε, αλλά δεν την πίστεψε (σχεδόν) κανείς.
Μετά το ντοκιμαντέρ για το inside story το 2005, η ζωή της ίδιας έγινε ταινία το 2013, με τον τίτλο Lovelace.
Πηγή φωτογραφίας: SBC
