Είναι μαγικός ο τρόπος που έχουμε ανακαλύψει οι άνθρωποι για να μεταφράζουμε τη σύνδεση, την επαφή. Την επαφή που ψάχνουμε: το άγγιγμα, το φιλί, εκείνο το πυροτέχνημα που έρχεται με την κορύφωση, εκείνο το τρέμουλο που αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις, μα θέλεις κι άλλο τόσο. Επαφή λοιπόν, η πιο ωραία διαδικασία για να έρθουν δύο άνθρωποι κοντά, για να μιλήσουν τα κορμιά, γιατί τα σώματα, σε αντίθεση με το μυαλό, δε λένε ποτέ ψέματα.
Σαφώς και δεν ικανοποιούμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια πράγματα. Αν κάνεις ερώτηση σε κάποιον για το πώς τη βρίσκει στο κρεβάτι -ασχέτως του ότι είναι λίγο κατινιά το να ρωτήσεις κάτι τέτοιο γιατί είναι φοβερά προσωπικό- μπορεί να λάβεις ένα εκατομμύριο διαφορετικές απαντήσεις για ένα εκατομμύριο γούστα. Δεν έχει καμία σημασία αν ο παρτενέρ είναι ο ίδιος, κάθε φορά που συμβαίνει η πράξη, ένας ή παραπάνω παράγοντες διαφέρουν. Αυτός που παραμένει πάντα κοινός είναι η διάθεση γι’ απόλαυση. Όλοι μας αυτό ψάχνουμε όταν ερχόμαστε σε επαφή, την απόλαυση, την απελευθέρωση των ορμονών και τη λύτρωση που φέρνει το τελείωμα. Το καλό τελείωμα.
Ένα από τα μεγάλα διλήμματα ανά καιρούς είναι το εξής: μάτια ανοιχτά ή κλειστά κατά τη διάρκεια; Δεν εννοούμε σαφώς να πηγαίνεις στα τυφλά διαρκώς λες κι έχεις χάσει το φως σου. Όμως, όταν στο παιχνίδι μεταξύ σας βγάλεις για λίγο από την εξίσωση την όραση κι αφήσεις όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις σου να πάρουν το τιμόνι, θα ανακαλύψεις μια ολοκαίνουρια διάσταση.
Κλείνοντας τα μάτια σου λοιπόν, εμβαθύνεις περισσότερο στις άλλες σου αισθήσεις, η αφή σου γίνεται πιο δυνατή και παίρνει μαζί με την ακοή τα ηνία της βασικής αίσθησης. Οι πόροι, οι τρίχες, οι κλειδώσεις, το δέρμα, τα ρούχα, όλα αποκτούν έναν δικό τους κώδικα αφής που δίνουν κάτι στο παιχνίδι. Η χαρά θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις, καθώς θα γεννά ένα μυστήριο το να μη βλέπεις ποια θα είναι η επόμενη κίνηση που θα γίνει από το ταίρι σου. Αυτή η άφεση που σε κάνει λίγο περισσότερο ευάλωτο, ταυτόχρονα σε καθιστά πιο έτοιμο για να δεχτείς την ευχαρίστηση.
Όταν δεν ξέρεις την επόμενη κίνηση, όταν δε βλέπεις και το μόνο που νιώθεις είναι η ανάσα που αλλάζει ρυθμό, κάθε στιγμή είναι ένα δώρο που δεν περίμενες ότι θα σου έρθει. Είσαι κι εσύ πιο συγκεντρωμένος, καθώς δεν ενοχλείται το οπτικό σου πεδίο από τίποτα περιττό. Είσαι μόνο εσύ και το ταίρι σου, σε μια σχεδόν νιρβάνα, που η όραση δεν έχει καμία αξία.
Δοκίμασε λοιπόν να κλείσεις τα μάτια σου, αν θες, βάλε κι ένα μαντίλι στο παιχνίδι που θα σε βοηθήσει να παραμείνουν τα μάτια σου κλειστά χωρίς να το προσπαθείς. Δώσε τον έλεγχο και δείξε εμπιστοσύνη στον παρτενέρ σου, όπως το ίδιο θα κάνει μαζί σου. Όταν είναι πιο μελετημένες οι κινήσεις χάνεται κάτι από τη στιγμή. Και η πράξη, όσο και να μην το παραδεχόμαστε είναι παιχνίδι εντυπώσεων, οπότε αν αφήσεις από έξω την όρασή σου, έχεις κερδίσει πόντους πρωτοτυπίας. Άλλωστε, τι να τα κάνεις τα μάτια, αν το καλύτερο πράγμα που μπορούν να σου προσφέρουν είναι το ένα δέκατο από αυτό που μπορούν όλα τα υπόλοιπα στο κρεβάτι;
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
