Όχι δεν τα θέλω τα ψυχρά και αδιάφορα τηλέφωνα σου, δε θέλω να με θυμάσαι όταν δεν είσαι καλά και όταν θέλεις να δεις τι κάνω!
Δε θέλω να σε ακούω πια, με τραβάς πίσω, με τραβάς πίσω από κάθετι καινούργιο και πολύχρωμο μπορεί να έρθει στην ζωή μου. Δε θέλω να έρχεσαι και να με γεμίζεις μαυρίλα και μιζέρια, με κάνεις και θυμάμαι πράγματα πού ο εαυτός μου πάλεψε πολύ για να σταματήσουν οι φωνές που ούρλιαζαν για άλλη μια προσπάθειά ενώ εσύ έκλεινες τη μια πόρτα επανασύνδεσης μετά την άλλη.
Δε θα ντραπώ να σου παραδεχτώ ότι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πολλές φορές πως δε θα ξανασήκωνα κανένα τηλέφωνό σου και αρκετές φορές ορκίστηκα μπροστά σε γνωστούς και αγνώστους πως σε έχω ξεπεράσει, πράγμα που πίστευα πάντα μέχρι την ώρα που θα χτυπήσει πάλι το ρημάδι.
Πάντα έρχεσαι όταν είμαι καλά, ήρεμη και αποφασισμένη να συνεχίσω, έρχεσαι με μια κλήση και μου θυμίζεις όλα όσα πέρασα για να χαμογελάσω ξανά. Μου θυμίζεις την απουσία σου με μια τόσο μικρή κίνηση. Δεν τα θέλω τα τηλέφωνα σου, δε θέλω να ξέρεις αν είμαι καλά και πώς τα βγάζω πέρα με τα φαντάσματα που πάντα φοβόμουν.
Είμαι καλά τώρα που λείπεις, έπεσα στον πάτο του πηγαδιού αλλά σκαρφάλωσα με δυσκολία και πλέον βλέπω ήλιο. Όχι, δε θα σου επιτρέψω να με ρίχνεις με κάτι τόσο μικρό κι εύκολο. Να είσαι καλά αλλά μην ενοχλείς το δικό μου παρόν, να μάθεις να ζεις με τις άνοστες επιλογές σου. Με άτομα που δε θες αλλά πρέπει να έχεις δίπλα σου, με όλους όσους χρειάζεσαι για ν’ αναπληρώσεις τα κενά σου.
Όσο περίεργο και να σου φανεί εγώ χτίζω την ζωή μου στα θέλω μου και όχι στα πρέπει, σε φίλους που θέλω, σε εξόδους που θέλω, σε δραστηριότητες που θέλω, όλα όσα κάνω τα θέλω και τα ζώ δυνατά. Είμαι χαρούμενη για αυτό που έχω φτιάξει με κόπο, μπορεί τα βήματά μου να είναι πολύ πιο αργά από τα δικά σου αλλά είναι στέρεα και συνειδητοποιημένα.
Δεν σου κρύβω ακόμα διαβάζω ακόμα το τελευταίο μήνυμά σου. Εκείνο που δήλωνες ότι δε θα μ’ άφηνες να βγω από τη ζωή σου και ειλικρινά αναρωτιέμαι ποιον από τους δυο μας κορόιδευες. Μάταιο ή ειρωνικό δεν ξέρω, ξέρω μόνο ότι τις απαντήσεις που εσύ άργησες κι αρνήθηκες να μου δώσεις, τις έλαβα τελικά απ’ τον καιρό. Κι είτε είναι αληθείς είτε όχι, με ικανοποίησαν, με ενδυνάμωσαν, μ’ έκαναν να σε τοποθετήσω στη θέση που σου ταιριάζει. Στο παρασκήνιο.
Να είσαι καλά, να χαμογελάς με την ψυχή σου, να κόψεις το τσιγάρο και να σταματήσεις τις περιττές, ετεροχρονισμένες κλήσεις. Πολύ αργά για θαύματα καλέ μου.
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
