Αχ, το καλοκαίρι! Η πιο όμορφη κι ανέμελη εποχή είναι αυτή που βρισκόμαστε τώρα, μεταξύ Απριλίου και Σεπτέμβρη. Όλα είναι ήρεμα και μ’ ένα βλέμμα στο γαλάζιο του ουρανού το χαμόγελο ζωγραφίζεται στα πρόσωπά μας!
Από πολύ μικροί ξέραμε ότι όταν αρχίζει να μπαίνει ο Απρίλιος έφτανε άτυπα και το τέλος τις σχολικής περιόδου κι αντιθέτως το κουδουνάκι της ανεμελιάς ηχούσε σαν τρελό στ’ αυτιά μας. Πέφταμε με τα μούτρα στις παραλίες και τις κατασκηνώσεις και βεβαίως-βεβαίως στα παγωτά. Λιγόστευε το άγχος των μαθημάτων και των εξετάσεων και το μοναδικό πράγμα που σκεφτόμασταν είναι ποιες παραλίες θα επισκεφτούμε φέτος και, μεγαλώνοντας, πώς θα ‘ναι το καινούργιο μπαράκι στο τέλος τις παραλίας.
Δεν είναι όμως μόνο οι παραλίες το παραμύθι της υπόθεσης. Το μαγικό της άνοιξης και του καλοκαιριού είναι αυτές οι γεμάτες βεράντες από πολύχρωμα λουλούδια, που συναντάμε σ’ όλα σχεδόν τα μπαλκόνια, αυτές οι μυρωδιές που σε κάνουν να θες να χορέψεις στον πεζόδρομο κι ας σε κοιτάνε οι υπόλοιποι σαν χάνοι. Πόσο ωραία μπορεί να ήταν η εποχή πού τα παιδιά των λουλουδιών ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος; Πόσο πιο χαρούμενοι κι ελεύθεροι ένιωθαν οι άνθρωποι τότε; Πάντα το καλοκαίρι μου θύμιζε αυτήν τη δεκαετία και τους ζήλευα απίστευτα.
Στις μικρές πόλεις και στα νησιά το καλοκαίρι είναι το λιγότερο, φανταστικό. Κι οι μεγάλες και πολύβουες πόλεις όμως μας αποζημιώνουν με τη δυνατότητα απόλαυσης και διαφυγής σε μια περιποιημένη, γεμάτη χρώματα βεράντα. Κάθεσαι, λοιπόν, στο μπαλκόνι κι αρμενίζεις κι όλη αυτή η ηρεμία εν μέσω ενός συρφετού αυτοκινήτων, έντασης και στρες σου παίρνει όλα τα προβλήματα και τ’ άγχη μακριά. Πόσο υπέροχο μπορεί να είναι τελικά το καλοκαίρι, ακόμη και στη μεγαλούπολη, όταν σε βρίσκει το βραδάκι σ’ ένα όμορφο μπαλκόνι;
Το μπαλκόνι, που βγαίνει σιγά-σιγά κι αυτό απ’ τη χειμερία νάρκη του, μετατρέπεται σ’ ένα μικρό παράδεισο που σου επιτρέπει να βρίσκεσαι συνεχώς έξω, ενώ στην πραγματικότητα παραμένεις στο ίδιο σου το σπίτι. Είναι ο δίαυλος επικοινωνίας του σπιτιού σου με την άνοιξη και τον αέρα που μοσχοβολάει. Καφεδάκι παρέα με τους φίλους σου, τραπεζώματα και καλοκαιρινά κοκτέιλ με το που σουρουπώνει ή κι εντελώς μόνος σου, συντροφιά μ’ ένα καλό βιβλίο κι ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σου.
Αλλιώς είναι ο χειμώνας, που σε κρατάει μαντρωμένο σε τέσσερις τοίχους κι αλλιώς η αίσθηση του εξωτερικού περιβάλλοντος -ή και της φύσης αν ανήκεις στους τυχερούς- που σ’ αναζωογονεί με το που ξυπνάς και φτιάχνεις τον καφέ σου, για να τον απολαύσεις στο μικρό τραπεζάκι της βεράντας.
Ειναι, ρε παιδί μου, άλλο πράγμα να ξυπνάς και να βλέπεις έναν πεντακάθαρο ουρανό κι άλλο να τρέμεις να πετάξεις τα σκεπάσματα, μήπως και παγώσεις. Όσοι τυχεροί, λοιπόν, διαθέτετε μπαλκόνια, έστω κι από ‘κείνα τα μικρά και θεόστενα, μη χάνετε χρόνο, αξιοποιήστε τα! Φτιάξτε τα και χαρείτε τα και το καλοκαίρι δε θα μπορέσει ν’ αντισταθεί, θα μπει και στο σπίτι σας!
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
