Εχθές πάλι με επισκέφθηκες στον ύπνο μου, ήρθες και μου έφερες την όψη σου όπως προσπαθώ τόσο σκληρά πολύ καιρό τώρα να την ξεχάσω. Η μορφή σου; Σκοτεινή. Η αύρα σου; Λυπημένη. Το περιβάλλον; Γεμάτο καπνούς απ’ τα τσιγάρα σου.
Δεν άλλαξες καθόλου απ’ όταν χωρίστηκαν οι δρόμοι μας. Το ίδιο στεναχωρημένη και μουντή η μορφή σου. Ακούω τον αντίλαλό σου να ηχεί στα αυτιά μου «Εσύ μου πήρες το χρώμα μου και το χαμόγελό μου». Ήρθες με κακές διαθέσεις να με γεμίσεις τύψεις που τελικά δεν ήμουν όσα πίστευες ή μάλλον όσα ήθελες να πιστέψεις.
Ξυπνάω. Όχι, θα σταματήσω αυτό το παράλογο όνειρο εδώ. Προσπαθώ υποσυνείδητα να με κατηγορήσω για να δω πώς μπόρεσες να το κάνεις κι εσύ, μήπως βρω έναν τρόπο να σε καταλάβω. Λένε πως ονειρευόμαστε αυτά που σκεφτόμαστε όλη μέρα, εγώ θα το πω πιο απλά, ονειρευόμαστε ό,τι η ψυχή αποζητά και το μυαλό το αποβάλει σαν αυστηρός κριτής -ή τουλάχιστον το προσπαθεί με σύμμαχο το θόρυβο της καθημερινότητας.
Πάντως τα κατάφερες, πάλι η μέρα μου θα ξεκινήσει με τη σκέψη σου, πάλι θα προσπαθήσω να βρω πού το χάσαμε και κατά βάση να ανακαλύψω πού χάθηκε το γέλιο σου το, γέλιο μου κι η ευτυχία μας.
Ήμουν ο άνθρωπός σου έλεγες, θυμάσαι; Εγώ αυτά προσπαθώ να τα ξεχάσω. Να ξεχάσω τις όμορφες στιγμές και τα τρανά λόγια μας για να μπορέσω να πείσω πώς δεν έμοιαζες σε τίποτα στον «άνθρωπό μου». Κακή τεχνική, αλλά να σε κρατήσω μέσα μου σαν κάτι καλό, πονάει πολύ, και δεν αντέχω άλλο πόνο για την πάρτη σου.
Όπως και να ‘χει, εγώ θέλω να σε πετυχαίνω στο δρόμο και να μου λέει το βλέμμα σου ότι είσαι καλά. Να χαμογελάς -γιατί ,άτιμε, σου πάει. Να είσαι καλά με τη ζωή που έχεις. Να ξαναβρείς το γέλιο σου παρ’ όλο που εγώ δε θα είμαι δίπλα σου. Στην αγάπη δε χωράνε εγωισμοί, θέλεις ο άνθρωπός σου να είναι χαρούμενος, απλός ο κανόνας που χαρακτηρίζει την αγάπη.
Να κόψεις και το κάπνισμα γιατί σε τρώει και δε θέλω να χορτάσει και να μου πάθεις τίποτα. Είπα «μου»; Ξέχνα το υποκοριστικό, μου ξεφεύγουν πού και πού. Να είσαι καλά και να σε προσέχεις.
Να χαμογελάς λοιπόν, όχι ψεύτικα! Να χαμογελάνε και τα μάτια σου μαζί για να ξέρω πως η ψυχή σου είναι καλά. Να κόψεις και το βρομοτσίγαρο, τα είπαμε! Κι όταν όλα μέσα σου γίνουν γαλήνια, θα με θυμηθείς και θα ‘ρθεις να με βρεις πάλι στο όνειρό μου. Τότε θέλω να μου φωνάξεις «Εσύ μου έμαθες να είμαι πολύχρωμος» κι εγώ να ξυπνήσω με τα μάτια μου να λάμπουν από ευχαρίστηση, εκεί θα βρούμε πού το χάσαμε! Εκεί κρύβεται η λύση του μυστηρίου μας κι η δικαίωση.
Κι αν τελικά το κάρμα μας είναι το «μαζί», φτάσε εσύ στο 10% της ευτυχίας σου κι εγώ θα σου προσθέσω το άλλο 90% που σου χρειάζεται για να απογειωθείς. Ας μην κρατήσω τίποτα για μένα. Το δικό μας ήταν πάντα πιο δυνατό απ’ το δικό μου κι η αλήθεια είναι πως το απολάμβανα πάντα περισσότερο.
Πολλοί δε λένε πως η ευτυχία όταν πολλαπλασιάζεται είναι πιο δυνατή; Ας μάθουμε και λίγο τις δυνατότητές μας και στο τέλος θα κρίνουμε αν είναι καλύτερα μόνοι ή μαζί. Δοκιμάσαμε το «μαζί», τώρα καταλήξαμε στο «μόνοι», ας το δούμε σαν δοκιμασία. Γι’ αυτό σου λέω χαμόγελα και κόψε το τσιγάρο!
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
