Μουρτζούφλη, ε μουρτζούφλη! Ναι, σε εσένα μιλάω που ξυπνάς και ζεις τη ζωή σου πίσω απ’ τα γυαλιά του ηλίου σου! Που δε σκας ένα χαμόγελο και που δε λες ένα γεια, μια καλημέρα, βρε αδερφέ, σε κανέναν!
Ξεχάσαμε να είμαστε ευχάριστοι κι ευγενικοί μα κυρίως ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι! Μιλά, χαμογέλα, γίνε λίγο τρελός, βάλε λίγο αυθορμητισμό στη ζωή σου! Πες μια καλημέρα στον συνάνθρωπό σου, πρόσφερέ του ένα γλυκό και πλατύ χαμόγελο με νάζι και τσαχπινιά, κάνε μια γκριμάτσα κι ένα μορφασμό, ξέρεις τι όμορφα πού θα νιώσετε κι οι δύο;
Δεν είναι δύσκολο, αλήθεια σου λέω, πριν ζητήσεις τα τσιγάρα σου, το εισιτήριο ή τέλος πάντων τη σοκολάτα σου απ’ τον περιπτερά πες μια ευγενική καλημέρα, μι καλησπέρα (ανάλογα με την ώρα ε, μη σε πάρω και στο λαιμό μου) ένα γεια, ένα κάτι. Αν ήξερες πόσες παραξενιές αντιμετωπίζει καθημερινά και παρ’ όλα αυτά παραμένει όσο το δυνατόν καλός και χαμογελαστός, όχι μόνο καλημέρα θα του έλεγες, αλλά θα του έφερνες και σουτζουκάκια και καφέ απ’ το σπίτι!
Έπειτα μετά τη δουλειά άφησε στην άκρη όλη την πίεση που έχεις και σκέψου πως τελείωσε για σήμερα, άσε τα νεύρα και το άγχος σου στο γραφείο. Μη βάλεις της φωνές στον βαριόμοιρο οδηγό του λεωφορείου γιατί άργησε πέντε λεπτά, κι αυτός θέλει να τελειώσει το δρομολόγιό του να πάει στο σπιτάκι του στη δροσιά που του προσφέρει το κλιματιστικό, πίστεψέ με! Μιλά κι εκεί, πες ένα «γεια» και χάρισέ του ένα όμορφο βλέμμα κατανόησης, , την ίδια πίεση έχει κι αυτός κι έχει ανάγκη μια ανθρώπινη επαφή.
Μα βεβαίως, βεβαίως δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε και τον γείτονα ή τη γειτόνισσα! Μην τους θυμάσαι μόνο όταν θέλεις μια κουτάλια καφέ ή ζάχαρη το πρωί για να ανοίξει το μάτι, ή όταν κλειδωθείς έξω και κάποιος πρέπει να σου ανοίξει την είσοδο ή μάλλον καλύτερα να πω, μην τους θυμάσαι μόνο όταν θέλεις κάτι.
Εσύ δεν νιώθεις όμορφα όταν σου λένε καλημέρα; Δε σου φτιάχνει τη διάθεση όταν σου δίνουν σημασία; Να λες πως κάποιος σε είδε κι ήθελε να σου χαμογελάσει; Έτσι χωρίς λόγο. Κάπου διάβασα «χαιρετά τον γείτονά σου, ιδιαίτερα αν είναι με το μποξεράκι». Όχι ρε παιδιά, εγώ αν δω τον κυρ Βαγγέλη με το μποξεράκι, θα τρέξω να μπω στο σπίτι ξανά.
Δεν είμαστε όλοι τυχεροί σε αυτόν τον κόσμο, αλλά γιατί ακόμα και στο πού θα χαρίσουμε ένα χαμόγελο ή μια κουβέντα πρέπει να μπαίνει μπροστά κάποιο κριτήριο; Φώναξέ του μια καλημέρα, ένα τι κάνεις, πες του κάτι να γελάσει με την τρέλα σου που δε σε νοιάζει να ξυπνήσεις όλη τη γειτονιά.
Μιλήστε, χαμογελάστε και κάντε αυτόν τον κόσμο λίγο πιο όμορφο και τρελό. Μη φοράτε συνέχεια παρωπίδες και μην κουβαλάτε όλη την ώρα αυτήν την γκριμάτσα του «μη μου μιλάτε». Μην επιτρέψετε να σας σβήνουν το χαμόγελο όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά, να είστε αισιόδοξοι, να σκέφτεστε θετικά κι έτσι όλα τριγύρω θα μοιάζουν πάντα πολύχρωμα και γευστικά.
Όχι λοιπόν, εγώ αυτό δεν το επιτρέπω σε μένα. Δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να μιζεριάζει και να ξεχάσει να μιλάει στους συνανθρώπους του. Εσύ;
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
