Βράδιασε πάλι, τον ύπνο μου τον έχω χάσει προ πολλού, εσύ βέβαια κοιμάσαι σαν πουλάκι από νωρίς -όπως πάντα άλλωστε-, εγώ όμως σήμερα θα κάνω τον απολογισμό μας κι όταν ξυπνήσεις δε θα με βρεις εδώ, ούτε εμένα ούτε το φιλί μου για καλημέρα.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες την παραμικρή προσπάθεια για να με διεκδικήσεις; Ποια μέρα του χρόνου ένιωσες για λίγο κυνηγός; Μην το ψάχνεις, καμία! Δε θυμάμαι ούτε μια φορά που να πάλεψες για μένα, ποτέ όμως κι εγώ δε σε άφησα να με ψάξεις, να αμφιβάλλεις για το αν με έχεις.
Ούτε το παραμικρό ενδιαφέρον για τα ρούχα μου ή τα μηνύματά μου στο κινητό μου δεν έδειξες, ένα έστω δείγμα ζήλιας. Βλέπεις κι εγώ ποτέ δεν επέτρεψα να έχεις την παραμικρή αμφιβολία για τα αισθήματά μου και φυσικά ήθελα να νιώθεις σίγουρος πως για μένα υπάρχεις μόνο εσύ. Τόσο ηλίθια, Θεέ μου;
Ναι, έχουν αλλάξει οι εποχές, έχουμε εκμοντερνιστεί, αλλά κρίμα είναι να βλέπουμε τα ιδανικά μας να καταρρίπτονται και ποσό μάλλον από εμάς τους ίδιους. Τη μία ζητάμε ρομάντζο και κυνηγητό και καταλήγουμε οι άντρες να τα έχουν όλα στο πιάτο και να μη χρειάζεται να τρέξουν για να κρατήσουν τη γυναίκα τους.
Έτσι έγινε με σένα, στα είχα όλα στο πιάτο, πάντα όλα έτοιμα και προγραμματισμένα, δεν είχες μπει στον κόπο ούτε σε μια επέτειο να μου κανείς την παραμικρή έκπληξη να πω πως ξόδεψες λίγο χρόνο για μένα, βρε παιδί μου.
Ξέρεις κάτι; Έκανα λάθη, παραήμουν δεδομένη, κατάλαβα όμως -έστω και καθυστερημένα- πως μου αξίζει ένας άνθρωπος που θα τρελαίνεται για μένα, θα ξεχνάει να γυρνάει σπίτι όταν είμαστε μαζί, δε θα χορταίνει ύπνο στην αγκαλιά μου, θα λατρεύει να μου χαϊδεύει με τις ώρες τα μαλλιά.
Κάποιος που θα φοβάται μη με χάσει κι όχι γιατί θα του έχω δώσει δικαίωμα γι’ αυτό, αλλά γιατί όταν ο έρωτας σε τυφλώνει φοβάσαι κι ανησυχείς για τα πάντα, τρέμεις μη χαθεί όλη αυτή η ευτυχία.
Μου αξίζει λοιπόν κάτι τελείως διαφορετικό από σένα, κάτι πιο εύγευστο, κάτι πιο ζωηρό και παιχνιδιάρικο και τώρα που θα φύγω και θα αλλάξουν τα δεδομένα σου, εκεί να σε δω. Εκεί να δω τη μαγκιά σου και την άνεσή σου. Ποιος θα καλύψει τα κενά που θα σου αφήσω;
Είμαι πραγματικά πολύ περίεργη, αλλά είμαι κι αποφασισμένη πια. Θα φύγω από σένα και θα πετάξω στη φωλιά που τόσο καιρό μου χτυπάει καμπανάκι υπενθυμίζοντάς μου ότι ακόμα είναι εκεί να μου προσφέρει φρέσκο κανναβούρι κι εγώ που φοβόμουν να αφήσω την φωλιά μου που κρατούσα ζέστη με τόσο κόπο, δεν άκουγα τίποτα. Αλλά ως εδώ, σωστά; Αυτή δεν ήταν η ατάκα σου κάθε φορά που σου έλεγα ένα παράπονό μου;
Θα πετάξω λοιπόν και θα με ακούς να κελαηδώ καλύτερα από ποτέ εκεί που θα πάω, γιατί όσο εσύ ήσουν κουρασμένος να για σκεφτείς κάτι για μένα, κάποιος άλλος ήταν ακούραστος και κάθε κλειστή πόρτα την γκρέμιζε με υπομονή κι επιμονή.
Έτσι είναι τα πράγματα, προσεχείς για να έχεις. Μην τρέξεις να με κυνηγήσεις τώρα γιατί το πουλάκι έφυγε και γυρισμό δεν έχει!
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
