Δεν αντέχουν όλες οι φιλίες στον χρόνο

Και ποιος δεν αλλάζει στο πέρασμα του χρόνου; Αναθεωρούμε καταστάσεις, κυνηγάμε άλλα όνειρα, θέτουμε νέους στόχους. Παίρνουμε μαθήματα από κάθε εμπειρία στη ζωή μας και τα εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας. Βάζουμε και βγάζουμε ανθρώπους συνέχεια απ’ αυτήν αναλόγως με το πόσο ικανοί στάθηκαν κι ο αντίκτυπος της δικής τους συμπεριφοράς στο δικό μας τρόπο σκέψης και δράσης είναι μεγάλος.

Τις περισσότερες φορές ούτε που παίρνουμε χαμπάρι αυτήν την αλλαγή. Τη συνειδητοποιούμε απλώς τη στιγμή που βλέπουμε άτομα δικά μας, φίλους μας, ίσως και συγγενείς μας, να φέρονται με τρόπο που αποκλίνει απ’ τον συνηθισμένο. Κι αυτή η στιγμή, για να είμαστε σωστοί, θα πρέπει να είναι κι η στιγμή της δική μας αυτοκριτικής. Δε μένουμε στο «Άλλαξες» ξυπνάμε και κοιτάμε να δούμε τι έχουμε αλλάξει εμείς που μας κάνει να βλέπουμε μια τότε οικεία συμπεριφορά τόσο ξένη τώρα.

Όπως και να ‘χει, καταλήγουμε στο ότι λίγο εμείς, λίγο ο άλλος, δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Κι αυτό δυστυχώς πολλές φορές οδηγεί στο ότι δεν κολλάμε πλέον όπως κολλούσαμε. Δεν είμαστε τα άτομα που έκαναν τότε παρέα, που είχαν ίδια θέλω, που διάβαζε ο ένας το μυαλό του άλλου. Τώρα δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνεις πλάκα γιατί δεν ξέρεις ποιος θα παρεξηγηθεί. Τώρα δεν εμπιστεύεσαι εύκολα προβλήματα, σκοτούρες, ανησυχίες γιατί γνωρίζεις ήδη ότι το άλλο πρόσωπο δεν μπορεί να σε βοηθήσει, δεν ξέρει να σε καθησυχάζει, δεν μπορεί να σε καταλάβει.

Νιώθεις να χάνεις έναν φίλο, ένα πρόσωπο σημαντικό στη ζωή σου κι ενώ θες να το κρατήσεις, ταυτόχρονα δεν μπορείς. Όσες προσπάθειες κι αν κάνεις ναυαγούν. Κι αυτό γιατί οι χαρακτήρες είναι αυτοί που δένουν τους ανθρώπους κι αν οι χαρακτήρες δεν κολλάνε πια, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, η σχέση με το άλλο άτομο θα μπάζει πάντοτε νερά. Κοινές εμπειρίες, κοινά βιώματα βρίσκονται στον αντίποδα. Σας τραβάνε κοντά και καλείσαι να ισορροπήσεις σε μια κατάσταση που υπάρχει καιρό, μα εσύ δεν έχεις μέρες που την είδες.

Κι αυτή τη στιγμή νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ. Σκληρό πράγμα να διαλύονται φιλίες. Σίγουρα θα τα βάλεις με τον εαυτό σου γιατί αν τότε δεν είχες κάνει εκείνο, τώρα ίσως όλα να ήταν καλά. Μα μόλις ξεθολώσεις, συνειδητοποιείς πως ήθελες να το κάνεις και δε μετανιώνεις τίποτα. Πονάει που δεν έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις. Ή μάλλον πονάει που δεν έχεις εκείνον τον συγκεκριμένο άνθρωπο που κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει.

Κι η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο δύσκολα κάνουμε φιλίες. Δε μιλάω για τους συναδέρφους απ’ τη δουλειά που θα πάτε μαζί για καφέ. Λέω για εκείνους τους άλλους φίλους που θα σου κρατήσουν το χέρι σε κάτι δύσκολο. Τέτοιους φίλους σπάνια θα ξαναβρείς. Κι ακριβώς επειδή το ξέρεις, πονάς τώρα διπλά μ’ αυτήν την αποξένωση μεταξύ σας. Αλλά θα περάσει. Ή καλύτερα θα το συνειδήσεις γιατί, θέλουμε-δε θέλουμε, έτσι γίνεται στην ενήλικη ζωή.