Ένας ενθουσιασμός ήσουν κι εσύ, θα μου περάσεις

Ήξερα εξαρχής πως δεν ήρθες για να μείνεις. Δεν είσαι από εκείνους που αλλάζουν ζωές, από εκείνους που αλλάζουν εμάς τους ίδιους. Δεν ήμουν διατεθειμένη να κάνω τις θυσίες, που μια σχέση χρειάζεται, προκειμένου να είμαστε μαζί. Κι απ’ το δικό σου μυαλό είναι σίγουρο πως ούτε καν πέρασε η λέξη «σχέση».

Δεν ανατρέπεις δεδομένα, προκαλείς μόνο μια μικρή σύγχυση. Ένα μπέρδεμα, ρε παιδί μου, που άμεσα όμως θα λύσω. Πώς να στο εξηγήσω, σαν να έχεις κανονίσει να βγεις απόψε και ξαφνικά να στο ακυρώσουν κι εσύ να πρέπει να βρεις πώς θα περάσεις το βράδυ σου. Για μια τέτοια σύγχυση μιλάμε, μικρή. Ίσως κι ανύπαρκτη.

Φάνηκε ότι είσαι κάτι επιπόλαιο, κάτι που δε θα κρατήσει πολύ, εύκολα θα ξεθωριάσει. Είσαι από εκείνα τα συναισθήματα που έχουν μόνο ένταση, σιχαίνονται μάλλον τη διάρκεια. Δεν ξέρω γιατί ένταση και διάρκεια έχουν μαλώσει τόσο πολύ, μα ειλικρινά πρέπει κάποτε να τα βρουν γιατί καθένα μόνο του δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους.

Έτσι κι εμείς, μπορούμε να έχουμε μερικές όμορφες στιγμές, όχι μια όμορφη ζωή. Θα μας φύγει αυτή η σπίθα, όπως συνηθίζω να λέω, θα με βαρεθείς, θα σε βαρεθώ και θα γίνουμε σαν όλους τους άλλους. Σβήνουν εύκολα οι σπίθες, με το παραμικρό. Μακάρι να μιλάγαμε για κάτι μεγαλύτερο, για ολόκληρη πυρκαγιά ίσως, μα φάνηκε απ’ τη πρώτη στιγμή ότι είσαι κάτι πολύ πιο μικρό απ’ αυτό.

Πάθος, αυτή είναι η λέξη που τριγυρνάει τώρα στο μυαλό μου. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν είσαι πάθος. Το πάθος τα παίρνει και τα σηκώνει όλα στο πέρασμά του, με σένα ούτε αεράκι δε φύσηξε. Μπόρεσα να βάλω το μυαλό να σκεφτεί, να ζυγίσει πράγματα και καταστάσεις, να δει καθαρά και να πράξει αυτό που είναι καλύτερο για‘μένα. Στο πάθος αυτά δεν παίζουν. Μπαίνεις στο παιχνίδι με κλειστά τα μάτια, τρως και ξανατρώς τα μούτρα σου, μα δε σε νοιάζει, ακολουθείς μόνο το ένστικτό σου, δεν υπάρχει καμία λογική. Γι’ αυτό σου λέω, είναι επιπόλαιο, θα σβήσει γρήγορα, μην ανησυχείς.

Τη βρήκα την κατάλληλη λέξη. Ενθουσιασμός, αυτό είσαι. Ένας απλός ενθουσιασμός και τίποτα περισσότερο. Ένα «μπαμ» ας πούμε που μέχρι καλά-καλά να το ακούσεις, έχει κιόλας σωπάσει. Έτσι κι εγώ, μέχρι καλά-καλά να σε χαρώ, θα σε έχω κιόλας χάσει. Είμαι συνειδητοποιημένη, βλέπεις, δεν κυνηγάω πράγματα που δεν μπορώ να έχω. Δεν παλεύω για το ακατόρθωτο κι εσύ για μένα είσαι αυτό ακριβώς. Καμιά φορά μας ελκύει το πολύ διαφορετικό, κάτι ξέρουν όσοι λένε για τα ετερώνυμα που έλκονται. Έλκονται, ναι, μα δε συμβιώνουν, αντέχουν μόνο τα μεγάλα «μπαμ» και μετά σιωπή.

Δε θέλω, όμως, να σιωπάσουμε. Ξέρω πως έτσι θα γίνει, μα δεν ντρέπομαι να σου παραδεχτώ πως θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Έχω γερές άμυνες, δεν τις κρατάω όμως με ευκολία, πιέζομαι πολύ να μη λυγίσω. Δε θέλω να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να νιώσει, τουλάχιστον όχι μαζί σου.

Προτιμώ να σε βαφτίσω «συναίσθημα επιπόλαιο» και να σου φερθώ όπως ακριβώς αυτό ορίζει. Εκεί που έχω μυριστεί εξαρχής ότι θα πληγωθώ, δεν πάω να τα δώσω όλα. Δεν κάνω σχέδια, όνειρα για μας. Ούτε καν τι θα κάνουμε αύριο δεν τολμάω να σκεφτώ γιατί φοβάμαι ότι αύριο ίσως και να μη σε ξαναδώ. Νιώθω το τελευταίο αύριο να είναι πολύ κοντά μας, γι’ αυτό μετράω τις κινήσεις καλά.

Ενθουσιασμός, λοιπόν, το λέω ξανά και ξανά. Κάτι είδα σε σενα, που δεν έχω βρει πουθενά αλλού κι αυτό με κέρδισε. Μα, ευτυχώς, είδα κι όλα εκείνα που λείπουν, όλα εκείνα που δεν μπορούν να μας κρατήσουν μαζί. Για αυτό, το μόνο που θέλω είναι όσο αντέχει η σπίθα μας να περνάμε καλά. Μετά, μην ανησυχείς, θα μου περάσει.