Φταίω εγώ που δεν μπορώ ν' αλλάξω

Φταίω εγώ, το ξέρω. Ρίξε την ευθύνη όλη σε μένα. Φταίω εγώ κι ο κωλοχαρακτήρας μου που τα καταστρέψαμε όλα. Φταίω γιατί δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Δεν μπορώ να γίνω αυτό που κάθε φορά σου υπόσχομαι ότι θα γίνω. Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ, μα είναι πάνω κι από εμένα. Πάνω απ’ τις δυνάμεις μου, πάνω απ’ τις αντοχές μου. Όσο κι αν το θέλω, δεν μπορώ να γίνω κάτι άλλο.

Οι υπερβολές μου, η ζήλια μου, η γκρίνια μου, όλα αυτά είμαι εγώ. Έδωσες αγώνα, το ξέρω, για να με δεχθείς έτσι όπως είμαι, μα δεν κατάφερες στιγμή να αγαπήσεις τα ελαττώματά μου. Κι εγώ, που αγάπησα εσένα, προσπάθησα να γίνω τέλεια. Μα ούτε εγώ τα κατάφερα και, να τώρα, παίζουμε με τις ευθύνες. Δικές μου όλες, δε με πειράζει. Θα τις κουβαλάω εγώ γιατί τόσο καιρό πάλευες εσύ με τα ελαττώματά μου.

Τα ελαττώματά μου είναι τόσα πολλά. Είμαι δύσκολος άνθρωπος, κι αυτό το ξέρω, κι εσύ αποδείχθηκες λιγάκι εύθραυστος. Σίγουρα δεν ήμασταν το ιδανικό ζευγάρι, είχαμε ακόμη πολλά να μάθουμε ο ένας για τον άλλο και, κυρίως, ο ένας στον άλλον. Κι εσύ κάπου στη μέση τα παράτησες. Δεν προσπάθησες να μου μάθεις πώς να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Δε μου έμαθες ν’ ανοίγομαι, να δίνομαι μέχρι τέλους, να δείχνω αυτά που νιώθω χωρίς φόβο.

Όχι, δε σε κατηγορώ. Φταίω εγώ, γιατί έπρεπε να τα είχα ήδη μάθει. Λέω, όμως, με παράπονο πως σ’ αυτήν την προσπάθεια ν’ αλλάξω ήμουν μόνη. Μόνη γιατί εσύ απαιτούσες, δε μου έδειχνες τον τρόπο. Κι εγώ, η χαζή, δεν μπορούσα μονή να τον δω. Όσο κι αν προσπαθούσα πάντα κάτι γκρέμιζε αυτό που έχτιζα. Ίσως να φταίνε οι ανασφάλειές μου, οι πληγές που κουβαλάω, κάτι άλλο, όχι όμως εσύ.

Εύχομαι να μπορούσα ν’ αλλάξω τα πράγματα. Να μπορούσα να σου δώσω περισσότερα, να ‘ταν πιο εύκολο για σένα να μείνεις κοντά μου. Μα τώρα, τίποτα δεν αλλάζει. Δεν είσαι πρόθυμος να κάνεις υπομονή, δε θες να προσπαθήσουμε μαζί για κάτι καλύτερο. Ξεπέρασα τα όριά σου, μάλλον. Καλά κάνεις και προστατεύεις τον εαυτό σου από εμένα. Αρκετό κακό σου έκανα με τα λάθη μου. Για μένα μη νοιάζεσαι, έχω μεγάλη κουβέντα να κάνω με τον απολογισμό μου.

Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα μπορέσει να μ’ αλλάξει. Δεν ξέρω αν όλη η ιστορία μας θα μου γίνει μάθημα ώστε ν’ αλλάξω μόνη μου. Δεν είμαι, όμως, και πολύ αισιόδοξη. Φοβάμαι πως, και μετά από χρόνια, αν έρθεις να με βρεις, θα κάνω πάλι τα ίδια ακριβώς λάθη. Πάλι δε θα σου αφήνω χώρο ν’ ανασάνεις, πάλι θα σε πρήζω με τις ζήλιες και τις φαντασιώσεις μου. Αυτή είμαι και φταίω που δεν μπορώ ν’ αλλάξω.

Άκου και κάτι ακόμη. Ίσως όλα αυτά να τα έκανα επειδή σε θέλησα πολύ. Ίσως σ’ αγάπησα τόσο, που δεν μπορούσα πια να ελέγξω τον ίδιο μου τον εαυτό. Φοβόμουν τόσο πολύ, μήπως σε χάσω, που έβλεπα παντού αντίζηλους. Φοβόμουν μήπως ξυπνήσω και δε σε βρω δίπλα μου, γι’ αυτό πάλευα με νύχια και με δόντια να μη σε χάσω. Μα, τελικά, κατάφερα αυτό που φοβόμουν. Σε έδιωξα μακριά μου, εγώ η ίδια. Τίποτα δεν μπήκε ανάμεσά μας, μόνο ο κωλοχαρακτήρας μου.

Και τώρα έμεινα μόνη μου μ’ αυτόν. Έχω να του ρίξω πολλές  ευθύνες. Τόσες που δεν ξέρω αν μπορεί να τις σηκώσει. Ελπίζω να μη λυγίσει τώρα γιατί είναι η στιγμή που πρέπει να κάνει τον απολογισμό του. Τα ξέρει ήδη τα λάθη του, μα πρέπει και να τα εμπεδώσει. Να τα εμπεδώσει για να μην τα ξανακάνει και να μην ξαναπληγώσει κάποιον που πραγματικά αγάπησε. Ελπίζω μόνο, όταν ξανασυναντηθούμε, να είμαι καλύτερος άνθρωπος.