Γιατί περισσεύει πάντα τόσος μήνας στο τέλος των χρημάτων;

Βόλτες; Κάθε μέρα. Καφέδες; Αμέτρητους. Ποτά; Ξενύχτια; Ατέλειωτα. Κρασάκι, ρακή, ουζάκι, μεζέδες; Μα πάντα πριν το ποτό. Ψώνια; Όσα θες. Ταξίδια; Θα κανονίζεις με κάθε ευκαιρία. Θέατρο, συναυλίες, σινεμά; Θα βαρεθείς να πηγαίνεις. Delivery; Πρωί, μεσημέρι, βραδύ. Κι όταν θα σου περισσεύουν και λεφτά, θα κερνάς και κάνα σφηνάκι την παρέα. Αν κάνα μήνα σου στείλουν και κάτι παραπάνω, θα ανοίξεις και μπουκάλι εννοείται.

Περί τίνος πρόκειται; Δε σε δυσκόλεψα και πολύ, έτσι; Περί της φοιτητικής ζωής φυσικά. Ή μάλλον περί του ονείρου κάθε φοιτητή, κυρίως πρωτοετή θα έλεγα. Είναι όλα αυτά που καθένας πιστεύει, ή έστω ελπίζει, ότι θα είναι σε θέση να κάνει με την είσοδο του σε κάποια σχολή. Είναι αυτή η ξαφνική ελευθερία που αποκτάμε σ’ αυτή τη φάση της ζωής μας και που πολλές φορές δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε και την ταυτίζουμε μ’ ασυδοσία.

Ίσως να είναι η πίεση των πανελλήνιων που δημιουργεί αυτή την ανάγκη για ξέσπασμα. Όσα στερούμαστε την περίοδο αυτή, θέλουμε να τα ζήσουμε μαζεμένα. Ίσως να είναι οι περιορισμοί που είχαμε στο πατρικό μας σπίτι που μας κάνουν να έχουμε διπλά αυτή την ανάγκη για ελευθερία. Ίσως πάλι και να μην ισχύει τίποτα απ’ αυτά κι απλά να είναι η ώρα μας, η ηλικία μας, η στιγμή μας τέτοια που να επιτρέπει αυτά τ’ όνειρα.

Όπως και να ’χει, το πρόβλημα είναι το ίδιο. Λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο! Ναι, ναι, αν κι εσύ πιστεύεις ότι όλοι οι φοιτητές ζουν όπως παραπάνω, ξεχνάς ένα βασικό παράγοντα. Το μηνιάτικο. Αχ, αυτή η λέξη. Προσφέρει τόση ανακούφιση, τόση χαρά στις αρχές του μηνά μα και τόσο πόνο στο τέλος αυτού. Δεν πρέπει να έχει καλύτερη στιγμή ο φοιτητής απ’ αυτή που παίρνει στα χεριά του αυτό το περιβόητο μηνιάτικο. Τολμώ να πω ότι το συναίσθημα αυτό είναι ευτυχία!

Και κάθε μήνα, με το που φτάνει επιτέλους σε σένα, οι σκέψεις είναι πάντα οι ίδιες. «Αυτή τη φορά θα το διαχειριστώ σωστά. Δε θα το σπαταλήσω πάλι ούτε θα μείνω άφραγκος τις τελευταίες μέρες.» Και το αποτέλεσμα είναι κι αυτό πάντα το ίδιο. Μένεις άφραγκος τις τελευταίες μέρες. Ό,τι κι αν έχεις πει, ό,τι κι αν έχεις κάνει, όσο κι αν είναι αυτό το μηνιάτικο, όχι δε θα έχεις λεφτά στο τέλος του μήνα. Ή έστω δε θα έχεις τα λεφτά που υπολόγιζες να έχεις.

Κι όταν θα έρθουν αυτές οι μέρες, πάλι θα ορκιστείς στον εαυτό σου ότι τον επόμενο μήνα θα είσαι λιγότερο σπάταλος κι όταν τελικά έρθει αυτός ο επόμενος μήνας, θα είσαι πάλι το ίδιο σπάταλος όπως ήσουν και τον προηγούμενο. Κι έτσι, αν έπιασες το παραπάνω, έπιασες και το μεγάλο αγκάθι της φοιτητικής ζωής. Σου γκρεμίζω τ’ όνειρο; Όχι ρε. Το ξεφάντωμα σου θα το κάνεις κανονικά, απλά μόνο μέχρι τις δεκαπέντε -άντε είκοσι αν είσαι τυχερός- του μήνα.

Και μετά; Μετά αρχίζουν οι μπιρίτσες, τα τσιπς και τα τοστ. Θα βγεις ναι, αλλά πού λεφτά για ουίσκι, βότκα και τα σχετικά; Μπιρίτσα και πάλι μπιρίτσα, να κάνεις και λίγη αποτοξίνωση. Θα φας, ναι, αλλά πού λεφτά για delivery; Θα βράσεις μακαρόνια, θα ψήσεις κάνα τοστ και θα τσακίσεις τα πατατάκια. Αν είσαι τυχερός, όλο και σε κάποιον φίλο σου θα έχει ξεμείνει κανένα ταπεράκι απ’ τη μαμά κι εκεί είναι που θα κάνεις πάρτι απ’ τη χαρά σου.

Αυτές τις μέρες δε θα πας για καφέ, αλλά θα προτιμήσεις να μαζευτείτε με την παρέα σου σε κάποιο σπίτι. Θα τσοντάρει ο καθένας ό,τι έχει και δεν μπορεί, κάτι θα μαζευτεί για ένα μπουκάλι απ’ το σούπερ μάρκετ. Και φυσικά αρχίζουν τα στοιχήματα και τα χαρτιά με λεφτά μπας και βγάλεις τίποτα για τις επόμενες μέρες. Κι εννοείται πως θα δανειστείς απ’ τον Κώστα, που δανείστηκε απ’ τη Μαρία, που χρωστάει ακόμα στη Νίκη και δε βαριέσαι, καλή καρδιά, σιγά που θα το θυμάται τον άλλο μήνα.

Κι αν και δύσκολες οι τελευταίες αυτές μέρες, πολλές φορές ίσως και να γεννήσουν τις καλύτερες στιγμές της φοιτητικής σου ζωής. Αυτή η αφραγκία, όταν μοιράζεται σ’ όλη την παρέα, τη δένει τόσο που αν δεν το ζήσεις, δε θα το καταλάβεις. Ίσως και γι’ αυτό να μη συμμορφώνεσαι ποτέ, ίσως και γι’ αυτό να παραμένεις το ίδιο σπάταλος κάθε μήνα!