Ξεφτιλίζεσαι

Έχεις ξεπεράσει πλέον κάθε όριο. Ξεφτιλίζεσαι κι είναι κρίμα. Σταμάτα επιτέλους να παρακαλάς. Σταμάτα να κλαψουρίζεις και να ζητάς λύπηση. Στάσου στα πόδια σου, βρες την αυτοπεποίθησή που σου λείπει και κυνήγα όνειρα, όχι ανθρώπους που σε πέταξαν έξω απ’ τη ζωή τους. Ξεφτιλίζεσαι, ξύπνα πριν να ΄ναι αργά. Να ερωτεύεσαι ως το τέρμα, δε λέω το αντίθετο. Να τα δίνεις όλα, ναι. Μα να κρατάς και μία στάλα εγωισμό γι’ αυτόν τον πούστη το χωρισμό. Μία στάλα, ίσα-ίσα για να μην ξεφτιλίζεσαι.

Κανείς δεν κέρδισε τίποτα με παρακάλια. Τι να τον κάνεις τον άλλο στη ζωή σου, αν δε μένει σ’ αυτήν επειδή το επιθυμεί ο ίδιος, αλλά επειδή εσύ τον έχεις πείσει ότι έτσι πρέπει να γίνει; Δεν το ξέρεις ότι τους αφήνουμε ελεύθερους τους ανθρώπους να χαράξουν το δρόμο τους; Διαδρομές, που ακολουθήθηκαν με το ζόρι, σε αδιέξοδα έβγαλαν μόνο. Κι εσύ σ’ αδιέξοδο είσαι, το βλέπω. Πάρε το δρόμο αντίστροφα τώρα, να φτάσεις πάλι στην αρχή, γιατί εκεί που είσαι φωνάζεις, μα δε σ’ ακούει κανείς.

Ξεφτιλίζεσαι, άνοιξε τα μάτια σου, μπας και το δεις. Νισάφι πια με τα κλάματα. Νισάφι με τα βράδια που κάνεις βουτιά στο αλκοόλ. Αυτά ονειρευόσουν για τον εαυτό σου; Να μην έχεις ζωή; Να είσαι εξαρτημένος από ένα άτομο, κολλημένος πάνω του σαν βδέλλα, να μην μπορεί κανείς απ’ τους δυο σας ν’ αναπνεύσει; Από πότε έχεις να γελάσεις; Ν’ αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να διασκεδάσεις;

Νισάφι πια μ’ αυτήν την κατάθλιψη. Άνοιξε τα παράθυρα, πήγαινε μια βόλτα, δες κόσμο, επικοινώνησε με τους ανθρώπους γύρω σου. Ανανεώσου. Αυτό είναι το νόημα του χωρισμού. Φεύγεις μακριά από κάτι που δε σου ταίριαξε, γεμάτος με μαθήματα, ανανεωμένος κι έτοιμος να δοθείς σε κάτι άλλο, που θα σε κάνει άνθρωπο γεμάτο. Κατάλαβέ το, γιατί στην τελική χρόνο απ’ τη δική σου τη ζωή χάνεις κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ξεφτίλα.

Ναι, είναι ξεφτίλα να χαραμίζεις τις ώρες που σου δίνονται εδώ πάνω για το τίποτα. Είναι λίγες οι ώρες αυτές και θα το μετανιώσεις. Όλα επιτρέπεται να τα χάσεις. Όλα, εκτός από ένα. Την αξιοπρέπειά σου. Δυστυχώς, η δικιά σου έχει πάει περίπατο καιρό τώρα. Βγήκε για τσιγάρα και δε γύρισε ποτέ. Ή ίσως είναι μαζί με τον έρωτά σας που έκανε φτερά. Δεν επιτρέπεται να σέρνεσαι όταν έχεις φτιαχτεί για να στηρίζεσαι στα πόδια σου. Ξεφτιλίζεις την ίδια σου την ύπαρξη, το βλέπεις;

Μεθυσμένα μηνύματα και μαλακίες. Τι τα στέλνεις, αφού ξέρεις ότι δε θα κερδίσεις τίποτα. Γιατί επιμένεις; Ποιο το νόημα να πεις κάτι μέσα στη ζάλη του αλκοόλ; Γιατί δεν έχεις το θάρρος να το διεκδικήσεις νηφάλιος; Να το διεκδικήσεις μ’ όλες σου τις δυνάμεις, να το διεκδικήσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Μα όταν φτάσεις σ’ αυτήν τη ριμάδα την πτώση, τέλος. Τέλος εκεί, στο σημείο εκείνο που πέφτεις και την ίδια στιγμή ξανασηκώνεσαι. Εσύ, λυπάμαι, μα όλο πέφτεις κι όλο δε βρίσκεις πάτο.

Ρωτάς κοινούς σας φίλους για να μάθεις τα νέα κάποιου που προφανώς και δε θέλει να τα ξέρεις. Στην κλίμακα της ξεφτίλας, σε ποιο επίπεδο βρίσκεται η αδιακρισία σου; Μα τι λέω. Αυτό που κάνεις είναι πολύ χειρότερο από απλή αδιακρισία. Επεμβαίνεις στη ζωή κάποιου, που δε σε θέλει σ’ αυτήν. Ναι, έτσι είναι. Αν ήθελε να ξέρεις πώς περνάει θα σε έπαιρνε να σου πει. Δεν έχεις νέα του, γιατί δε θέλει να έχεις. Κανείς δε χάνεται απ’ τη ζωή μας τυχαία, πόσες φορές θα το πούμε ακόμα;

Χρησιμοποιείς δικαιολογίες και ψέματα για να καλύψεις τα λάθη σου. Πόση αδυναμία πια; Γιατί δεν μπορείς να τα παραδεχτείς και να πληρώσεις το τίμημα; Αυτό το κουκούλωμα που με τόση μανία επιδιώκεις είναι που σ’ έχει φτάσει ως εδώ. Θέλει θάρρος η ζωή, ξεκόλλα. Δεν είναι θαρραλέο να επιμένεις στα ίδια και στα ίδια. Ξέρεις, οι άλλοι γύρω σου το βλέπουν. Το βλέπουν και γελάνε μαζί σου. Γελάνε πολύ, ελπίζω σύντομα να τους ακούσεις. Ίσως αυτό σε ταρακουνήσει λιγάκι.

Δεν έχω άλλα να πω. Ήξερες, εξάλλου, από πριν, καλυτέρα από εμένα, πόσο ξεφτιλίζεσαι. Ελπίζω μόνο να ταράχθηκες αρκετά, ώστε να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου ξανά. Ξανά, όπως πριν. Όπως πριν γνωριστείτε.