Μας έπιασε η άνοιξη και ψάχνουμε το μυαλό μας

Θέλετε κι εσείς να φτιάξετε ένα δροσερό κοκτέιλ, ν’ ανέβετε σε μια ταράτσα με θέα στη θάλασσα και να μείνετε εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σας; Προτιμάτε παγωμένες μπίρες σε μια παράλια; Κρασάκι στην ακροθαλασσιά; Δεκτά όλα. Παρατήστε δουλειές, σχολές, υποχρεώσεις, πάρτε μαζί σας τ’ αγαπημένα σας πρόσωπα και φύγαμε. Μπήκε η άνοιξη και ψάχνουμε το μυαλό μας!

Έβγαλε ήλιο και το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι η παραλία. Τι καλά που θα ήταν να ήμασταν τώρα όλοι μαζί σ’ ένα ωραιότατο beach-bar, να κάναμε τις βουτιές μας, να βάζαμε το λαδάκι μας, να παίρναμε χρωματάκι, ν’ ανανεωνόμασταν, ρε παιδί μου. Ν’ ακούγαμε χαλαρή μουσική, να γελούσαμε, πολύ θα γελούσαμε. Εξάλλου, και ποιος δεν ευχαριστιέται το καλοκαίρι με την ψυχή του;

Χτυπάς ακόμη υπερωρίες στη δουλειά; Ποια δουλειά, τι είναι αυτό; Εγώ, πάντως, πιστεύω ότι το καλοκαίρι οι δουλειές έπρεπε όλες να κλείνουν. Μας θέλουν παραγωγικούς, δε μας θέλουν; Ε τότε, ας μας αφήσουν να χαλαρώσουμε και να επιστρέψουμε δριμύτεροι. Τι θέλουν, τέλος πάντως, να πάθουμε καμία κατάθλιψη και μετά να μοιράζουν αναρρωτικές;

Εξεταστική; Εδώ κλαίω, γιατί συμπονώ. Ποιον ακριβώς δουλεύουμε τώρα όταν λέμε ότι θα περάσουμε μαθήματα; Ποιος ήταν τόσο διάνοια, ώστε να βάλει εξεταστική τον Ιούνιο; Δηλαδή, εμείς άνθρωποι δεν είμαστε; Να μην πάμε για έναν καφέ τώρα που έφτιαξε ο καιρός; Να μη βγούμε λίγο να ξενυχτίσουμε τώρα που είμαστε πάνω στα νιάτα μας και μπορούμε; Τι θέλετε να πάθουμε υπερκόπωση; Κι αναρωτιέται η μανά μου μετά, γιατί δεν παίρνω πτυχίο.

Βασικά αναρωτιέμαι κι εγώ, πώς κάποιοι αντέχουν όντως αυτήν την κατάσταση. Πώς μπορούν και μένουν κλεισμένοι σ’ ένα γραφείο χωρίς να τρελαίνονται. Ή μάλλον, το έθεσα λάθος. Στο γραφείο θα μείνεις, τι θα κάνεις; Θα χάσεις τη δουλειά σου; Μην κοιτάτε που παραληρούσα πριν, ξέρω ότι οι δουλειές δε σταματάνε το καλοκαίρι. Κι επανέρχομαι, μένουν στο γραφείο και καλά κάνουν. Αλλά πώς μπορούν να είναι συγκεντρωμένοι; Πώς γίνεται να μη ζωγραφίζουν κοχυλάκια κι ομπρελίτσες παντού;

Την ίδια απορία έχω και για τους συμφοιτητές μου. Βασικά, για όλους τους φοιτητές που βρίσκουν κουράγιο και διαβάζουν τέτοια εποχή. Συγγνώμη, εσάς δηλαδή δε σας ενοχλεί ο καύσωνας; Δεν έχετε χαλιά να πλύνετε και ντουλάπες να μαζέψετε; Λίγες μέρες έχει που έφυγε ο χειμώνας, προλάβατε και τα μαζέψατε όλα; Και θα το ξαναπώ, εσείς κοχυλάκια κι ομπρελίτσες δε ζωγραφίζετε;

Γενικά όλους αυτούς τους θεωρώ υπεράνθρωπους. Όπως, επίσης, υπεράνθρωπους θεωρώ κι εκείνους που τέτοια εποχή κοπανιούνται στα γυμναστήρια για να κάνουν λέει «κορμί για την παράλια». Δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό. Τα άλλα κορμιά, δηλαδή, δεν είναι για την παράλια; Βρε, πάτε καλά; Παγωτό δεν τρωτέ; Βάφλα; Ποτό δεν πίνετε; Και πώς χαίρεστε το καλοκαίρι; Μόνο με κοιλιακούς; Είναι δυνατόν, μες στον καύσωνα, εσείς να τρέχετε και να ιδρώνετε και να ζεσταίνεστε ακόμη περισσότερο;

Το καλοκαίρι θέλει το νησί του. Θέλει την παραλία του, το ταβερνάκι του, την ταράτσα του, το μπαράκι του. Θέλει γέλια, χορό, μουσικές και καλή παρέα. Ανθρώπους έξω καρδιά, θετικούς, χαμογελαστούς, με χιούμορ. Θέλει θερινό σινεμά, φεστιβάλ, συναυλίες. Θέλει το παγωτό του, θέλει το κοκτέιλ του, θέλει το φρέσκο χυμό του.

Συνοψίζοντας; Θέλω άδεια! Άδεια απ’ τη δουλειά, απ’ τις υποχρεώσεις, απ’ τα πάντα! Ούτε σε εσένα δίνουν, όμως, ε; Ούτε σε εμένα, μαζί θα λιώσουμε, φιλέ μου. Εσύ, τουλάχιστον, ελπίζω να ‘σαι από εκείνους που μπορούν να συγκεντρωθούν, όσο εγώ θα ζωγραφίζω κοχυλάκια κι ομπρελίτσες, φλερτάροντας με την απόλυση!