Μετανιώνουμε για τις ευκαιρίες που δεν αρπάξαμε

Για εκείνα τα «όχι» που είπαμε, για εκείνα τα «δε θέλω» που ξεστομίσαμε, ενώ η καρδιά μας χτυπούσε τόσο δυνατά, ναι, γι’ αυτά μετανιώνουμε ακόμα. Για εκείνα τα «δεν μπορώ», τα «δεν είναι σωστό», γι’ αυτά αναστενάζουμε ακόμα στη θύμησή τους. Για όλες αυτές τις φορές που η λογική μπήκε μπροστά, για τις φορές που κάναμε «αυτό που πρέπει», για αυτές ξενυχτάμε. Να ήμασταν λίγο πιο αυθόρμητοι, να μη φοβόμασταν να ζήσουμε, να μη μας ένοιαζε αν θα κάναμε λάθη.

Ζηλεύουμε αυτούς που αρπάζουν αμέσως κάθε ευκαιρία. Ζηλεύουμε γιατί εμείς σκεφτόμαστε τα πράγματα ξανά και ξανά, μέχρι που φτάνουμε σ’ ένα σημείο τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλουμε και τι όχι. Πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Και κάπως έτσι χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε εμπειρίες, χάνουμε ανθρώπους. Και χτυπάμε μετά το ξερό μας το κεφάλι στον τοίχο που στο κάτω-κάτω σε τίποτα δε μας έφταιξε.

Τα βάζουμε με τον εαυτό μας που δεν έχει μάθει ακόμα πώς να είναι ευτυχισμένος. Δεν έχει μάθει να αγαπάει τον ίδιο, να τον προστατεύει, να είναι οι δικές του ανάγκες προτεραιότητα. Δεν έχει μάθει να ρισκάρει, να αρπάζει κάθε ευκαιρία που του δίνεται, να ζει με τους δικούς του κανόνες. Πάντα κάποιον άλλον προστατεύει, για κάποιον άλλον κάνει κάτι καλό, για κάποιον άλλο δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Και κουράζεται, ναι, κουράζεται πολύ, μα έτσι έχει μάθει να κάνει τα πράγματα.

Και μετρώντας τις ευκαιρίες που χάσαμε, καταλαβαίνουμε πόσο δειλοί είμαστε. Πόσο πολύ φοβόμαστε να αφεθούμε, να νιώσουμε κάτι διαφορετικό, να κάνουμε κάτι μη συνηθισμένο. Φοβόμαστε να ρισκάρουμε, δεν μπαίνουμε καν στο παιχνίδι για να μην τα χάσουμε όλα και τελικά μένουμε με εκείνα που δε θελήσαμε ποτέ. Παραπονιόμαστε για την κατάστασή μας, ενώ είμαστε εμείς εκείνοι που μας έφεραν στη θέση αυτή. Κάνουμε τα πάντα να φαίνονται τόσο δύσκολα, απλά και μόνο επειδή πλημμυρίζουμε το κεφάλι μας με «αν», «ίσως» και «γιατί».

Και με μια δεύτερη σκέψη, συνειδητοποιούμε πως είναι πολλές οι ευκαιρίες που χάσαμε απλά και μόνο επειδή είμαστε εγωιστές. Απλά και μόνο επειδή θέλαμε να διαλέξουμε αυτό που θα μας δικαίωνε, αυτό που θα μας εξυψώνει ίσως στα μάτια κάποιου κι όχι αυτό που απλώς θα μας έκανε πραγματικά χαρούμενους. Χάσαμε ευκαιρίες από ξεροκεφαλιά, από πείσμα, απ’ το τίποτα. Καλά να πάθουμε. Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε την καρδιά μας.

Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω είναι βέβαιο ότι θα αρπάζαμε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κάθε μα κάθε ευκαιρία που μας είχε δοθεί. Θα τρέχαμε πίσω τους σαν λυσσασμένοι, με μοναδικό στόχο να μη χάσουμε καμία. Θα ήμασταν πιο τολμηροί, πιο θαρραλέοι, ίσως να ήμασταν άλλοι άνθρωποι. Ναι, θα ήμασταν άλλοι γιατί έχουμε κάνει λάθη κι έχουμε μάθει από αυτά. Θα ήμασταν εκείνοι που αγαπάνε τον εαυτό τους, αγαπάνε να εξελίσσονται, αγαπάνε να ζουν εμπειρίες.

Είναι βασανιστικό να σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μας αν είχαμε επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο. Φανταζόμαστε ότι θα ήμασταν πιο καθαροί με τη συνείδησή μας, επειδή τουλάχιστον θα είχαμε δοκιμάσει αυτό που πραγματικά θέλουμε, είτε μας είχε βγει σε καλό είτε όχι.

Θα ήμασταν πιο υγιείς, χωρίς απωθημένα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αμφιβολίες. Θα κοιμόμασταν πιο ήρεμοι τα βράδια, δε θα είχαμε να μετανιώσουμε για κάτι. Ολοκληρωμένοι∙ ίσως είναι αυτή η λέξη που ψάχνω. Θα ήμασταν άνθρωποι ολοκληρωμένοι, άνθρωποι που έχουν ζήσει όσα περισσότερα μπορούν, έχουν κάνει από την πιο μικρή βλακεία ως την πιο καλή πράξη, έχουν ζήσει τα πάντα στο μάξιμουμ.

Είναι κρίμα, λοιπόν, να μας φεύγουν οι ευκαιρίες μέσα απ’ τα χέρια. Είναι κρίμα να ξέρουμε ότι βαθιά μέσα μας θέλουμε πολύ, αλλά να μας επηρεάζει κάτι άλλο και να πράττουμε το ακριβώς αντίθετο. Είναι κρίμα να αφήνουμε τη ζωή μας να εξατμίζεται.