Οι φίλοι που μας βάζουν να διαλέξουμε ανάμεσα σ' εκείνους και τον άνθρωπό μας

Είναι σίγουρα δύσκολο να είσαι ταυτόχρονα και καλός σύντροφος και καλός φίλος. Οι ανθρώπινες σχέσεις, βλέπεις, χρειάζονται χρόνο και, δυστυχώς, αυτός είναι πολύ περιορισμένος. Τρέχεις να ισορροπήσεις μεταξύ της κοινωνικής σου ζωής, της προσωπικής σου ζωής, των επαγγελματικών υποχρεώσεών σου, όλα μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο. Και τελικά δε μένει χρόνος καθαρά για εσένα. Δεν πειράζει που καμιά φορά δεν τα καταφέρνεις, δεν έχεις υπερδυνάμεις. Δεν πειράζει που νιώθεις να πνίγεσαι, είναι ανθρώπινο.

Όλοι έχουμε περάσει από πιεσμένες μέρες, εβδομάδες, μήνες, άλλοι ακόμη και χρόνια. Οι πιο τυχεροί είχαν δίπλα τους άτομα που έδειξαν κατανόηση. Άτομα που τους στάθηκαν, που πήραν λίγο απ’ το βάρος που κουβαλούσαν, απ’ το άγχος που τους έπνιγε. Άτομα που ποτέ δεν ξεστόμισαν αυτό το τόσο ενοχλητικό «Χάθηκες», γιατί ήξεραν πόσο πολύ κάτι τέτοιο θα τους πλήγωνε, ήξεραν ότι θα τους αδικούσε.

Τέτοια άτομα, όμως, που μπορούν να μπουν έστω για λίγο στη θέση σου, σπανίζουν. Κι οι περισσότεροι που βίωσαν μια τέτοια κατάσταση, δεν πιέστηκαν τόσο απ’ την ίδια την κατάσταση, όσο απ’ τις απαιτήσεις των ανθρώπων γύρω τους. Και κάπου εδώ σκάει μια κατηγορία φίλων που, αντί να σε βοηθούν, διπλασιάζουν το βάρος σου. Είναι εκείνοι που θα σου πουν, αν όχι ξεκάθαρα, τότε με το δικό τους τρόπο, να διαλέξεις ανάμεσα σ’ εκείνους και την υπόλοιπη ζωή σου.

Κι επειδή συνήθως στα επαγγελματικά σου δεν μπορούν ν’ ανακατευτούν και πολύ -δεδομένου ότι το να σου πουν να τα παρατήσεις όλα, παραπάει- το βάρος πέφτει στο άλλο πρόσωπο που έχεις δίπλα σου. Ο σύντροφός σου φαίνεται να κλέβει το χρόνο που περνούσες μαζί τους. Θα πας για τους μισούς καφέδες, τις μισές βόλτες, όλα είναι μισά. Μισά γιατί μοιράζεις τη ζωή σου πλέον σε δύο μεγάλα τμήματα, εξίσου σημαντικά για ‘σένα. Αδύνατον να διαλέξεις το ένα απ’ τα δύο.

Αδύνατον, μα κι αδιανόητο να σου ζητηθεί. Ο φίλος που θα ξεκινήσει τα παράπονα για τον περιορισμένο χρόνο που έχεις πλέον γι’ αυτόν, ενώ γνωρίζει πόσο πιέζεσαι, δεν πρέπει να ‘ναι και πολύ φίλος. Είναι καραεγωίσταρος θαρρώ και θα τολμήσω να πω και παρτάκιας. Παράπονα του τύπου «χθες βγήκες μ’ αυτόν, κι όχι μ’ εμάς» δε χωράνε στις ενήλικες σχέσεις. Μου θυμίζει κάτι τσακωμούς που ρίχναμε στο δημοτικό για το ποιος σ’ έχει «πιο πολύ» φίλο.

Οι φιλίες δε γίνονται δυνατές απλά και μόνο επειδή δυο άτομα περνάνε όλη τη μέρα μαζί. Οι φιλίες δοκιμάζονται σε ώρες ανάγκης. Είναι εκείνο το τηλεφώνημα που θα σου κάνει ο φίλος σου μέσα στα άγρια χαράματα, για να σου πει ότι δεν είναι καλά, κι εσύ  θα τα παρατήσεις όλα να πας να τον βρεις. Θα τα παρατήσεις όλα, ναι, κι ας κοιμάται δίπλα σου ο σύντροφός σου.

Δεν πειράζει που δεν πήγες σ’ εκείνο το πάρτι, αν τρέξεις τώρα. Δεν πειράζει που δεν πήγατε σινεμά την Τετάρτη, αν παίρνεις κάθε μέρα τηλέφωνο να μάθεις τα νέα του. Δεν πειράζει που δε γίνεσαι κομμάτια κάθε μέρα τρέχοντας να τα προλάβεις όλα, μα γίνεσαι χίλια κομμάτια όταν όντως σε χρειαστεί.

Αν οι φίλοι μας δεν μπορούν να εκτιμήσουν αυτά τα, ίσως λίγα για κάποιους, αλλά σίγουρα πολύτιμα, που κάνουμε γι’ αυτούς, τότε ποιος μπορεί; Αν είναι οι φίλοι μας αυτοί που μας βάζουν να διαλέξουμε ανάμεσα σ’ εκείνους και την προσωπική μας ζωή, τότε τι σόι φίλοι είναι αυτοί;

Δεν αναφέρομαι στην περίπτωση που έχεις βρει γκόμενο και τα γράφεις όλα, λέω μόνο για τις φορές που μοιράζεις όσο καλύτερα μπορείς το χρόνο σου, μα δεν το εκτιμάει κανείς. Αυτές τις φορές η πίεση τελικά είναι περισσότερο ψυχολογική, παρά σωματική.

Να μην καταλάβει τα παράπονά τους ο σύντροφός μας και τον φέρουμε σε δύσκολη θέση, να ικανοποιήσουμε και τα αιτήματα αυτών, να είμαστε εντάξει και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας κι η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από εμάς. Για να μην τη δούμε, λοιπόν, να μας χαιρετάει όταν πια θα ‘ναι αργά, πρέπει να πάρουμε αποφάσεις που θα μας βγάλουν απ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Κι αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν, ας μείνουν με παράπονα. Πρώτα, να τα βρούμε με τον εαυτό μας.