Όσα δε βλέπουν τα πολλά μάτια, το ερωτεύονται τα δικά μας

Δεν πρέπει να είναι λίγες οι φορές που ακούμε αυτό το κλασικό, θα έλεγα, πλέον «Μα καλά, τι του βρήκε;» ή τ’ άλλο το «Τι κάνει αυτός μ’ αυτή;». Οι κακίες μας αυτή τη φορά στοχεύουν κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση του άλλου ατόμου, την οποία εμείς βρίσκουμε μάλλον αδιάφορη και ίσως και καμιά φορά το χαρακτήρα του, ο οποίος και πάλι μας φαίνεται κάπως γκρίζος. Όπως και να ‘χει, εμείς δε θα βγαίναμε μ’ αυτό το άτομο ακόμα κι αν ήταν η μονή μας επιλογή.

Και κάπως έτσι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό τελικά που ερωτευόμαστε στον άνθρωπο που επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας. Τι είναι αυτό που προκαλεί το ξακουστό «κλικ» και τι αυτό που το διατηρεί. Γιατί αυτόν τον ένα μέσα από εκατομμύρια άλλους; Γιατί μόνο εκείνη μέσα απ’ όλο το πλήθος; Τι μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε όνειρα, στιγμές, συναισθήματα με κάποιον που μέχρι χθες μπορεί και να μας ήταν απλά ένας άγνωστος, αλλά σήμερα έγινε ο κόσμος μας όλος;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ερωτευόμαστε την εξωτερική εμφάνιση του άλλου. Όχι, η ομορφιά δεν κάνει το κλικ. Μπορεί βεβαίως να παίξει σημαντικό ρολό, αφού, κακά τα ψέματα, τις περισσότερες φορές αυτή μας τραβάει τη προσοχή, αυτή αρχικά μας ελκύει ή όχι. Με λίγα λόγια, αυτή είναι που ξυπνά τον ενθουσιασμό μας, αλλά τίποτα παραπάνω. Κι ο ενθουσιασμός όσο εύκολα έρχεται, άλλο τόσο εύκολα φεύγει. Δεν είναι συνώνυμο του έρωτα.

Κι η σκέψη μου με οδηγεί τώρα σ’ όμορφους ανθρώπους που όμως είναι μόνοι, κάνοντάς μου έτσι ακόμα πιο εύκολο να αποκλείσω την εξωτερική εμφάνιση ως απάντηση στο ερώτημά μας. Όμορφοι άνθρωποι μ’ άσχημο χαρακτήρα. Αυτό είναι, χαρακτήρες ερωτευόμαστε. Γι’ αυτό εξάλλου κι άτομα που εμείς θα χαρακτηρίζαμε εξωτερικά άσχημα έχουν βρει το άλλο τους μισό. Γιατί απλά έχουν όμορφο χαρακτήρα, όμορφη ψυχή.

«Α, ναι; Χαρακτήρες; Είσαι σοβαρή;», φωνάζει τώρα το μυαλό μου που πάλι βγάζει άκυρη την απάντησή μου. «Και τι γίνεται τότε μ’ αυτούς τους δύστροπους ανθρώπους, αυτούς που εμείς δε θα αντέχαμε; Αυτούς που εσένα σ’ εκνευρίζουν τόσο πολύ. Γιατί υπάρχει ένα άτομο που τους καταλαβαίνει και δε θέλει να τους χάσει; Τρελό είναι; Κι εξάλλου και ποιος δεν έχει τις παραξενιές του, που υπό λογικές συνθήκες κουράζουν οποιονδήποτε μας πλησιάσει;»

Έχοντας αποκλείσει εξωτερική εμφάνιση και χαρακτήρα, δεν έχω παρά μία ακόμη επιλογή. Καταλήγω έτσι στο ότι ερωτευόμαστε τελικά πράγματα που ο άλλος κρατούσε κρυφά, μα εμείς εντοπίσαμε. Μικρές κινήσεις, ακατανόητες εκφράσεις, συνήθειες διαφορετικές. Ερωτευόμαστε στον άλλο πράγματα που μόνο εμείς έχουμε παρατηρήσει σ’ αυτόν. Με άλλα λόγια, αυτά που δεν μπορούν να δουν τα πολλά τα μάτια, τα ερωτεύονται τα δικά μας.

Κι όσο περίεργο κι αν ακούγεται, όσο υπερβολικό, όσο απίθανο, τόσο οικείο θα το νιώσουμε αν αναλογιστούμε για λίγο τα πράγματα που μας κρατάνε κοντά στο ταίρι μας και που δε θα τ’ αλλάζαμε με τίποτα. Δεν είναι όντως αυτά τα «κρυφά» που έχουν κάνει τι διαφορά; Δεν είναι κάτι διαφορετικό που είδαμε σ’ αυτό το άτομο, κάτι που οι άλλοι δεν το έχουν δει και εμείς αισθανόμαστε τόσο τυχεροί που το παρατηρήσαμε πρώτοι;

Κι αυτά τα «κρυφά» μπορεί να ‘ναι τόσο διαφορετικά από περίπτωση σε περίπτωση. Μπορεί να ‘ναι μεγάλα, όπως η καλοσύνη που βγάζει ένας άνθρωπος που στον κόσμο δείχνει μόνο το σκληρό του πρόσωπο. Μπορεί να ‘ναι όμως και μικρά, όπως οι εκφράσεις ενός ατόμου που μόνο εμείς μπορούμε να ερμηνεύσουμε με τόση ευκολία. Όπως και να ‘χει, είναι πράγματα που μόνο εμείς έχουμε εντοπίσει, πράγματα που μόνο το ζευγάρι αυτό μοιράζεται.

Και γι’ αυτό νιώθουμε το άτομο αυτό τόσο δικό μας. Γιατί το διαβάζουμε και μας διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο. Γιατί έχει αυτό το «κάτι άλλο» που μας μάγεψε, που μας τάραξε, που μας ξύπνησε και μας έβαλε σε περιπέτειες. Και το ωραίο είναι ότι αυτά τα «κρυφά» δε μας τα εξήγησε ποτέ, δε μιλήσαμε ποτέ γι’ αυτά. Απλά για εμάς δεν υπήρξαν ποτέ κρυφά γιατί τα είδαμε με τη μια. Εξάλλου, είναι μαγεία ο ερωτάς, είναι μαγεία ο τρόπος που δυο άνθρωποι μπορεί να δέσουν, μπορούν να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.

Κι όταν όλοι ρωτάνε τι μας τράβηξε σ’ αυτό το άτομο, εμείς ξέρουμε μα δεν απαντάμε γιατί δε θα καταλάβουν. Και στην τελική, δε θέλουμε να το δει κανείς άλλος αυτό που πρώτοι είδαμε.  Κανείς να μην καταλάβει τι μας έχει τραβήξει στο άτομο αυτό και τον τραβήξει μετά κι αυτόν κι έχουμε μπλεξίματα! Κανείς να μην μπορεί να μπει στη θέση μας. Κανείς να μην καταλαβαίνει τον άνθρωπό μας, όπως εμείς.