Όταν ξέρουμε τι θέλουμε δεν κάνουμε δεύτερες σκέψεις

Είναι κι αυτά τα «αν», τα «ίσως», τα «γιατί όχι» που μας στοιχειώνουν και κάνουν δύσκολα τα βράδια μας. Είναι οι δικοί μας δαίμονες που μας ταλαιπωρούν, μας κουράζουν, μας κάνουν να αμφιβάλουμε για τα πάντα. Δευτέρες σκέψεις που τρυπώνουν στο μυαλό μας και δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε. Μας στερούν, όχι μόνο τον ύπνο μας, αλλά πολλές φορές και την ευτυχία μας.

Και οι δαίμονές μας αυτοί έχουν όνομα, επίθετο, διεύθυνση και κινητό. Κι αυτό είναι που τους κάνει και τόσο επικίνδυνους. Ξέρεις πού να τους βρεις και κάτι βράδια ζόρικα ούτε που προλαβαίνεις να καταλάβεις πως έφτασες πάλι σ’ αυτούς. Και τα πρωινά εύχεσαι να μπορούσες να σεβαστείς τις επιλογές που έχεις κάνει, χωρίς να αμφιβάλεις, χωρίς να κάνεις ώρες-ώρες αυτές τις ριμάδες τις δεύτερες σκέψεις.

Και βάζω μια παύση κι έρχομαι τώρα να εξηγήσω. Έχεις τη σχέση σου, έχεις τη ζωή σου, τους ρυθμούς σου. Δηλώνεις ευτυχισμένος ή έστω χαρούμενος. Ικανοποιημένος, τέλος πάντων, μ’ όσα έχεις και κυρίως με τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Έχεις κάνει τις επιλογές σου, έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και τώρα απολαμβάνεις την ηρεμία σου. Την ηρεμία που πηγάζει από το γεγονός ότι εσύ και μόνο εσύ ορίζεις τη ζωή σου.

Και ξαφνικά τα πάντα γκρεμίζονται κι εσύ γεμίζεις αμφιβολίες. Κάποιος εμφανίζεται και σου δημιουργεί ανασφάλεια. Όντως θες αυτό που έχεις; Είτε πρόκειται για κάποιον άνθρωπο από το παρελθόν σου, είτε για κάτι νέο που προέκυψε τώρα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τρυπώνουν αυτά τα «αν» στο μυαλό σου κι αν τρυπώσουν άντε μετά να τα βγάλεις. Και δε μένουν μόνο στο μυαλό σου, επεκτείνονται στη ζωή σου όλη, είναι εκεί σε κάθε επιλογή σου.

«Ίσως έχω κάνει λάθος. Μπορεί μ’ αυτό τον άνθρωπο να ήμασταν πιο ευτυχισμένοι», σκέφτεσαι, λες και μετριέται η ευτυχία. «Ίσως η ζωή μου να ήταν καλύτερη κοντά του» και τέλος δεν υπάρχει σ’ αυτές τις δεύτερες σκέψεις. Όπου κι αν καταλήξεις, ό,τι απόφαση κι αν πάρεις, ένα είναι το σίγουρο. Όταν όντως ξέρουμε τι θέλουμε, δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες σκέψεις. Αυτές τις δεύτερες επιλογές δεν τις βλέπουμε καν, δεν μπορούμε να τις εντοπίσουμε.

Όταν αγαπάμε αυτό που έχουμε, όταν το θέλουμε και το εκτιμάμε, μας φαίνεται αδιανόητο να το αλλάξουμε. Πώς είναι δυνατόν να μπορέσουμε να ζήσουμε μακριά από αυτό; Πώς γίνεται κάτι άλλο να πάρει τη θέση του; Όταν έχεις αυτό που θες, δεν το αφήνεις να φύγει, σωστά; Όποιος κι αν σε πλησιάσει, όποια κι αν σε προσεγγίσει, γι’ εσένα δεν έχει καμία σημασία. Σου μιλάνε, μα εσύ σκέφτεσαι πότε θα πάρεις αγκαλιά τον άνθρωπό σου.

Αν γεμίζουμε αμφιβολίες, σημαίνει ότι πότε δεν υπήρξαμε πραγματικά ευτυχισμένοι. Ίσως περνούσαμε καλά, ίσως και να είχαμε βολευτεί αλλά, όχι, η ευτυχία είναι άλλο πράγμα. Την ευτυχία δεν τη βρίσκεις σε κάθε πρόσωπο. Τη βρίσκεις αποκλειστικά και μόνο σ’ ένα, κι όταν τη βρεις είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι αυτή που δεν την αφήνεις να φύγει. Ανασφάλειες, ίσως και αν δεν έχουν χώρο στο μυαλό ενός ευτυχισμένου ανθρώπου.

Και θα σε προλάβω πριν μου πεις ότι άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, δεύτερες σκέψεις λογικό είναι να έχουμε. Λάθος επιλογές θα κάνουμε, δεύτερες σκέψεις θα έχουμε, δε διαφωνώ. Οι δεύτερες, όμως, αυτές σκέψεις δεν μπορούν να είναι τέτοιες που να αναιρούν τα πάντα. Δε γίνεται να σε οδηγούν στο ν’ απομακρυνθείς από τον άνθρωπο σου. Αν το κάνουν, τότε ποτέ δεν τον είχες βρει. Αν εύκολα μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου χωρίς τον άνθρωπο που τόσο καιρό τη μοιραζόσουν, τότε ποτέ δεν τον ήθελες πραγματικά.

Και κάτι τελευταίο. Μη βαφτίζουμε την ήσυχη ζωή μας ευτυχισμένη απλά και μόνο επειδή δεν έχει εντάσεις. Ευτυχισμένοι θα είμαστε όταν αυτό που θ’ έχουμε θα ταυτίζεται μ’ αυτό που όντως θα θέλουμε.  Και τότε η ευτυχία θα φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά.

Θα κάνει μπαμ, ρε παιδάκι μου!