Όταν οι φίλοι μας φεύγουν στο εξωτερικό αγχωνόμαστε για τη ζωή μας

Είναι αλήθεια πως η απόσταση είναι μία απ’ τις πιο γερές δοκιμασίες στις οποίες μπορεί να υποβληθεί μια φιλία. Αποδεικνύει, αν είχες στο πλάι σου αυτόν που μέχρι τώρα αποκαλούσες φίλο σου από απλή συνήθεια, από ανάγκη ή από αληθινή αγάπη. Συμβαίνει μ’ όλες τις ανθρώπινες σχέσεις, σωστά; Η απόσταση τεστάρει τα πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Τόσοι και τόσοι χάθηκαν απ’ τη ζωή μας, επειδή μας έφαγε η απόσταση ή καλύτερα επειδή αφήσαμε να μας φάει.

Μιλώντας για φιλίες κι απόσταση, μέχρι τώρα το πρώτο που μου ερχόταν στο μυαλό, ήταν οι σπουδές σε διαφορετικές πόλεις. Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο χωρίζει άτομα αυτοκόλλητα, φίλους  παιδικούς που θα φανεί αν η φιλία τους είναι από εκείνες που αντέχουν μια ζωή ή αν απλώς σε λίγες μόνο μέρες θα έχουν ήδη χαθεί. Θεωρούσα, λοιπόν, αυτή την περίοδο μία απ’ τις πιο δύσκολες για κάθε φιλία, μα τώρα είναι καιρός ν’ αναθεωρήσουμε.

Η είσοδος στο πανεπιστήμιο είναι μια περίοδος ξεκαθαρίσματος και ξεμπερδέματος. Κρατάμε επαφές μ’ όσους πραγματικά θέλουμε στη ζωή μας και προσθέτουμε σ’ αυτή νέα άτομα που ίσως και να της δίνουν άλλο χρώμα. Όπως και να’ χει, στα χρόνια αυτά θα έχουμε πλέον διαμορφώσει τον κύκλο μας κι όσοι είναι μέσα σ’ αυτόν, είναι όντως πολύτιμοι. Τελειώνοντας τις σπουδές μας, όσους φίλους ήταν να αποκτήσουμε, τους αποκτήσαμε, τώρα δύσκολα θ’ αποκαλέσουμε κάποιον, φίλο μας.

Κι εδώ, σ’ αυτήν την περίοδο που ο καθένας κάνει τα πρώτα βήματά του, ψάχνοντας τις ισορροπίες του και κυνηγώντας τα όνειρά του, σκάει η πιο δυνατή, ίσως, βόμβα μεταξύ φίλων. «Το πήρα απόφαση. Θα πάω τελικά μόνιμα στο εξωτερικό». Έτσι σου είπε κάποιος φίλος ή έτσι του είπες εσύ, και ξαφνικά ένιωσες να βρίσκεσαι στο μηδέν και οι αποστάσεις να σπάνε πάλι κάθε κοντέρ. Εδώ είναι που θα δοκιμαστούν όλα.

Αυτή τη φορά δεν είναι μόνο η απόσταση που σε προβληματίζει. Γι’ αυτήν, εξάλλου, δεν έχω να προσθέσω και πολλά. Όσα έχεις νιώσει σε φέρνουν σε θέση να γνωρίζεις καλά όλα τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν. Άγχος και φόβος μήπως χάσεις κάποιο πολύτιμο πρόσωπο απ’ τη ζωή σου, αγωνία για το αν το πρόσωπο αυτό θα καταφέρει να προσαρμοστεί εκεί και να σταθεί στα πόδια του, αδυναμία που δε θα μπορείς να το βοηθάς όπως πριν κι ανυπομονησία για το πότε θα το ξαναδείς, κι ας μην έχει φύγει καλά-καλά ακόμη.

«Θ’ αντέξουμε, δε θ’ αντέξουμε» σκέφτεσαι ξανά και ξανά. Συνειδητοποιείς όμως ότι η φιλία σας δεν είναι χθεσινή. Φυσικά και θ’ αντέξετε, τόσα και τόσα έχετε περάσει για να φτάσετε ως εδώ. Δεν είστε στη φάση που έχετε ανάγκη να μιλάτε κάθε μέρα για το τίποτα. Τώρα θα σηκώσετε το ακουστικό, θα πείτε «Έγινε αυτό. Θέλω βοήθεια» και θα έχετε κάποιον να σας στηρίξει κι ας μην ξέρει τι φάγατε χθες. Αυτό είναι που τελικά αξίζει και πρέπει να λέγεται φιλία.

Κι αφού κάπως έτσι καθησυχάζουμε τον εαυτό μας, και πολύ καλά κάνουμε δηλαδή, αυτή η βόμβα που έχει σκάσει, έχει ανοίξει κι άλλες πληγές. Εμείς τι θα κάνουμε με τη ζωή μας; Σκάνε από παντού ερωτηματικά. Ξέρουμε το επόμενο βήμα ή περπατάμε στα τυφλά; Ο φίλος μας είναι παράδειγμα για μας. Παράδειγμα, όχι επειδή έφυγε στο εξωτερικό, αλλά γιατί πήρε τη ζωή στα χέρια του. Ζύγισε τις επιλογές του κι ακολουθήσε αυτή που του ταίριαζε πιο πολύ, όσο κι αν του στοίχισε το κόστος. Εμείς έχουμε το θάρρος να κάνουμε το ίδιο;

Οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει πλέον να είναι δίπλα μας, είναι τόσο μα τόσο δίπλα μας, ώστε είναι λογικό κάθε απόφασή τους να τη θεωρούμε και δική μας και να μας επηρεάζει. Ένα τέτοιο βήμα για το φίλο μας, θα ήταν αδύνατον να μη βάλει κι εμάς τους ίδιους σε σκέψεις. Ακόμη κι αν έχουμε κάνει τα σχέδιά μας, έχουμε βάλει στόχους κι έχουμε οργανώσει τη ζωή μας, μια επανεξέταση θα την κάνουμε καλού-κακού.

Αν είμαστε όμως λίγο πιο χύμα, δεν ξέρουμε τι θέλουμε και τι κυνηγάμε, ο πανικός ίσως και να μην είναι απίθανο σενάριο. Τη στιγμή αυτή που έσκασε η βόμβα, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είμαστε πια παιδιά, τέτοιες αποφάσεις δεν τις παίρνουν πάρα μόνο παιδιά. Μεγαλώσαμε και πρέπει να ωριμάσουμε. Είμαστε υπεύθυνοι, όχι μόνο για τις επιλογές μας, μα και γι’ αυτά που αποφασίζουμε να μην επιλέξουμε.

Καθετί έχει το κόστος του και, καλώς ή κακώς, αυτό που θα κάνεις ή δε θα κάνεις τώρα μπορεί να έχει τέτοιο κόστος που να το ξεπληρώνεις μια ολόκληρη ζωή. Είναι ίσως άδικο μία επιλογή να μπορεί να καθορίσει μια ολόκληρη ζωή, αλλά έτσι είναι. Κι η στιγμή που θα το συνειδητοποιήσεις, είναι η στιγμή που θα πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και θα παύσεις κάθε επιπολαιότητα.