Την τρέλα που μου έλειπε τη βρήκα σε σένα

Σιγά-σιγά ανακαλύπτω έναν ακόμη εαυτό μου μαζί σου. Μου βγάζεις στην επιφάνεια πράγματα, που ούτε εγώ ήξερα για μένα. Στοιχεία που με εκπλήσσουν, στοιχεία που ήμουν σίγουρη πως δεν έχω. Στοιχεία που με συμπληρώνουν σαν άνθρωπο, δε νιώθω μισή πια. Και μ’ αρέσει, μ’ αρέσει πολύ αυτό. Μ’ αρέσει αυτό που γίνομαι κοντά σου. Μ’ αρέσει αυτό που κανείς άλλος δεν έχει δει σε μένα, αυτό που μόνο εσύ ξέρεις.

Κι απ’ όλα αυτά που μου έχεις μάθει, εγώ διαλέγω να μιλήσω για την τρέλα. Την τρέλα που ποτέ δεν είχα και ξαφνικά απέκτησα, όταν μπήκες στη ζωή μου. Θυμάσαι πώς μπήκες στη ζωή μου; Τη γνωριμία μας σε καμία περίπτωση δεν τη λες φυσιολογική. Από τότε φαινόταν το πράγμα. Έπρεπε να ‘χα καταλάβει ότι ήρθες για ν’ ανατρέψεις τα πάντα. Όχι, ότι θ’ άλλαζα κάτι, μην κοροϊδευόμαστε. Και πάλι όλα έτσι θα τα ήθελα.

Προσέθεσες χρώμα και ζωντάνια στην καθημερινότητά μου. Τώρα πια μόνο μουντή δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τη ζωή μου. Είναι γεμάτη ανατροπές, πράγματα πρωτότυπα, ιδέες. Όλο και κάτι διαφορετικό έρχεται από εκεί που δεν το περιμένω. Ή μάλλον, εσύ το φέρνεις. Εσύ που δεν είσαι άνθρωπος λογικός. Κυνηγάς πάντα το αδύνατο και κάπως μαγικά, το κάνεις δικό σου.

Εγώ δεν ήμουν τέτοιος άνθρωπος. Εγώ ζύγιζα πάντα τις επιλογές μου. Κι από τότε που ήρθες θέλω, σκέφτομαι και κάνω πράγματα τρελά, πράγματα που αποφασίζω μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι τα πόδια μου πατάνε πλέον γερά στη γη, νιώθω ότι μαζί απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο απ’ την επιφάνειά της. Παραδόξως, δε φοβάμαι. Αντιθέτως, μ’ αρέσει κιόλας.

Πράγματα που δεν πίστευα ότι θα τολμούσα ποτέ, τα έχω ήδη τολμήσει μαζί σου. Δεν ξέρω, αν μπορείς να μου προσφέρεις κάτι μεγαλύτερο απ’ αυτό. Κάτι μεγαλύτερο απ’ το να ξεπερνάω μέρα με τη μέρα τον ίδιο μου τον εαυτό. Κοντά σου ανακαλύπτω έναν άλλο κόσμο. Πιο αυθόρμητο, πιο αληθινό, πιο χαλαρό. Έναν κόσμο που μου έχει ταιριάξει απίστευτα πολύ και δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω να σ’ ευχαριστήσω γι’ αυτό το δώρο.

Δεν είναι εύκολο να ξυπνήσεις ένα πρωί και να πεις ότι σήμερα, έτσι για αλλαγή, θα τα κάνεις όλα αντίθετα. Είναι τρέλα. Ναι, εγώ το λέω τρέλα. Θέλει κότσια. Θέλει θάρρος και θράσος μαζί για να σπάσεις τη ρουτίνα σου, να εκτεθείς, χωρίς να σε νοιάζει το αποτέλεσμα. Είναι τρέλα να μ’ αρπάζεις απ’ το χέρι και να γίνεσαι οδηγός σ’ έναν προορισμό που δε γνωρίζεις. Την τρέλα σου αυτή, την αγαπώ όμως.

Ο αυθορμητισμός σου είναι μάλλον που σε κάνει να φαίνεσαι τόσο τρελός. Αυτό το «Μ’ αρέσει και θα το κάνω τώρα» είναι που μ’ έχει τρελάνει κι εμένα. Τίποτα δε φοβάσαι και τίποτα δε σε αγχώνει, τα βλέπεις όλα τόσο απλά. Όχι, δεν είναι αφέλεια, είναι αυτή η παραφροσύνη σου που σε κάνει τόσο θετικό κι αισιόδοξο άνθρωπο. Σαν μικρό παιδί, δε χάνεις ποτέ το χαμόγελό σου.

Έτσι κι εγώ, πλάι σου, έμαθα ν’ αναγνωρίζω τον κίνδυνο και να τρέχω με φόρα κατά πάνω του. Κι αυτός σαν να με φοβάται. Κάθε φορά που τρέχω προς εκείνον, εξαφανίζεται. Μέχρι τώρα δείλιαζα κι εκείνος γέμιζε ικανοποίηση και μεγάλωνε. Τώρα κάπως σαν να ξεφουσκώνει η υπερηφάνεια του. Δεν ξέρω, αν θα μου βγει σε καλό όλο αυτό. Ξέρω μόνο ότι θα με γεμίσει εμπειρίες κι αυτό το κάνει ν’ αξίζει κάθε ρίσκο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που έβγαλες στην επιφάνεια την τρέλα που νόμιζα ότι δεν έχω. Την τρέλα που τόσο χρειαζόμουν και που τόσο καλό μου έχει κάνει. Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες να σκέφτομαι λιγότερο, να προβληματίζομαι μόνο μ’ εκείνα που όντως αξίζουν, να μην κάνω τίποτα που με πιέζει. Μου έμαθες να εκτιμάω κάθε λεπτό μου, να μη σπαταλάω το χρόνο μου.

Να μη ζω άσκοπα.