Το αντίδοτο της τεμπελιάς είναι μια καθημερινή συνήθεια

Ακούγοντας τη λέξη «δημιουργικός» μας έρχονται στο μυαλό κυρίως καλλιτέχνες. Τραγουδοποιοί, ηθοποιοί, άνθρωποι με άστρο. Μεγάλα και μικρά ονόματα των μουσικών σκηνών, άνθρωποι που ξεχωρίζουν για την ενέργειά τους, την εφευρετικότητά τους, τη ζωντάνια τους. Μυαλά ξυράφια, χεριά ταλαντούχα και θέληση στο κόκκινο, θα μπορούσε να είναι το προφίλ ενός ανθρώπου που αξίζει να το χαρακτηρίζουμε ως δημιουργικό.

Κάπου στην αντίθετη πλευρά, έχουμε τον άνθρωπο «τεμπέλη». Είναι αυτός που δε θα σηκωθεί από τον καναπέ ακόμη κι αν έξω χαλάει ο κόσμος. Θα αργήσει στη δουλειά, δε θα προλάβει ποτέ καμία προθεσμία, θα αποφύγει όσον το δυνατόν περισσότερες υποχρεώσεις για να αράξει σπίτι του. Και να κατουριέται, που λέει ο λόγος, θα το αφήσει για αργότερα γιατί τώρα κάτω από το πάπλωμα έχει ζέστη και πού να σηκώνεται;

Και κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο κατηγορίες, τείνουμε να κατατάσσουμε τους εαυτούς μας. Όχι δα και τεμπέληδες, ούτε όμως και δημιουργικοί. Κι όμως, πολλές φορές, αυτό το δεύτερο μας αξίζει. Φοβόμαστε, να αυτοαποκαλεστούμε δημιουργικοί, γιατί είναι μια λέξη στενά συνδεδεμένη, πιστεύω, με το χώρο του θεάματος. Είναι μια λέξη που όταν τη λες, ο άλλος περιμένει από εσένα να του δείξεις μια κατασκευή, ένα έργο τέχνης, ένα τραγούδι, κάτι τέλος πάντως χειροπιαστό. Κάτι που κανείς άλλος δεν έχει ξαναφτιάξει και κανείς δεν έχει ξαναδεί.

Μα αυτή είναι μόνο η μια πλευρά της δημιουργικότητας. Στην ίδια μέσα λέξη, χωράει και κάτι λιγάκι πιο πνευματικό. Ναι, με τα χέρια μας μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί, εφευρετικοί και πάει λέγοντας, με το μυαλό γιατί όχι; Γιατί δεν είναι δημιουργικό να διαβάζουμε κάθε μέρα λίγο πριν κοιμηθούμε ένα βιβλίο; Οτιδήποτε μας εξελίσσει, που κάνει ένα τσακ καλύτερους ανθρώπους, μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο. Κάθε επιλογή να κάνουμε κάτι που μας αρέσει αντί να ξαπλώσουμε στον καναπέ, είναι επιλογή δημιουργική. Ακόμα κι αν δεν κατασκευάζουμε κάτι για να το εκθέσουμε, φτιάχνουμε τον εαυτό μας, τη διάθεσή μας, την ημέρα μας.

Με άλλα λόγια, κάθε τι που μας απομακρύνει από την τεμπελιά είναι δημιουργικό. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια μικρή, καθημερνή συνήθεια, που ίσως και να μας φαίνεται ανόητη. Το να χορεύεις, παραδείγματος χάρη, κάθε απόγευμα στο διαμέρισμά σου το ίδιο αγαπημένο σου τραγούδι είναι δημιουργικό, γιατί θα μπορούσες απλά να χαζεύεις τηλεόραση. Το να πηγαίνεις κάθε Τρίτη και Πέμπτη γυμναστήριο παρά την κούραση που κουβαλάς απ’ τη δουλειά, είναι επίσης δημιουργικό γιατί θα μπορούσες απλά να κοιμηθείς.

Τι θέλει να πει μ’ όλα αυτά ο ποιητής; Θέλει να πει ότι το να πάρεις κάθε πρωί μόλις ξυπνήσεις τους γονείς σου τηλέφωνο να μάθεις τα νέα τους, είναι προτιμότερο από το να δεις μια πρωινή εκπομπή. Και συνεχίζει λέγοντας ότι το να μαθαίνεις κάθε μέρα καμιά δεκαριά λέξεις στα ρώσικα απλά γιατί έτσι σου τη βάρεσε, κι όχι επειδή κάποιος σου το επιβάλει, είναι πέραν από προτιμότερο και δημιουργικό. Δηλαδή υποστηρίζει ότι το αντίδοτο της τεμπελιάς είναι ακριβώς αυτές οι μικρές, καθημερινές συνήθειες που τείνουν να είναι και δημιουργικές.

Και τώρα, μπράβο μας, γιατί μόλις ανακαλύψαμε πόσο δημιουργικοί είμαστε!